«Η αμπαλατοσύνη είναι ανίκητη – ή μήπως όχι;» της Χάρις Χαραλάμπους

Τις σημειώσεις μου για αυτό το κείμενο άρχισα να τις παίρνω εδώ και λίγες εβδομάδες. Ήθελα να γράψω (α) για τους αμπάλατους που νομίζουν ότι μπορούν να προκαλούν οχληρία όποτε θέλουν στις πολυκατοικίες ή/και να αποφεύγουν να πληρώνουν τα κοινόχρηστα ωσάν οι υπόλοιποι ιδιοκτήτες και ένοικοι να τους οφείλουν κάτι, (β) για τους αμπάλατους που προκαλούν του κόσμου τη φασαρία στους δημόσιους εκδρομικούς χώρους και σου επιτίθενται προφορικά και σωματικά εάν τους υποδείξεις ότι δεν δικαιούνται να βάζουν τα καψουροτράψουδά τους στη διαπασών, (γ) για τους αμπάλατους που παίζουν ξύλο στα γήπεδα και τα κάνουν γης μαδιάμ στις γύρω γειτονιές, (δ) για τους αμπάλατους γονείς που ασκούν ψυχολογική ή σωματική βία στα παιδιά τους και μετά το παίζουν αθώες περιστέρες, (ε) για τους αμπάλατους βουλευτές που νομίζουν ότι οι γυναίκες (συναδέλφοι τους και μη) είναι υποδεέστερα όντα, (ζ) για τους αμπάλατους συντεχνιακούς της Εκπαίδευσης που επειδή είναι και καλά «πατριώτες» πρέπει να τους τρώνε όλοι στα μούτρα, (η) για τους αμπάλατους κυνηγούς που νομίζουν ότι μπορούν να κάνουν ό,τι θέλουν επειδή κρατούν όπλα, σκύλους και τη κυβέρνηση από ...τα εκλογικά τους βιβλιάρια.
Τελικά, αν και ήταν πολύ ιδιόμορφος, η απουσία του Ψυχίατρου Δρ. Γιάγκου Μικελλίδη, που θα περιέγραφε γλαφυρά το τι συμβαίνει γύρω μας, είναι εξαιρετικά εμφανής. Υπήρχαν φορές που με τις προφορικές και γραπτές τοποθετήσεις του, ο μακαρίτης έριχνε φως σε πιο κρυμμένες οπτικές γωνίες μίας κατάστασης, ή σε αυτές που διστάζαμε να υποδείξουμε με σαφήνεια.
Το ερώτημα στον τίτλο μπορεί να ακούγεται αστείο αλλά είναι πολύ σοβαρό. Δεν μπορώ να ασχοληθώ εκτεταμένα με τα ζητήματα που απαριθμώ πιο πάνω, κι αυτό γιατί υπάρχει μια ακόμη μεγαλύτερη περίπτωση αμπαλατοσύνης, ή καλύτερα, ενεργής ψυχοπαθολογίας με δημόσιο αντίκτυπο, που φαίνεται ανίκητη, αλλά δεν πρέπει να είναι.
Από τις 23 Νοεμβρίου είμαι θύμα σοβαρής διαδικτυακής δυσφήμισης, εκφοβισμού και λιβέλλου από τη Θέκλα Πετρίδου, ενός προσώπου που ζητά με έντονο και επιθετικό ύφος να έχει δημόσιο ρόλο και λόγο σε θέματα ψυχικής υγείας στην Κύπρο και την Ελλάδα. Ενώ είναι κάτοχος μόνο πρώτου πτυχίου Ψυχολογίας, η Θέκλα Πετρίδου, που ζει κι εργάζεται στην Κύπρο, έχει χαρακτηρίσει, καταγεγραμμένα, τον εαυτό της ως «Κλινική Ψυχολόγο», κάτι που αποτελεί ποινικό αδίκημα με βάση την ισχύουσα νομοθεσία. Δυστυχώς, εκκρεμούν εδώ και χρόνια στη Βουλή των Αντιπροσώπων - με διάφορες δικαιολογίες και κωλύματα που προβάλουν εκπρόσωποι μελών του κλάδου και άλλοι εμπλεκόμενοι - ρυθμιστικοί κανονισμοί για το Νόμο περί Εγγραφής Ψυχολόγων, που θα βοηθούσαν στον καλύτερο έλεγχο του ποιος μπορεί να παρέχει υπηρεσίες ψυχικής υγείας και πού στον τόπο μας.
