Επίκαιρα θέματα

Στην επικαιρότητα των ημερών έπαιξαν τα έργα του ζωγράφου Γιώργου Γαβριήλ, παλαιού συναδέλφου στο Υπουργείο Παιδείας. Εργάστηκε εκεί ως Επιθεωρητής Τέχνης και τα έργα του, σε έκθεση που είδα τότε, δεν είχαν τίποτε το προκλητικό. Αντίθετα ήταν κυρίως ωραία τοπία και πρέπει να παραδεχτούμε ότι έχει ταλέντο. Μετά που έχασε την θέση του επιθεωρητή, κατόπιν προσφυγής στο δικαστήριο διαδίκου, άλλαξε η νοοτροπία και άρχισε η πρόκληση. Δεν μας φταίνε τα θεία αν μας συμβεί κάτι ανεπιθύμητο στη ζωή. Τότε μου άρεσαν τα έργα του, σήμερα (χωρίς να είμαι ειδική) κάποια έργα του μου προκαλούν αηδία. Δικαίωμα του να εκθέτει, δικαίωμά μου να κρίνω.
Μια παλιά σταρ του Χόλυγουτ είχε πει: «Any publicity is good publicity» που σε ελεύθερη μετάφραση σημαίνει ακόμα και η αρνητική δημοσιότητα είναι καλή και καλοδεχούμενη.
Κατά τα άλλα άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου.
Δεν αποφύγαμε την έξαρση της νεανικής παραβατικότητας στις 13 Δεκεμβρίου και τα έκτροπα που επεσυνέβηκαν μεταξύ ανήλικων παιδιών και Αστυνομίας με την απίστευτη δικαιολογία, ότι «γιόρταζαν» την «Μέρα κατά της Αστυνομίας», ένα ξενόφερτο φαινόμενο. Οργανωμένες ομάδες ανεγκέφαλων νεαρών χούλιγκαν, προέβησαν σε βανδαλισμούς, εμπρησμούς, καταστροφές, τραυματισμούς πολιτών και Αστυνομικών, με τη χρήση κροτίδων, με πιστόλια ναυτικών φωτοβολίδων, πυρσών και βομβών μολότοφ. Έγιναν συλλήψεις σε διάφορες επαρχίες, από τις οποίες οι περισσότερες αφορούσαν ανήλικα πρόσωπα.
Στα σχολεία (σήμερα με μέγιστο αριθμό μαθητών 300 σε αντίθεση με 1500-1800 του παρελθόντος) υπάρχει έξαρση της βίας και παραβατικότητας. Για παράδειγμα στην Πάφο έριξαν πέτρα στο κεφάλι παιδιού που προηγουμένως είχε υποστεί συστηματικό bulling. Και το χειρότερο τα ναρκωτικά έχουν εισβάλει στα σχολεία.
Όλα αυτά τα φαινόμενα κρίνονται ως πολύ σοβαρά αφού τα αίτια φαίνεται να είναι βαθύτερα ριζωμένα στη βάση της κοινωνίας. Το Υπουργείο Παιδείας θα έπρεπε προ καιρού να είχε καταρτίσει προγράμματα κοινωνικής συνείδησης και συμπεριφοράς στις σχολικές μονάδες. Εξαγγέλλονται δράσεις και προγράμματα χωρίς να υπάρχει αποτέλεσμα.
Υπήρξα μάχιμη εκπαιδευτικός για δεκαετίες και δεν θυμάμαι ανάλογα επεισόδια.
Τα παιδιά μας, οι μαθητές δεν γεννούνται παραβάτες˙είναι φύσεις ευαίσθητες, ευγενείς, εύπλαστες, καλοπροαίρετες. Θα μπορούσαν να είναι οραματιστές, αγωνιστικοί για τα δίκαια της πατρίδας μας και πρόσφοροι για έργα ψηλά, έτοιμοι να εγκολπωθούν τις αξίες της ελληνικής και χριστιανικής μας παράδοσης. Μαθητές, σε προηγούμενες γενιές πρωτοστάτησαν και βοήθησαν τον απελευθερωτικό αγώνα της ΕΟΚΑ. Ο Ευαγόρας Παλληκαρίδης ήταν μαθητής του Γυμνασίου Πάφου, ένας γνήσιος οραματιστής, ένας ευαίσθητος ποιητής. Τότε οι μαθητές στη μάχη του Παγκυπρίου Γυμνασίου έριχναν πέτρες στους κατακτητές, σήμερα ρίχνουν πέτρες στους συμμαθητές τους με μεγάλη πιθανότητα να σκοτώσουν.
