Έρμαιο του κάθε Ταλιαδώρου

Τον Μάρτιο που πέρασε το ΕΛΑΜ και οι υπόλοιπες πατριωτικές φωνές του κοινοβουλίου, ζητούσαν την παύση της υπουργού Παιδείας καθώς ανακάλυπταν έκπληκτοι την λειτουργία του δικοινοτικού προγράμματος Imagine. Ένα εθελοντικό πρόγραμμα που διοργάνωνε επισκέψεις μαθητών και εκπαιδευτικών στα κατεχόμενα. Και που πίσω από αυτό, έβλεπαν συνωμοσίες, ξένα συμφέροντα που επιχειρούσαν να υποσκάψουν το ελληνικό φρόνημα των μαθητών. Αγνοώντας βολικά και μεθοδευμένα πως αυτό το πρόγραμμα λειτουργούσε εδώ και εννέα χρόνια ανενόχλητο.
Σε αυτό τον κύκλο των ανησυχούντων μπήκαν με χρονοκαθυστέρηση, αλλά με περίσσια προθυμία και εκπαιδευτικοί κύκλοι. «Σε ένα εκπαιδευτικό σύστημα που έχει θεσμοθετήσει ως ένα από τους βασικούς του στόχους το «ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ» δεν μπορούν οι σχολικές μας μονάδες να διοργανώνουν τουριστικής υφής επισκέψεις στις κατεχόμενες περιοχές» έγραφε σε ανακοίνωσή της η ΟΕΛΜΕΚ. Με τον Πρόεδρό της Δημήτρη Ταλιαδώρο να περιφέρεται στα ΜΜΕ και να ρίχνει εμμέσως δηλητήριο. Κυρίως όμως να βάζει νερό στον μύλο της υπονόμευσης της υπουργού Παιδείας.
Όσα χρόνια όμως ο Πρόεδρος της ΟΕΛΜΕΚ συνδικαλίζεται -και είναι πάρα πολλά- δεν βγήκε μπροστά για τα μεγάλα προβλήματα της παιδείας. Να εξηγήσει για παράδειγμα ως εκπαιδευτικός γιατί ενώ δαπανούνται τόσα χρήματα για τα δημόσια σχολεία, οι επιδόσεις των μαθητών επιδεινώνονται χρόνο με τον χρόνο. Να προτείνει λύσεις για το πως το δημόσιο σχολείο θα αρχίσει να ανταποκρίνεται στις νέες προκλήσεις. Και να καταθέσει θέσεις για τους τρόπους με τους οποίους οι εκπαιδευτικοί μπορούν να συμβάλουν με την τεχνογνωσία τους στην βελτίωση της υφιστάμενης κατάστασης. Αντίθετα, μία μόνιμη άρνηση τον ακολουθούσε κάθε φορά που επιχειρείτο να αλλάξει κάτι. Και είναι γι’ αυτό τον λόγο που οι πιο υποψιασμένοι είδαν πίσω από εκείνη την εκπρόθεσμη οργή του κ. Ταλιαδώρου, άλλα κίνητρα. Κίνητρα που συνδέονταν με τη συζήτηση για το αναθεωρημένο σχέδιο αξιολόγησης των εκπαιδευτικών που ξεκινούσε το ίδιο διάστημα.
Κι έτσι, η προσπάθεια αποδόμησης της υπουργού Παιδείας ξεκίνησε μεθοδικά και συστηματικά. Άλλοτε καλώντας τον Πρόεδρο «να την μαζέψει», άλλοτε υπονομεύοντάς την ανοικτά όταν ζητούσε να μπει στη συζήτηση για την αξιολόγηση των εκπαιδευτικών και δεύτερος υπουργός. Και όταν η υπουργός επέμεινε στο σύστημα αξιολόγησης ο ίδιος έχανε την ψυχραιμία του και δηκτικά διερωτάτο γιατί να θέλει η υπουργός να αλλάξει, ένα σύστημα από το οποίο η ίδια προήχθη και αξιολογήθηκε.
Μία βαθιά συντήρηση κατέκλυζε συνεπώς όποια προσπάθεια αλλαγής. Ένα αόρατο χέρι εμπόδιζε την συζήτηση για μεταρρύθμιση ενός εκπαιδευτικού συστήματος που όλοι παραδόξως χαρακτηρίζουν αναχρονιστικό και παρωχημένο. Ενισχυόταν λοιπόν η θέση ότι αν εκσυγχρονιστεί η αξιολόγηση των εκπαιδευτικών, σημαίνει πως υπονομεύεται αυτόματα η δουλειά και η επάρκειά τους. Και επιβεβαιώθηκε όταν στην πρόσφατη ψηφοφορία της ΟΕΛΜΕΚ, το 91,8% των εκπαιδευτικών απέρριψε το σχέδιο, διαμηνύοντας προς την υπουργό να δείξει «τον δέοντα σεβασμό στις δημοκρατικές διαδικασίες, στους εκπαιδευτικούς και τις οργανώσεις που τους εκπροσωπούν».
Είναι άγνωστο σε ποιους άλλους τομείς, οι επαγγελματίες έχουν την ευχέρεια να επιλέγουν αν θα αξιολογηθούν και με ποιο τρόπο από τους προϊστάμενούς τους. Να κουνούν το χέρι σε υπουργούς και να τους αδειάζουν τόσο απροκάλυπτα. Είναι εξίσου λυπηρό όμως ότι μπορούν να το κάνουν με τόση ευκολία. Γιατί υπουργοί και κυβερνήσεις γίνονταν διαχρονικά υποχείρια εκβιασμών φοβούμενοι το πολιτικό κόστος.
Για τα προβλήματα στην παιδεία ευθύνεται ένα πολιτικό σύστημα που αντιμετώπιζε την παιδεία ανέκαθεν ως υποσημείωση και ποτέ ως προτεραιότητα. Γιατί μπροστά στα όποια συντηρητικά αντανακλαστικά και συμφέροντα, η Πολιτεία υπέκυπτε αμαχητί, μετρώντας το πολιτικό κόστος έναντι του δημοσίου συμφέροντος. Υπάρχουν όμως πολλοί ικανοί εκπαιδευτικοί που εργάζονται σκληρά σε ένα σύστημα που νοσεί. Που υποστηρίζουν, που ενθαρρύνουν τους μαθητές, που επιχειρούν σε ένα δύσκολο περιβάλλον να δημιουργήσουν ευκαιρίες μάθησης. Υπάρχουν όμως και πολλοί που στέκονται ανάχωμα στις προσπάθειές τους να αλλάξει αυτό το στρεβλό σύστημα. Αυτούς τους ικανούς εκπαιδευτικούς θα θέλαμε να δούμε στους δρόμους να διαμαρτύρονται μια φορά. Για το πως η Παιδεία πρέπει να εκσυγχρονιστεί προάγοντας την κριτική σκέψη, τον διάλογο, τις ίσες ευκαιρίες μάθησης. Και όχι μία Παιδεία που γίνεται έρμαιο στις φωνές συντήρησης. Έρμαιο δηλαδή του κάθε Ταλιαδώρου.