Ανάλυση Τόμας Φρίντμαν: «Ο Τραμπ δεν θέλει νέο Ψυχρό Πόλεμο, θέλει νέο πολιτισμικό πόλεμο»

Το νέο δόγμα του Ντόναλντ Τραμπ για την εθνική ασφάλεια των Ηνωμένων Πολιτειών σε συνάρτηση με την κατάσταση σε χώρες συμμάχους και χώρες αντιπάλους, αναλύει ο βραβευμένος αρθρογράφος των New York Times, Τόμας Φρίντμαν.
Στην ανάλυσή του, μία εβδομάδα μετά την παρουσίαση της Νέας Στρατηγικής Ασφαλείας των ΗΠΑ, ο Φρίντμαν εστιάζει στο πώς βλέπει ο Τραμπ την Ευρώπη, γιατί δεν ασχολείται όσο θα αναμενόταν με τη Ρωσία και την Κίνα και γιατί σε αυτή τη συγκυρία "το Ρεπουμπλικανικό Κόμμα είναι απίθανο να σηκώσει το χέρι του για να βοηθήσει την Ευρώπη με οποιοδήποτε από τα προβλήματά της".
"Ο Τραμπ δεν ενδιαφέρεται να διεξάγει έναν νέο Ψυχρό Πόλεμο. Θέλει έναν νέο πολιτισμικό πόλεμο"
"Κάθε λίγα χρόνια θυμάμαι έναν από τους βασικούς κανόνες της δημοσιογραφίας: Όποτε βλέπετε ελέφαντες να πετούν, μην γελάτε, κρατήστε σημειώσεις", γράφει ο αναλυτής δημοσιογράφος. "Γιατί αν δείτε ελέφαντες να πετούν, συμβαίνει κάτι πολύ διαφορετικό που δεν καταλαβαίνετε, αλλά εσείς και οι αναγνώστες σας πρέπει να το καταλάβετε.
Το αναφέρω σήμερα σε απάντηση στην 33σέλιδη Στρατηγική Εθνικής Ασφάλειας της κυβέρνησης Τραμπ, που δημοσιεύθηκε την περασμένη εβδομάδα. Έχει επισημανθεί ευρέως ότι σε μια εποχή που η γεωπολιτική μας αντιπαλότητα με τη Ρωσία και την Κίνα είναι πιο έντονη από οποιαδήποτε άλλη στιγμή από τον Ψυχρό Πόλεμο - και η Μόσχα και το Πεκίνο ευθυγραμμίζονται όλο και πιο στενά εναντίον της Αμερικής - το δόγμα εθνικής ασφάλειας του Τραμπ 2025, αναφέρει ελάχιστα αυτούς τους δύο γεωπολιτικούς αντιπάλους.
Ενώ η έκθεση εξετάζει τα συμφέροντα των ΗΠΑ σε όλο τον κόσμο, αυτό που με ενδιαφέρει περισσότερο είναι ο τρόπος με τον οποίο μιλάει για τους Ευρωπαίους συμμάχους μας και την Ευρωπαϊκή Ένωση. Αναφέρει δραστηριότητες των αδελφών ευρωπαϊκών δημοκρατιών που "υπονομεύουν την πολιτική ελευθερία και κυριαρχία, πολιτικές μετανάστευσης που μεταμορφώνουν την ήπειρο και δημιουργούν συγκρούσεις, λογοκρισία της ελευθερίας του λόγου και καταστολή της πολιτικής αντιπολίτευσης, κατακόρυφη μείωση των γεννήσεων και απώλεια εθνικής ταυτότητας και αυτοπεποίθησης".
"Εάν οι σημερινές τάσεις συνεχιστούν", συνεχίζει το έγγραφο, "η ήπειρος θα είναι αγνώριστη σε 20 χρόνια ή λιγότερο".
Πράγματι, το έγγραφο στρατηγικής προειδοποιεί", εκτός εάν οι Ευρωπαίοι σύμμαχοί μας εκλέξουν περισσότερα "πατριωτικά" εθνικιστικά κόμματα, αφοσιωμένα στην αναχαίτιση της μετανάστευσης, η Ευρώπη θα αντιμετωπίσει "πολιτισμικό αφανισμό". Το δόγμα Τραμπ λέει στην Ευρώπη πως θα σας κρίνουμε όχι από την ποιότητα της δημοκρατίας σας, αλλά από την αυστηρότητα με την οποία αναχαιτίζετε τις μεταναστευτικές ροές από τις μουσουλμανικές χώρες προς τον νότο της Ευρώπης.