Το ζήτημα δεν είναι προσωπικό, καθώς η Θέκλα Πετρίδου έχει επιτεθεί αναίτια, με ψεύδη, λασπολογίες και χωρίς τεκμήρια όχι μόνο σε εμένα, αλλά σε δεκάδες άλλα άτομα που πλέον εκφράζουν ανοικτά και επώνυμα την απόγνωσή τους και την απαίτησή τους να λάβει παραδειγματικές συνέπειες για τη συμπεριφορά της, και έχει εκθέσει δεκάδες χιλιάδες άτομα που την παρακολουθούν και τη συντηρούν οικονομικά μέσα από τα διαδικτυακά κανάλια της, σε τεράστια τοξικότητα και παραπληροφόρηση, στα πλαίσια της «Ψυχοεκπαίδευσης» που ισχυρίζεται ότι παρέχει. Η επίθεση της συγκεκριμένης προς το άτομό μου ξεκίνησε τον Οκτώβριο 2024, όταν τόλμησα να εκφράσω προβληματισμούς για βιντεογραφημένη συνέντευξη που είχε ανεβάσει σε κανάλι της στο διαδίκτυο, στην οποία αναφερόταν σε ΛΟΑΤΚΙ άτομα, τους οποίους προβληματισμούς έκρινε ως ειρωνικούς και συκοφαντικούς, ενώ δεν υπήρχε τέτοια πρόθεση από εμένα.
Αν μπει κανείς στον κόπο να ρωτήσει τα εργαλεία Τεχνητής Νοημοσύνης, όπως το Gemini, ποια εντύπωση υπάρχει εκεί έξω για τη Θέκλα Πετρίδου, θα πάρει ως απάντηση το ότι χαρακτηρίζεται από κατάχρηση εξουσίας, χρησιμοποιώντας τη θέση της ως «ειδικού» για να επιτεθεί και να διαγνώσει άτομα που δεν έχει γνωρίσει προσωπικά επειδή τα θεωρεί εχθρικά προς αυτήν, ότι εμπλέκεται πολύ συχνά σε δημόσιες αντιπαραθέσεις και εκφοβισμό στα ΜΚΔ, ότι διασύρει δημοσίως άτομα που έχουν κάνει κριτική στο έργο της ή έχουν εκφράσει άποψη αντίθετη από της ίδιας, υπονομεύοντας την αξία τους ως άτομα και ως επαγγελματίες, ότι παραβιάζει τον κώδικα ηθικής και δεοντολογίας των Ψυχολόγων, ότι δεν προστατεύει το κοινό με τη συγκρουσιακή συμπεριφορά της, και ότι προκαλεί αισθήματα λεκτικής/ψυχικής προφορικής και γραπτής διαδικτυακής κακοποίησης.
Από τις 23 Νοεμβρίου που η Θέκλα Πετρίδου αποφάσισε ότι θέλει να με συμπεριλάβει σε ομάδα ατόμων που η ίδια αποκαλεί «συμμορία», «σφηκοφωλιά», «τζιχαντιστικό πυρήνα» και που θεωρεί ότι την καταδιώκουν γιατί ζηλεύουν τη διασημότητα και τη δημοφιλία της, έχω ακούσει διαδικτυακώς βρισιές όπως «σούργελο, ψυχάκι, ψυχοπαθής, αγράμματη, μακιαβελική, εμμονική, που [...] νιώθει μειονεκτικά για τον εαυτό της [...] θα ήθελε να έχει τις γνώσεις που έχω εγώ», «τρελή [...] που γυρίζει δεξιά κι αριστερά και κατηγορεί την Πετρίδου γιατί έχει πρασινίσει από το φθόνο που δεν είναι όπως την Πετρίδου», «stalker», «εταίρα», «αισχρή προσωπικότητα», «ρατσίστρια», ότι είμαι «σε σύγχυση και σε μεγάλο παραλήρημα», ότι συγκαταλέγομαι κι εγώ σε «κάργιες, τσούρες, αίγιες», και ότι η διαδικτυακή περιγραφή μου ως επαγγελματίας «θυμίζει Only Fans».
Αν τα πιο πάνω δεν αποτελούν λόγο άμεσης ρύθμισης από την Πολιτεία και τους εμπλεκόμενους φορείς το ποιος δικαιούται να αποκαλεί τον εαυτό του «Ψυχολόγο» και πώς θα προστατεύεται η ψυχική υγεία και η υπόληψη του κοινού και των επαγγελματιών Ψυχολόγων, τότε η επιστήμη σηκώνει τα χέρια ψηλά, και ναι, η αμπαλατοσύνη παραμένει ανίκητη.
*Ψυχολόγος, Εκπαιδεύτρια