Γιατί άραγε;
Διότι σε μια περίοδο όπου παντού βασιλεύει η διαφθορά, υπάρχει έλλειψη ανιδιοτελών και γενναίων οδηγών, στον χώρο της οικογένειας, του σχολείου, του κοινωνικού περιβάλλοντος, της Πολιτείας˙οδηγών ψηλού ήθους, που να είναι άξιοι να αποτελούν πρότυπα. Έτσι η νεολαία μας πλέει χωρίς πυξίδα, έρμαιο των φανατισμών (κομματικών, ποδοσφαιρικών και άλλων παθών) και της αδιαφορίας. Ενδιαφέρει περισσότερο το πόσο likes θα πάρουν στο facebook. Το μόνο που απομένει είναι η επιδίωξη της ευζωίας και η επιδίωξη του πλούτου.
Δεν είναι με τα σεμινάρια, ούτε με ξερές νουθεσίες που πλάθεται ο χαρακτήρας των παιδιών. Χρειάζονται σωστά πρότυπα, επειδή τα παιδιά μιμούνται. Χρειάζεται οι εκπαιδευτικοί να πάψουν να νιώθουν ανασφαλείς και μόνοι τους στο έργο τους. Φτάνουν οι συνεχείς βιαστικές μεταρρυθμίσεις χάριν «κατσιαρίσματος» ανάξιων υπουργών. Ας δούμε την ουσία.
«Αν έχει περιπέσει στην ασυναρτησία και στον παραλογισμό ο σημερινός άνθρωπος, αν έχασε τη γεύση της ζωής, αν κινδυνεύει από την εξαχρείωση, το έγκλημα και την τρέλα, τούτο σημαίνει ότι κλονίζονται επικίνδυνα ή έχουν κιόλας καταρρεύσει κάποια εσωτερικά υποστυλώματα που με ιδρώτα και αίμα είχαν χτίσει οι παλαιότερες γενεές, για να κρατούν όρθιο το πνεύμα του και στέρεη την ψυχή του.»
Ευάγγελος Παπανούτσος: «Η κρίση του πολιτισμού μας», 1978
Πλησιάζουν τα Χριστούγεννα και υπάρχουν πολλών ειδών Χριστούγεννα: των πιστών και των αγοραστών, τα ζεστά οικογενειακά και τα κοσμικά, τα τυπικά και τα ουσιαστικά. Η συνήθης δραστηριότητα των Χριστουγέννων περιστρέφεται γύρω από το στόλισμα του Χριστουγεννιάτικου δέντρου, το εορταστικό τραπέζι και τους καλεσμένους, για τα δώρα που θα αγοραστούν και τις σχετικές προσφορές των καταστημάτων. Όλα τα πιο πάνω ενισχύουν την οικονομία στα πρότυπα της δυτικής κουλτούρας, της παγκοσμιοποίησης. Εμπίπτουν στην έννοια του λεγόμενου παγκόσμιου χωριού που συνεπάγεται και πολιτισμική ταύτιση λαών. Αυτή η πολιτισμική παγκοσμιοποίηση καθολικοποιεί την καταναλωτική νοοτροπία και τη ραγδαία εξατομίκευση. Δυστυχώς όμως δεν έχουν όλα τα μέλη του παγκόσμιου χωριού ένα ανθρώπινο επίπεδο διαβίωσης. Ο πλούτος διανέμεται άνισα ώστε να αναδύονται νέες μορφές φτώχειας και απόλυτης εξαθλίωσης.
Όλα τα καταναλωτικά αγαθά απέχουν πολύ από την πνευματικότητα και την σημασία που έχει η γιορτή των Χριστουγέννων. Πρόκειται για μια γιορτή προπαντός αγάπης προς τον συνάνθρωπο και όχι αναισθησίας που επικρατεί τώρα για τον πόνο του άλλου. Δυστυχώς η σημερινή κοινωνία εξαντλεί το σκοπό της ζωής στη διασκέδαση και την απόκτηση όσο το δυνατό περισσότερων υλικών αγαθών.
Τα Χριστούγεννα είναι και μήνυμα ειρήνης. Όχι μόνο ειρήνης, δηλαδή όχι πόλεμο, αλλά πρωτίστως εσωτερικής γαλήνης, της ηρεμίας που νιώθει κάποιος που έχει ήσυχη την συνείδησή του, τη συμφιλίωση με το Θεό και τους συνανθρώπους του. Η ειρήνη που έφερε ο Χριστός έχει σωστή υποδομή και συνδέεται αναπόσπαστα με τη δικαιοσύνη και την ελευθερία.
Ας επιδιώξουμε λοιπόν, το σωστό πνεύμα των Χριστουγέννων.