Δύο χρόνια μετά θυμήθηκαν να μιλήσουν για τα εγκλήματα της Χαμάς;

Η αντίδραση της Ιερουσαλήμ στη χθεσινή έκθεση της Διεθνούς Αμνηστίας για τη Χαμάς ήταν δίκαιη, ήταν άδικη και κάπου ασχολήθηκε περισσότερο με το δέντρο αφήνοντας ανεκμετάλλευτο το δάσος.
Δίκαιη ήταν διότι όντως η Διεθνής Αμνηστία χρειάστηκε δύο ολόκληρα χρόνια για να εξετάσει τα στοιχεία που το Ισραήλ είχε δώσει, την ώρα μάλιστα που αποδεχόταν σε πολλές περιπτώσεις τις αναφορές της Χαμάς χωρίς στοιχεία, κατηγορώντας το Ισραήλ. Εν μέσω αλλεπάλληλων παραδοχών της τρομοκρατικής οργάνωσης και αναιρέσεών της. Και όντως η έκθεση ήταν “too little, too late”, όπως σημείωσε το ΥΠΕΞ στην Ιερουσαλήμ. Πολύ λίγα και πολύ αργά.
Άδικη κάπως ήταν, διότι η αναφορά, «ακόμα και τώρα η έκθεσή της απέχει πολύ από το να αντικατοπτρίζει το πλήρες εύρος των τρομακτικών φρικαλεοτήτων της Χαμάς», αν και ορθή, μειώνει τη σπουδαιότητα των αναφορών μέσα στην έκθεση.
Η έκθεση – επί τη βάση μαρτυριών και στοιχείων πάντα – μιλά για σειρά εγκλημάτων κατά της ανθρωπότητας και εγκλημάτων πολέμου. Μεταξύ άλλων, η Δ.Α. αναφέρει μαζικές δολοφονίες αμάχων, βασανιστήρια, βιασμούς και άλλες μορφές σεξουαλικής βίας, εξαφανίσεις, απαγωγές, απάνθρωπες και εξευτελιστικές πράξεις, λεηλασίες, στοχοποίηση αμάχων και πολιτικών υποδομών, αδιάκριτες επιθέσεις που προκάλεσαν θάνατο και τραυματισμούς αμάχων καθώς και χρήση αμάχων ως ανθρώπινες ασπίδες.
Κάπου εδώ λοιπόν, έρχονται το δέντρο και το δάσος.
Το ισραηλινό ΥΠΕΞ κατηγόρησε την Διεθνή Αμνηστία ότι είναι προκατειλημμένη.
Και είναι μια κατηγορία που – συχνά – σίγουρα έχει βάση, αν και υπάρχει παντού το στοιχείο της υποκειμενικότητας όπως και η Διεθνής Αμνηστία έχει το δικό της χρώμα και είναι λογικό. Μια οργάνωση η οποία ασχολείται με τα ανθρώπινα δικαιώματα συνήθως στελεχώνεται από ανθρώπους κάποιων συγκεκριμένων ιδεολογικών κατευθύνσεων ενώ, συν τοις άλλοις, εξετάζοντας το ζήτημα αυτό, είναι λογικό να έχει μια απόλυτη προσέγγιση ακόμα και όταν η βία εντάσσεται στο όποιο πλαίσιο θα μπορούσε κανείς να «κατανοήσει» με βάση την πραγματικότητα μιας ένοπλης σύρραξης ή άλλων συνθηκών.
Η Διεθνής Αμνηστία είναι ΜΚΟ δεν είναι Δικαστήριο.
Αν υπάρχει παραβίαση, κατά την άποψή της το λέει. Ναι, συχνά διαπράττει λάθη, κατά κανόνα επιδεικνύει υπερβάλλοντα ζήλο κατά του Ισραήλ, αν και όχι μόνο. Στη δε Γάζα το πρόβλημα ήταν η υιοθέτηση ισχυρισμών της Χαμάς και δεδομένων και η μη ενασχόλησή της Δ.Α. επί δύο χρόνια με τα όσα έλεγε το Ισραήλ και τα εκεί θύματά των τρομοκρατών.
Μήπως όμως, επικοινωνιακά αν μη τι άλλο, δεν είναι – μόνο – πρόβλημα αλλά αντιθέτως αναδεικνύει ακόμα περισσότερο τη σημασία της έκθεσης;
Όταν, έστω και με τόση καθυστέρηση και ενδεχομένως όχι στο βαθμό που θα ανέμενε κάποιος ο οποίος λογικά θα έπρεπε να πει και τι ανέμενε αλλα και πώς, μια τέτοια οργάνωση τοποθετείται τόσο ξεκάθαρα και μιλά για εγκλήματα πολέμου και εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας, τι σημασία έχει το εύρος;
Το επιχείρημα δεν θα έπρεπε να είναι το «ακόμα και η Διεθνής Αμνηστία» εάν κάποιος ήθελε το πρόσημο αρνητικό;
Τις τελευταίες εβδομάδες μια μετά την άλλη αποκαλύπτονται – εκτός Ισραήλ, διότι εντός πάντοτε έβγαιναν αλλά ο πλανήτης τις προσπερνούσε – υποθέσεις για τα απίστευτα που παίχτηκαν με τα fake news, τους “influencers” μέσα στη Γάζα οι οποίοι όπως αποκάλυψε η νέα λειτουργία του «Χ» και με εξαίρεση έναν, δεν ήταν καν στη Γάζα (!) και άλλα πολλά.