Αυτός είναι ένας ιπτάμενος ελέφαντας που κανείς δεν πρέπει να αγνοήσει. Είναι μια γλώσσα που διαφέρει από οποιαδήποτε προηγούμενη έρευνα εθνικής ασφάλειας των ΗΠΑ και, κατά τη γνώμη μου, αποκαλύπτει μια βαθιά αλήθεια για αυτή τη δεύτερη κυβέρνηση Τραμπ: ότι επανήλθε στην Ουάσιγκτον για να πολεμήσει τον τρίτο εμφύλιο πόλεμο της Αμερικής, όχι για να πολεμήσει τον νέο ψυχρό πόλεμο της Δύσης.
Ναι, κατά την άποψή μου, βρισκόμαστε σε έναν νέο εμφύλιο πόλεμο έχοντας ως διακύβευμα έναν τόπο που όλοι αποκαλούμε πατρίδα.
Στις μέρες μας υπάρχει η τάση να υποβιβάζουμε κάθε κρίση στις απλές μετρήσεις της οικονομίας, στις μηχανορραφίες πολιτικών ή στρατιωτικών εκστρατειών ή σε ιδεολογικά μανιφέστα. Όλα, φυσικά, έχουν τη σημασία τους, αλλά όσο περισσότερο εργάζομαι ως δημοσιογράφος, τόσο περισσότερο διαπιστώνω ότι το καλύτερο σημείο εκκίνησης για την αποκάλυψη μιας ιστορίας είναι οι κλάδοι της ψυχολογίας και της ανθρωπολογίας. Συχνά είναι πολύ καλύτεροι στο να αποκαλύπτουν τις πρωταρχικές ενέργειες, τις ανησυχίες και τις φιλοδοξίες που εμπνέουν την εθνική μας πολιτική - και την παγκόσμια γεωπολιτική - επειδή αποκαλύπτουν και φωτίζουν όχι μόνο τι λένε οι άνθρωποι ότι θέλουν, αλλά και τι φοβούνται και για τι προσεύχονται ιδιωτικά, και γιατί.
Δεν έχω ζήσει τον Εμφύλιο Πόλεμο της δεκαετίας του 1860, και ήμουν ακόμα παιδί κατά τη διάρκεια του δεύτερου μεγάλου εμφύλιου μας, του κινήματος για τα πολιτικά δικαιώματα της δεκαετίας του 1960 και της δολοφονίας του Μάρτιν Λούθερ Κινγκ Τζούνιορ. Αλλά σίγουρα είμαι ενεργός στον τρίτο εμφύλιο πόλεμο της Αμερικής. Αυτός, όπως και οι δύο πρώτοι, είναι πάνω στα ερωτήματα "Ποιανού είναι η χώρα αυτή τελικά;" και "Ποιος νιώθει σαν στο σπίτι του στο εθνικό μας σπίτι;" Αυτός ο εμφύλιος πόλεμος είναι λιγότερο βίαιος από τους δύο πρώτους — αλλά είναι σε πρώιμο στάδιο.
Οι άνθρωποι έχουν μια διαρκή, δομική ανάγκη για "σπίτι", όχι μόνο ως φυσικό καταφύγιο, αλλά και ως ψυχολογική άγκυρα και ηθική πυξίδα. Γι' αυτό η Ντόροθι στον "Μάγο του Οζ" (την αγαπημένη μου ταινία) το είπε ακριβώς σωστά: "Δεν υπάρχει μέρος σαν το σπίτι". Και όταν οι άνθρωποι χάνουν αυτή την αίσθηση του σπιτιού — είτε λόγω πολέμου, ταχείας οικονομικής αλλαγής, πολιτιστικής αλλαγής, δημογραφικής αλλαγής, κλιματικής αλλαγής ή τεχνολογικής αλλαγής — τείνουν να χάνουν το κέντρο βάρους τους. Μπορεί να νιώθουν σαν να τους σπρώχνει ένας ανεμοστρόβιλος, αρπάζοντας απεγνωσμένα οτιδήποτε αρκετά σταθερό για να κρατηθούν — και αυτό μπορεί να περιλαμβάνει οποιονδήποτε ηγέτη που φαίνεται αρκετά ισχυρός για να τους επανασυνδέσει με αυτό το μέρος που ονομάζεται "σπίτι", όσο δόλιος κι αν είναι αυτός ο ηγέτης ή όσο μη ρεαλιστική κι αν είναι η προοπτική.
