Από μηχανής λύσεις ή επαναλαμβανόμενο θέατρο;

Της Πέρσας Πολυβίου
Παρατηρούμε εδώ και καιρό ότι ο Πρόεδρος Χριστοδουλίδης ακολουθεί μια συγκεκριμένη μέθοδο για όλα τα σημαντικά ζητήματα: αφήνει τα πράγματα να ωριμάσουν, παρακολουθεί τις εξελίξεις χωρίς άμεση παρέμβαση και εμφανίζεται στο τέλος σαν από μηχανής… θεός για να δώσει τη λύση. Με αυτόν τον τρόπο δημιουργείται η εικόνα ότι στο πρόσωπό του επιλύονται όλα τα φαινομενικά αδιέξοδα ζητήματα, αφήνοντας την κοινωνία να πιστεύει ότι αυτός που μπορεί να φέρει αποτελέσματα ακόμη και εκεί όπου φαίνεται αδύνατο δεν είναι παρά μόνο ο ίδιος.
Το ίδιο μοτίβο ακολούθησε και στο ζήτημα της ΑΤΑ. Για μήνες, δεν υπήρξε μεσολάβηση από την πλευρά του, αφήνοντας το διάλογο σε στασιμότητα. Η στρατηγική αυτή δημιούργησε την εντύπωση ότι η επίλυση ήταν μακριά, μέχρι που στο τέλος, όπως όλοι αναμέναμε, ο Πρόεδρος παρενέβη για να δώσει την καθοριστική λύση. Η καθυστέρηση και η έμμεση προσέγγιση ενίσχυσαν την αίσθηση ότι η λύση έρχεται μόνο μέσω του ίδιου.
Αυτό το ίδιο μοτίβο εφαρμόζεται και σε φιλανθρωπικά ζητήματα. Εκεί όπου το κράτος θα έπρεπε να αναλάβει την κύρια ευθύνη, ο Πρόεδρος «το παίρνει πάνω του», παρέχοντας βοήθεια σε ανθρώπους που διαφορετικά δεν θα μπορούσαν να επωφεληθούν από θεραπείες ή υποστήριξη λόγω των πολιτικών του κράτους. Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η περίπτωση του μικρού Αβραάμ, όπου η παρέμβαση του κύριου Χριστοδουλίδη υπήρξε καθοριστική για την εξασφάλιση της αναγκαίας βοήθειας.
Φυσικά και είμαι υπέρ της επίλυσης ζητημάτων και της άμεσης παρέμβασης για το κοινό καλό. Όμως η διαδικασία αυτή, όταν επαναλαμβάνεται με τον ίδιο τρόπο ξανά και ξανά, μοιάζει πια με ένα επαναλαμβανόμενο θέατρο: η αναμονή, η καθυστέρηση και η «μεγαλόπρεπης» λύση στο τέλος δημιουργούν ένα σκηνικό όπου όλοι περιμένουν τον «έναν και μοναδικό» να ενεργήσει. Κι όμως, τις λύσεις πρέπει να τις βρίσκει το ίδιο το κράτος, με ευθύνη όσων διαχειρίζονται τα ζητήματα που τους αφορούν. Όταν όλοι διαλογίζονται και περιμένουν στο τέλος τον Πρόεδρο, στην ουσία υπονομεύεται η αποτελεσματικότητα και η λειτουργία του συστήματος.
Το παράδοξο είναι ότι στο Κυπριακό, η παρέμβαση του Προέδρου είναι πραγματικά καθοριστική, καθώς είναι ο μόνος που μπορεί να διαπραγματευτεί και να φέρει ουσιαστική λύση. Εκεί φαίνεται ότι η μέθοδος του «από μηχανής θεού» δεν είναι θέατρο, αλλά αναγκαιότητα. Θα θέλαμε κι εκεί να δράσει όπως δρα σε κάθε ζήτημα, ώστε η ίδια αποφασιστικότητα και η καθοριστική παρέμβαση να φέρουν πραγματικά αποτελέσματα για το κρίσιμο αυτό θέμα.