A Neighbor's Building and a Grandfather's Obsession

Ο παλιός δάσκαλος άνοιξε μπροστά μου πάνω στο τραπέζι της κουζίνας στο ευρύχωρο διώροφο σπίτι του σε αστική περιοχή της Λευκωσίας, ένα μεγάλο τοπογραφικό χάρτη. Μου έδειξε διάφορα σημεία με επίκεντρο το πατρικό του που βρίσκεται σε παραλιακή ζώνη σε άλλη επαρχία και κηρύχθηκε διατηρητέο. Μου απαριθμεί εδώ και ώρα τα διαβήματα που έχει κάνει τα τελευταία χρόνια προς τους αρμόδιους κρατικούς και δημοτικούς φορείς, γραπτώς και προφορικά, για την παράνομη όπως ισχυρίζεται, ανέγερση πολυκατοικίας στο οικόπεδο δίπλα στο πατρικό του σπίτι. Σημειώστε ότι με προσκάλεσε για να συζητήσουμε άλλο, άσχετο θέμα με αυτό. Ο 70χρονος οικοδεσπότης είναι βλοσυρός, αυστηρός και άτεγκτος, ένας ασταμάτητος ποταμός από διαμαρτυρίες περί του πεζοδρομίου που «φαγώθηκε» και περί διαφόρων άλλων χωροταξικών αυθαιρεσιών…Προσπαθώ να τον ακούσω με υπομονή, ελπίζοντας ότι σύντομα θα βάλει φρένο στον εμμονικό φιλιππικό του και θα επανέλθει στο θέμα της συνάντησης μας…
Στο δωμάτιο είναι και η σύζυγος του που ετοιμάζει τους καφέδες, ενώ γυρίζει και με κοιτάζει χαμογελώντας αχνά και κουνώντας το κεφάλι…Φαντάζομαι ότι έχει ακούσει τα ίδια και τα ίδια ένα εκατομμύριο φορές και τώρα μου εύχεται σιωπηλά, καλή δύναμη…
Ξαφνικά ακούγονται ποδοβολητά από τον πάνω όροφο, καθώς κατεβαίνουν τη σκάλα με σπρωξίματα και γέλια, τα δυο χαριτωμένα εγγονάκια τους, ένα αγοράκι γύρω στα έξι και ένα κοριτσάκι λίγο μικρότερο. Μπαίνουν με φόρα στην κουζίνα, αλλά ο δάσκαλος ούτε που γύρισε να τα κοιτάξει, συνεχίζοντας να κανοναρχεί ακάθεκτος για την κατάπτυστη παραβίαση των πολεοδομικών κανονισμών, λες και αυτή…απειλεί άμεσα την ίδια τη ζωή του!
Τα παιδιά κοντοστέκονται δίπλα στον παππού, τα πρόσωπα τους σοβαρεύουν…και τον κοιτάζουν με μισάνοιχτα στόματα καθώς εκείνος συνεχίζει να φωνάζει για το εμβαδόν του οικοπέδου και για τη μεγάλη πολεοδομική αδικία σε βάρος του. Δεν ξέρω τι περνά απ’ το μυαλό τους εκείνη τη στιγμή. Κατά πόσο δηλαδή αναρωτιούνται, όπως αναρωτιέμαι κι εγώ, γιατί ο παππούς δεν ηρεμεί και δεν ευχαριστιέται την παρέα τους; Γιατί δεν απολαμβάνει εκείνα που έχει, αντί να εξοργίζεται για εκείνα που δεν έχει; Γιατί χολοσκά για το εμβαδόν ενός οικοπέδου εκατό χιλιόμετρα μακριά και δεν χαίρεται τις στιγμές του με τους ανθρώπους που είναι δίπλα του; Δεν υπάρχει ξεκάθαρη απάντηση στα ερωτήματα αυτά και προφανώς δεν…βγάζει νόημα η κατάσταση. Σίγουρα όμως ο παππούς βγάζει το…άχτι του, η γιαγιά βγάζει άλλο ένα βαθύ αναστεναγμό κι εγώ βγάζω το…σημερινό θέμα της στήλης. Οι μόνοι στο δωμάτιο που δεν βγάζουν…τίποτα, είναι τα παιδιά. Τίποτα, ούτε άχνα, ούτε τσιμουδιά!