Ανάλυση CT: Κλειστή η πόρτα, ανοιχτά τα παράθυρα του SAFE για την Τουρκία

Ζήτημα έμμεσης συμμετοχής της Τουρκίας στο SAFE μέσω εταιρειών που εδρεύουν σε ευρωπαϊκά κράτη – Αντιδράσεις στην Άγκυρα για τον αποκλεισμό της τουρκικής αμυντικής βιομηχανίας – Γιατί στοχοποιούν τον Δένδια
Υποκριτικές θεωρούνται οι αντιδράσεις Τούρκων αξιωματούχων σχετικά με τον αποκλεισμό της χώρας τους από το ευρωπαϊκό αμυντικό πρόγραμμα SAFE. Η Άγκυρα δεν πρόλαβε να λύσει όσα ήθελε πριν από τα μεσάνυχτα της περασμένης Κυριακής και την εκπνοή της προθεσμίας που είχε τεθεί για την υποβολή τελικών αιτημάτων προς την Κομισιόν. Εξέλιξη την οποία προέβλεψε η Λευκωσία από τις αρχές του μήνα, επικαλούμενη από τότε τον παράγοντα του χρόνου.
Παρά την ακλόνητη υποστήριξη της Γερμανίας, η Τουρκία δεν κατάφερε να βρει τρόπο να αξιοποιήσει άμεσα το χρηματοδοτικό εργαλείο κυρίως λόγω των ασφαλιστικών δικλίδων που μπήκαν στον κανονισμό και υπό το φόβο ότι Λευκωσία – Αθήνα δεν θα έδιναν τη συγκατάθεση τους. Για την ένταξη απαιτείτο αμυντική συμφωνία με κράτος – μέλος, η οποία θα έπρεπε να εγκριθεί με ομοφωνία από το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο.
Το ενδιαφέρον της Τουρκίας για συμμετοχή στη νέα στρατηγική ασφάλειας της Ευρωπαϊκής Ένωσης δεν μετουσιώθηκε σε πράξη ελέω των λογικών επιχειρημάτων που μπήκαν στο τραπέζι από την Κύπρο και την Ελλάδα. Οποιαδήποτε συζήτηση θα έπρεπε να είχε τερματιστεί μπροστά στη αυτονόητη πραγματικότητα ότι μια χώρα η οποία κατέχει παρανόμως ευρωπαϊκά εδάφη, αμφισβητεί κυριαρχικά δικαιώματα και απειλεί την ασφάλεια κρατών μελών, δεν μπορεί να ενταχθεί στο μηχανισμό που αντιμετωπίζει ακριβώς αυτού του είδους τις απειλές.
Εντούτοις το επιχείρημα δεν ήταν ευκόλως νοούμενο για όλα τα μέλη της ευρωπαϊκής οικογένειας, καθώς λόγω οικονομικών συμφερόντων κάποια κράτη επέμεναν μέχρι την τελευταία στιγμή για τη δημιουργία μιας ειδικής σχέσης με την Άγκυρα. Λευκωσία και Αθήνα θα μπορούσαν θεωρητικά να δώσουν τη συγκατάθεση τους μόνο εάν η Τουρκία έδειχνε πραγματικό ενδιαφέρον για επίλυση του Κυπριακού και απέσυρε το casus belli κατά της Ελλάδας.
Παρά το ότι δεν έπεσε σαν κεραυνός εν αιθρία, η εξέλιξη προκαλεί σωρεία αντιδράσεων στην Τουρκία. Η τουρκική κυβέρνηση απέφυγε να τοποθετηθεί ανοιχτά και συγκεκριμένα, σε αντίθεση με τους αναλυτές και τα φιλοκυβερνητικά ΜΜΕ τα οποία παρουσιάζουν ως «κόκκινο πανί» τον Νίκο Δένδια.
Στοχοποιούν των Έλληνα Υπουργό Άμυνας ως το πρόσωπο που κατάφερε να μπλοκάρει τη συμμετοχή της Τουρκίας, παραβλέποντας πως το αποτέλεσμα προέκυψε κατόπιν συντονισμένων ενεργειών από τις κυβερνήσεις της Κύπρου και της Ελλάδας. Η τακτική του ενός φταίχτη θεωρούν ότι εξυπηρετεί καλύτερα την προπαγάνδα που θέλουν να περάσουν στο εσωτερικό της χώρας.
Ωστόσο αυτό που δεν λένε είναι πως το τουρκικό κράτος μπορεί να αποκλείστηκε, δεν συμβαίνει το ίδιο με αμυντικές εταιρείες τουρκικών συμφερόντων που εδρεύουν σε ευρωπαϊκά κράτη. Τους τελευταίους μήνες ένας αριθμός ευρωπαϊκών εταιρειών πέρασε στην κυριότητα Τούρκων επιχειρηματιών. Τέτοια παραδείγματα είναι η εξαγορά της ιταλικής Esplodenti Sabino από την ARCA Savunma και της επίσης ιταλικής Piaggio Aerospace από την Baykar. Αυτό είναι ένα σοβαρό ζήτημα έμμεσης συμμετοχής της Τουρκίας στο πρόγραμμα.