Με αυτό ως υπόβαθρο, δεν θυμάμαι άλλη φορά τα τελευταία 40 χρόνια που να έχω ταξιδέψει στην Αμερική και στον κόσμο και να έχω βρει περισσότερους ανθρώπους να κάνουν την ίδια ερώτηση: "Τίνος χώρα είναι αυτή τέλος πάντων;" Ή όπως το έθεσε στα εβραϊκά ο Ιταμάρ Μπεν-Γκβιρ, ο ακροδεξιός εθνικιστής Ισραηλινός υπουργός, στις πολιτικές του διαφημίσεις κατά τη διάρκεια των εκλογών του 2022 στο Ισραήλ: "Ποιος είναι ο ιδιοκτήτης εδώ;"
Και αυτό δεν είναι τυχαίο. Σήμερα, περισσότεροι άνθρωποι ζουν εκτός της χώρας γέννησής τους από οποιαδήποτε άλλη στιγμή στην καταγεγραμμένη ιστορία. Υπάρχουν περίπου 304 εκατομμύρια μετανάστες παγκοσμίως - κάποιοι αναζητούν εργασία, κάποιοι αναζητούν εκπαίδευση, κάποιοι αναζητούν ασφάλεια από εσωτερικές συγκρούσεις, κάποιοι φεύγουν από ξηρασίες και πλημμύρες και αποψίλωση των δασών. Στο δικό μας ημισφαίριο, το γραφείο Τελωνείων και Προστασίας των Συνόρων των ΗΠΑ αναφέρει ότι οι αφίξεις μεταναστών στα νότια σύνορά μας έφτασαν σε ιστορικά υψηλά το 2023, ενώ εκτιμήσεις από το Κέντρο Ερευνών Pew δείχνουν ότι ο συνολικός πληθυσμός στην Αμερική που δεν διαθέτει όλα τα νόμιμα έγγραφα αυξήθηκε στα 14 εκατομμύρια την ίδια χρονιά, σπάζοντας μια δεκαετή περίοδο σχετικής σταθερότητας.
Αλλά αυτό δεν αφορά μόνο τους μετανάστες. Ο τρίτος εμφύλιος πόλεμος της Αμερικής διεξάγεται σε πολλαπλά μέτωπα. Στο ένα μέτωπο, οι λευκοί, κυρίως χριστιανοί Αμερικανοί, αντιστέκονται στην ανάδυση της Αμερικής που κυριαρχείται από μειονότητες.
Σε ένα άλλο μέτωπο, οι μαύροι Αμερικανοί εξακολουθούν να αγωνίζονται ενάντια σε εκείνους που θα ύψωναν νέα τείχη για να τους εμποδίσουν να φύγουν από ένα μέρος που ονομάζεται "σπίτι". Έπειτα, υπάρχουν Αμερικανοί κάθε υπόβαθρου που προσπαθούν να σταθεροποιηθούν εν μέσω πολιτισμικών ρευμάτων που φαίνεται να μεταβάλλονται κάθε εβδομάδα: νέες προσδοκίες για ζητήματα όπως η ταυτότητα, οι τουαλέτες και ακόμη και η γραμματοσειρά, καθώς και ο τρόπος με τον οποίο αναγνωρίζουμε ο ένας τον άλλον στο δημόσιο χώρο.
Σε ένα ακόμη μέτωπο, οι θυελλώδεις άνεμοι της τεχνολογικής αλλαγής, που προωθούνται τώρα από την τεχνητή νοημοσύνη, σαρώνουν τους χώρους εργασίας πιο γρήγορα από ό,τι μπορούν οι άνθρωποι. Και σε ένα πέμπτο μέτωπο, νέοι Αμερικανοί κάθε φυλής, θρησκείας και χρώματος αγωνίζονται να αντέξουν οικονομικά έστω και με ένα μέτριο σπίτι - το φυσικό και ψυχολογικό λιμάνι που εδώ και καιρό στηρίζει το αμερικανικό όνειρο.
Η αίσθησή μου είναι ότι αυτή τη στιγμή έχουμε εκατομμύρια Αμερικανούς που ξυπνούν κάθε πρωί αβέβαιοι για το κοινωνικό αφήγημα, την οικονομική κλίμακα ή τους πολιτιστικούς κανόνες που είναι εντάξει να εφαρμόζουν στο σπίτι τους. Είναι ψυχολογικά άστεγοι.
ενδιαφέρεται να πολεμήσει τον πολιτισμικό πόλεμο για το τι είναι το αμερικανικό "σπίτι" και τι είναι το ευρωπαϊκό "σπίτι",
Όταν ο Ντόναλντ Τραμπ έκανε την κατασκευή ενός τείχους κατά μήκος των μεξικανικών συνόρων κεντρικό μοτίβο της πρώτης του εκστρατείας, ενστικτωδώς επέλεξε μια λέξη που είχε διπλό ρόλο για εκατομμύρια Αμερικανούς. "Τείχος" σήμαινε ένα φυσικό φράγμα ενάντια στην ανεξέλεγκτη μετανάστευση που επιτάχυνε τη μετάβασή μας σε μια Αμερική με μειονότητα και πλειοψηφία. Αλλά σήμαινε επίσης, ένα τείχος ενάντια στον ρυθμό και το εύρος της αλλαγής: τους πολιτιστικούς, ψηφιακούς και γενεαλογικούς ανεμοστρόβιλους που αναδιαμορφώνουν την καθημερινή ζωή.
