Γυναίκα, πως τολμάει… που ξανακούστηκε…;

Μετά από 50 χρόνια όπου όλα κυλούσαν μια χαρά κι όλοι αξιολογούνταν ως εξαίρετοι ή ανέρχονταν ανάλογα με τα χρόνια υπηρεσίας ή ανάλογα με την κρίση κάποιου επιθεωρητή, «βρέθηκε μια γυναίκα να αλλάξει το σύστημα αξιολόγησης». Αν είναι δυνατόν. Μία γυναίκα.
Το φύλο αυτού που προΐσταται του υπουργείου Παιδείας μπαίνει για πρώτη φορά σε ένα διάλογο για ένα θέμα δημοσίου ενδιαφέροντος. Αν αυτή την στιγμή υπουργός Παιδείας ήταν ο Χαμπιαούρης ή ο Πρόδρομος ή ο Καδής, πάλι θα υπήρχε αντίδραση από τους εκπαιδευτικούς, αλλά ο πρόεδρος της ΟΕΛΜΕΚ, Δημήτρης Ταλιαδώρος, δεν θα επικαλείτο το φύλο του υπουργού. Θα περιοριζόταν σε άλλα επιχειρήματα, τα οποία μπορεί να επικαλείται και σήμερα, αλλά μοιάζει να τον ενοχλεί ακόμα πιο πολύ που απέναντι του βρίσκεται μια γυναίκα.
Αυτή τη φορά η γυναίκα που «ενόχλησε» είναι η Αθηνά Μιχαηλίδου. Σχεδόν καμία, όμως, γυναίκα που βρέθηκε στη δημόσια σφαίρα δεν την γλύτωσε. Ειρήνη Χαραλαμπίδου, Αννίτα Δημητρίου, Αλεξάνδρα Ατταλίδου, Πραξούλα Αντωνιάδου, Αναστασία Ανθούση, Αντιγόνη Παπαδοπούλου… Στη μια είπανε πως η πολιτική δεν είναι καλλιστεία, στην άλλη υπέδειξαν να περιοριστεί στην κουζίνα της, στην Α είπανε να σταματήσει να αλλάζει ταγέρ, την Β την απείλησαν με βιασμό από μαύρους, της Γ της είπανε να μετρήσει τον αντρισμό τους και άλλα πολλά. Κι ύστερα αναρωτιούνται γιατί οι γυναίκες αποφεύγουν να αναμειχθούν με την πολιτική και τη δημόσια σφαίρα. Όσες όμως το αποτολμήσουν, κάποια στιγμή θα δεχθούν την χλεύη αντρών οι οποίοι δεν δέχονται την ισοτιμία των δύο φύλων, έστω κι αν δηλώνουν το αντίθετο. Αν είναι ξανθές θα επικριθούν για το χρώμα των μαλλιών τους και θα ταυτιστούν με καλλιστεία, αν φοράνε ταγέρ θα επικριθούν πως ασχολούνται με τα ρούχα τους αντί με τα καθήκοντα τους, αν φοράνε λεοπάρ σημαίνει πως είναι αμφιβόλου ηθικής.
Η μόνη ίσως που γλύτωσε την χλεύη, όπως γράψαμε ξανά με άλλη αφορμή, είναι η Στέλλα Σουλιώτη. Το περίεργο δε, είναι πως βρέθηκε σε δημόσια αξιώματα τη δεκαετία του ’60, όταν σαφώς τα πράγματα δεν ήταν τόσο προχωρημένα όσο σήμερα. Ειδικά για τις γυναίκες. Ωστόσο, ταυτόχρονα επικρατούσε ένας σεβασμός σε θεσμούς και ανθρώπους. Σήμερα, 2025, με τις γυναίκες να εργάζονται σε όλους τους τομείς, κάποιοι εξακολουθούν να συντηρούν αντιλήψεις που επικρατούσαν πριν αιώνες.
Κι αυτοί που συντηρούν τέτοιες αντιλήψεις δεν είναι ο ηλικιωμένος που σκότωσε τη γυναίκα του προβάλλοντας ως δικαιολογία το ότι «μιλούσε πολύ και δεν την άντεχε». Είναι οι άνθρωποι που στείλαμε με την ψήφο μας στο Κοινοβούλιο για να πάρουν την κοινωνία πιο μπροστά, είναι άνθρωποι που μας εκπροσωπούν από διάφορα βήματα.