Η εικαστική επιστροφή της Ηλέκτρας Βαρνάβα με τη δεύτερη ατομική έκθεση «Αtαξία – (P)HAOS»

Η Ηλέκτρα Βαρνάβα επιστρέφει στη σύγχρονη εικαστική σκηνή της Κύπρου με τη δεύτερη ατομική της έκθεση, «Αtαξία – (P)HAOS», παρουσιάζοντας μια εικαστική εξερεύνηση ανάμεσα στο πραγματικό και το φαντασιακό.
Μέσα από αυτή τη διπλή οπτική, η καλλιτέχνις διερευνά τη λεπτή ισορροπία ανάμεσα στο ορατό και το αόρατο, στο προφανές και στο υπόγεια προσωπικό. Η δημιουργική της διαδικασία εξελίσσεται ως ένας διάλογος ανάμεσα στην ύλη και το πνεύμα· μια πορεία αυτογνωσίας, όπου η αποδοχή της υλικής υπόστασης γίνεται η γέφυρα προς την άυλη μορφή. Μαθαίνοντας να γίνεται ο εαυτός της, η καλλιτέχνις αγκαλιάζει όλες τις εκφάνσεις του είναι — κι έτσι το φως δεν έρχεται ως λύτρωση, αλλά ως ολοκλήρωση.
Γεννημένη στη Λεμεσό το 1988 και απόφοιτη της Σχολής Καλών Τεχνών του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, όπου φοίτησε με υποτροφία του Ιδρύματος Κρατικών Υποτροφιών Κύπρου (ΙΚΥ), η Βαρνάβα έχει διαγράψει από νωρίς μια σταθερή και συνεπή καλλιτεχνική πορεία. Έχει συμμετάσχει σε ομαδικές εκθέσεις στην Κύπρο και στο εξωτερικό, ανάμεσά τους και η 15η Μπιενάλε Νέων Καλλιτεχνών Ευρώπης και Μεσογείου – Symbiosis, ενώ έχει τιμηθεί με διακρίσεις για τη δημιουργικότητα και τον επαγγελματισμό της.
Η πρώτη της ατομική έκθεση, ART VS CULTURE (2014), ανέδειξε μια καλλιτέχνιδα με ακαδημαϊκή δεξιότητα και έντονη εσωτερική αναζήτηση. Η «Αtαξία – (P)HAOS», ωστόσο, σηματοδοτεί μια ουσιαστική επιστροφή· μια περίοδο ωριμότητας και συνειδητής επανατοποθέτησης απέναντι στη ζωγραφική ως πράξη αλήθειας και προσωπικής ευθύνης.
Για τον δάσκαλό της, τον εικαστικό Δημήτριο Δημητρίου, που τη γνώρισε από τα πρώτα της βήματα και παρακολούθησε την εξέλιξή της μέσα στον χρόνο, η καλλιτεχνική της πορεία αποτελεί «την κορύφωση της μοναδικότητας και της αυθεντίας… εκεί όπου ο θεατής αναγνωρίζει τον καλλιτέχνη κοιτάζοντας το έργο και όχι την υπογραφή».
Όπως εύστοχα ειπώθηκε από την εικαστικό Ιωάννα Τυμπιώτου Μαλά, η τέχνη της Ηλέκτρας Βαρνάβα «…δεν σου ζητά να την εξηγήσεις, σου ζητά να την αισθανθείς». Σ’ αυτήν κυριαρχούν «…μορφές που δεν ποζάρουν αλλά αντιστέκονται. Σώματα που κουβαλούν βάρος όχι σάρκας, αλλά μνήμης. Χέρια που κρύβουν, κρατούν, αγκαλιάζουν, σιωπούν.»
Σε αυτή την έκθεση, η εμπειρία προηγείται της ερμηνείας. Και ακριβώς μέσα από αυτή την εμπειρία ξεδιπλώνεται ο εσωτερικός άξονας του έργου.
Το τελευταίο έργο της σειράς, BEST(I)Εν, λειτουργεί ως επίλογος: μια πράξη αποδοχής του υλικού εαυτού, που οδηγεί στη μετάβαση προς την άυλη υπόσταση και την ολοκλήρωση της ύπαρξης.