Το αστείρευτο Καταρινό χρήμα, το χρήμα της Μουσουλμανικής Αδελφότητας, της Χαμάς δηλαδή και του άξονα του κακού στον οποίο πρωταρχικό ρόλο έχει και η Άγκυρα, δεν είχε μόνο εξαγοράσει διευθύνσεις κορυφαίων αμερικανικών πανεπιστήμιων, αυτό άλλωστε αποκαλύφθηκε προ πολλού. Έχει διαβρώσει τα πάντα και έχει εξαπλωθεί παντού προωθώντας παράλληλα τον ισλαμισμό και την ατζέντα του στην Ευρώπη.
Ακόμα και (λογικοί) αριστεροί διερωτώνται πλέον εάν έχει χαθεί προ πολλού το όριο.
Τελευταίο παράδειγμα, το νέο σκάνδαλο με τον παπαγάλο της Χαμάς στη Δύση την Φραντσέσκα Αλμπανέζε, ειδική εισηγήτρια του ΟΗΕ. Αφού προώθησε με άθλιο τρόπο για χρόνια τις θέσεις της Χαμάς φτάνοντας μάλιστα στο σημείο – πρόσφατα κιόλας! – να πει και το «η Χαμάς δεν είναι μια ομάδα δολοφόνων ή βαριά οπλισμένων μαχητών, όπως συχνά περιγράφεται σε διάφορες αφηγήσεις. Έχει ιδρύσει σχολεία, δημόσιους φορείς και νοσοκομεία…», την ώρα που η Χαμάς εκτελούσε κόσμο στους δρόμους, η Αλμπανέζε έδειξε ακόμα πιο καθαρά τι πραγματικά είναι και πόσο σκοτεινή είναι, όχι μόνο η δική της ατζέντα αλλά και εν όλω η ατζέντα της ακροαριστεράς την οποία επίσης εκπροσωπεί.
Όταν λοιπόν τραμπούκοι ακροαριστεροί «ακτιβιστές» μπήκαν στα γραφεία της ιταλικής εφημερίδας La Stampa στο Τορίνο προκαλώντας καταστροφές και προπηλακίζοντας τους δημοσιογράφους, η Αλμπανέζε δήλωσε ότι καταδικάζει τη βία «αλλά ταυτόχρονα ας είναι αυτό και μια προειδοποίηση προς τον Τύπο να επιστρέψει στη δουλειά του». Ακόμα και πολιτικοί του χώρου της κεντροαριστεράς ένωσαν τη φωνή τους με τον υπόλοιπο πολιτικό κόσμο εκφράζοντας αποτροπιασμό και λέγοντας ότι αυτό δεν είναι καταδίκη, αλλά παρακίνηση της βίας κατά των δημοσιογράφων.
Σιγά – σιγά λοιπόν, η αλήθεια αποκαλύπτεται και στους μήνες που θα έρθουν θα δούμε πολλά πράγματα, όπως πολλοί θα είναι εκείνοι οι οποίοι θα αισθανθούν πολύ άβολα για τον τρόπο με τον οποίο υιοθέτησαν ή και προώθησαν την προπαγάνδα του οχετού των ισλαμιστών, οδηγώντας σε ακρότητες και σε τρομοκρατικές ενέργειες.
Το ερώτημα είναι εάν η κυβέρνηση Νετανιάχου είναι διατεθειμένη να βάλει αυτή την ατζέντα, την ατζέντα της αποκάλυψης των όσων η συμμαχία του ακροαριστερού σκότους με το ισλαμιστικό αντίστοιχό του διέπραξε, πάνω από γενικόλογες παρατηρήσεις, εμμονές και μονόπλευρα αφηγήματα αλλά και υπεραπλουστεύσεις οι οποίες ούτε και στο ίδιο το Ισραήλ έχουν απήχηση.
Αυτό θα είναι σημαντικό όταν το Ισραήλ κληθεί να παρουσιάσει τη δική του υπεράσπιση για όσα του καταλογίζονται στη Γάζα. Κανείς στο Ισραήλ δεν διαφωνεί ότι σαφώς και έγιναν πράγματα πέραν του ορίου και ότι υπήρξαν στρατιώτες οι οποίοι διέπραξαν εγκλήματα όπως και σε κάθε πόλεμο.
Η διαφωνία ήταν και παραμένει ότι ακόμα και το πιο μεμονωμένο περιστατικό παρουσιάζεται εδώ ως γενικό έγκλημα, κατόπιν διαταγών, κάτι που όχι μόνο δεν ισχύει σε έναν από τους πιο επαγγελματικούς στρατούς στον κόσμο ο οποίος και στο παρελθόν έχει στείλει – όχι στο βαθμό που θα έπρεπε σίγουρα – σε στρατοδικεία μέλη του τα οποία επέδειξαν εγκληματική συμπεριφορά αλλά και διότι η γενίκευση αυτή, των κακών Ισραηλινών και Εβραίων έχει άλλη αφετηρία και άλλη στόχευση.
Εξού και δεν συνέβη με κανέναν άλλο λαό σε κανέναν άλλον πόλεμο. Συμβαίνει δε και σε αυτό τον πόλεμο ο οποίος κατά τους ειδικούς έχει τη χαμηλότερη αναλογία αμάχων έναντι μαχόμενων στα χρονικά.
Το ζήτημα των ευθυνών όχι μόνο δεν έχει κλείσει αλλά ούτε καν έχει ανοίξει ακόμα. Και όταν ΜΚΟ όπως η Διεθνής Αμνηστία αναγκάζονται να παραδεχθούν την αλήθεια με τραγική καθυστέρηση αυτό δεν μπορεί να είναι τυχαίο.
Ωστόσο, σίγουρο είναι πως η εσωστρέφεια δεν πρόκειται να βοηθήσει τη χώρα να τύχει δικαιότερης μεταχείρισης.