Αυτό, για μένα, είναι το βαθύ υπόβαθρο της Στρατηγικής Εθνικής Ασφάλειας του Τραμπ. Δεν ενδιαφέρεται να ξαναπολεμήσει τον Ψυχρό Πόλεμο για να υπερασπιστεί και να επεκτείνει τα σύνορα της δημοκρατίας. Κατά την άποψή μου, ενδιαφέρεται να πολεμήσει τον πολιτισμικό πόλεμο για το τι είναι το αμερικανικό "σπίτι" και τι είναι το ευρωπαϊκό "σπίτι", με έμφαση στη φυλή και την χριστιανο-ιουδαϊκή πίστη - και ποιος είναι σύμμαχος σε αυτόν τον πόλεμο και ποιος όχι.
Γιατί το MAGA πλησιάζει τη Ρωσία του Πούτιν και απομακρύνεται από την Ευρώπη
Ο συγγραφέας Νόα Σμιθ υποστήριξε αυτή την εβδομάδα ότι αυτός ήταν ο βασικός λόγος για τον οποίο το κίνημα MAGA άρχισε να απομακρύνεται από την Ευρώπη και να πλησιάζει τη Ρωσία του Βλαντιμίρ Πούτιν - επειδή οι οπαδοί του Τραμπ έβλεπαν τον Πούτιν περισσότερο ως υπερασπιστή του λευκού χριστιανικού εθνικισμού και των παραδοσιακών αξιών παρά τα έθνη της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Ιστορικά, "στο αμερικανικό μυαλό", έγραψε ο Σμιθ, "η Ευρώπη στεκόταν απέναντι από τη θάλασσα ως ένας τόπος διαχρονικής ομοιογένειας, όπου ο γηγενής λευκός πληθυσμός ήταν πάντα και θα παρέμενε πάντα λευκός". Ωστόσο, "τη δεκαετία του 2010, οι Αμερικανοί συνειδητοποίησαν ότι αυτή η ιερή εικόνα της Ευρώπης δεν ήταν πλέον ακριβής. Με τον εργαζόμενο πληθυσμό τους να μειώνεται, οι ευρωπαϊκές χώρες δέχτηκαν εκατομμύρια μουσουλμάνους πρόσφυγες και άλλους μετανάστες από τη Μέση Ανατολή και την Κεντρική και Νότια Ασία - πολλοί από τους οποίους δεν αφομοιώθηκαν τόσο καλά όσο οι συνομήλικοί τους στις ΗΠΑ. Θα άκουγες ανθρώπους να λένε πράγματα όπως "Το Παρίσι δεν είναι πια Παρίσι"".
Η σημερινή αμερικανική δεξιά με επικεφαλής το MAGA, πρόσθεσε ο Σμιθ, "δεν ενδιαφέρεται εγγενώς για τη δημοκρατία, ούτε για τις συμμαχίες, ούτε για το ΝΑΤΟ, ούτε για το ευρωπαϊκό εγχείρημα. Νοιάζονται για τον "δυτικό πολιτισμό". Εκτός αν η Ευρώπη απελάσει μαζικά τους μουσουλμάνους μετανάστες και αρχίσει να μιλάει για τη χριστιανική της κληρονομιά, το Ρεπουμπλικανικό Κόμμα είναι απίθανο να σηκώσει το χέρι του για να βοηθήσει την Ευρώπη με οποιοδήποτε από τα προβλήματά της".
Με άλλα λόγια, όταν η προστασία του "δυτικού πολιτισμού" - με επίκεντρο τη φυλή και την πίστη - γίνεται το κεντρικό στοιχείο της εθνικής ασφάλειας των ΗΠΑ, η μεγαλύτερη απειλή γίνεται η ανεξέλεγκτη μετανάστευση στην Αμερική και τη Δυτική Ευρώπη - όχι η Ρωσία ή η Κίνα. Και "η προστασία της αμερικανικής κουλτούρας, της "πνευματικής υγείας" και των "παραδοσιακών οικογενειών" διατυπώνονται ως βασικές απαιτήσεις εθνικής ασφάλειας", όπως επεσήμανε ο αναλυτής άμυνας Ρικ Λάντγκραφ στην ιστοσελίδα άμυνας "War on the Rocks".
Και γι' αυτό το έγγραφο της Στρατηγικής Εθνικής Ασφάλειας του Τραμπ δεν είναι τυχαίο ούτε έργο μερικών ιδεολόγων χαμηλού επιπέδου. Είναι, στην πραγματικότητα, η Στήλη της Ροζέτας που εξηγεί τι πραγματικά εμπνέει αυτή την κυβέρνηση στο εσωτερικό και στο εξωτερικό.
Πηγή: Thetoc.gr