Η βία και τα αυτονόητα

Είναι παραπλανητικό να εστιάζουμε στα βίαια επεισόδια την Πέμπτη το βράδυ στην Λεμεσό ότι έχουν καθαρά οπαδικό χαρακτήρα. Βολεύει πολλούς μια τέτοια θεώρηση και κατεύθυνση των γεγονότων. Σε κάθε παρόμοια περίπτωση περισσεύει η υποκρισία των Αρχών αλλά και παρατρεχάμενων της κάθε εξουσίας, οι οποίοι έρχονται εκ των υστέρων να διαπιστώσουν ένα φαινόμενο για το οποίο, όπως έχουν συνηθίσει, βγάζουν την ουρά τους απ' έξω. Έχουμε βαρεθεί να σημειώνουμε πάντα τα αυτονόητα. Ότι αυτή η βία, η επίθεση ομάδας οπαδών σε άλλη ομάδα οπαδών, δεν είναι απλώς μια ακόμη οπαδική παραβατικότητα. Ότι είναι ένα φαινόμενο το οποίο πάει ολίγον τι να καταλαγιάσει αλλά στο τέλος εμφανίζεται, ανενόχλητα, να μεγεθύνεται. Δυστυχώς είμαστε υποχρεωμένοι να επαναλαμβάνουμε τα αυτονόητα: Την αποτυχία των θεσμών να συνδράμουν στην αλλαγή μιας σκληρής πραγματικότητας.
Αυτή η μορφή βίας, όπως εμφανίστηκε λίγο μετά τα μεσάνυχτα της Πέμπτης, δεν πρόκειται να εξαλειφθεί αν δεν εξαλειφθούν οι αιτίες που τη συντηρούν και την τρέφουν. Δεν είναι πρόθεσή μας να σημειώνουμε σε κάθε παρόμοιο φαινόμενο την κοινωνική διάσταση του ζητήματος. Δεν υπάρχει στο προσκήνιο η αναγκαία λειτουργία των θεσμών οι οποίοι θα προσφέρουν λύσεις για να διορθώσουν ή να αμβλύνουν την ακραία κατάσταση πραγμάτων. Όταν, επομένως, η Πολιτεία δεν μπορεί να εμπνεύσει, κάποιοι άλλοι, ομάδες νέων, οργανωμένοι σε διάφορους συνδέσμους, κυρίως σε «οργανωμένους στρατούς», έρχονται να προσφέρουν ταυτότητα αλλά και έναν στρεβλό τρόπο συλλογικότητας.
Ταυτόχρονα θα πρέπει να σημειωθεί ότι αυτοί οι λεγόμενοι σύνδεσμοι, οι οποίοι λειτουργούν με την ανοχή της Πολιτείας και των εξουσιών της, ποσώς είναι φερέγγυοι, ενώ προς λογαριασμό τους ουδείς αναλαμβάνει τη νομική ευθύνη.
Η Πολιτεία βεβαίως απουσιάζει όχι μόνο στην προσπάθεια πρόληψης αλλά και στην προσπάθεια να λειτουργήσει εκ προοιμίου για να αποφευχθούν τα όποια έκτροπα, συγκρούσεις και καταστροφές. Προφανώς ζητούμε πολλά από μια επαναλαμβανόμενη αστοχία της Αστυνομικής Δύναμης να προλάβει παρόμοια φαινόμενα, περιοριζόμενης μόνο στο να εκφράζεται με ανακοινώσεις και νουθεσίες εκ των υστέρων. Εν ολίγοις, η πρόληψη παραμένει θεωρητική έννοια, η στρατηγική αποσπασματική και το αποτέλεσμα προβλέψιμο.