Η επιλογή είναι πολιτική: Με την κοινωνία ή με τα προνόμια

Του Κωνσταντίνου Ζαχαρίου
Ο κρατικός προϋπολογισμός και η φορολογική πολιτική δεν είναι ουδέτερες τεχνικές ασκήσεις. Είναι πολιτικές επιλογές που αποτυπώνουν ξεκάθαρα ποιος πληρώνει, ποιος ωφελείται και ποιος τελικά σηκώνει το βάρος της λειτουργίας του κράτους. Η συζήτηση που εξελίσσεται στη Βουλή για τη φορολογική μεταρρύθμιση το επιβεβαιώνει, αναδεικνύοντας τη σύγκρουση δύο διαφορετικών πολιτικών φιλοσοφιών. Από τη μία πλευρά βρίσκεται η πρόταση του ΑΚΕΛ, βασισμένη στις πραγματικές ανάγκες της κοινωνίας και στις εισηγήσεις των συνδικαλιστικών και κοινωνικών οργανώσεων. Στόχος της είναι η δίκαιη κατανομή των φορολογικών βαρών, με ουσιαστικές ελαφρύνσεις για τα χαμηλά και μεσαία εισοδήματα και με μεγαλύτερη συνεισφορά από όσους διαθέτουν υψηλότερη οικονομική δυνατότητα. Πρόκειται για μια προσέγγιση που επιδιώκει να αποκαταστήσει τη φορολογική δικαιοσύνη, σε μια περίοδο έντονων ανισοτήτων και ακρίβειας. Στον αντίποδα, η κυβερνητική πρόταση, όπως διαμορφώθηκε μέσα από παρασκηνιακές συνεννοήσεις με τον ΔΗΣΥ και το ΔΗΚΟ, κινείται προς την αντίθετη κατεύθυνση. Παρέχει πρόσθετες ελαφρύνσεις στα υψηλά εισοδήματα και τη μεγάλη περιουσία, περιορίζοντας το κοινωνικό αποτύπωμα της μεταρρύθμισης και μεταφέροντας περισσότερα βάρη στα χαμηλά και μεσαία στρώματα. Η διαφορά δεν είναι θεωρητική, αλλά μετρήσιμη. Η πρόταση του ΑΚΕΛ προσφέρει ελαφρύνσεις στο 98% των φορολογουμένων. Αντίθετα, η κυβερνητική αφήνει εκτός περίπου τους μισούς εργαζόμενους και συνταξιούχους, χωρίς ουσιαστικό όφελος. Την ίδια στιγμή, τα ίδια στρώματα καλούνται να επωμιστούν το βάρος των επικείμενων πράσινων φορολογιών, με κίνδυνο περαιτέρω όξυνσης των ανισοτήτων. Οι κρίσιμες διαφορές αποτυπώνονται και στις επιμέρους ρυθμίσεις. Το ΑΚΕΛ προτείνει αύξηση του αφορολόγητου στις 22.500 ευρώ και προοδευτική φορολόγηση των υψηλών εισοδημάτων. Η κυβέρνηση, αντίθετα, διατηρεί χαμηλότερες κλίμακες για τα υψηλά εισοδήματα και δεν προβλέπει τιμαριθμοποίηση, αφήνοντας τα πιο χαμηλά εισοδήματα εκτεθειμένα στον πληθωρισμό. Στις φορολογικές εκπτώσεις, το ΑΚΕΛ διευρύνει τα εισοδηματικά κριτήρια, καλύπτοντας και δανειολήπτες με αναδιαρθρωμένα δάνεια, ενώ η κυβερνητική πρόταση παραμένει εγκλωβισμένη στα στενά τραπεζικά κριτήρια. Καθοριστική είναι και η στάση απέναντι στη μεγάλη περιουσία. Το ΑΚΕΛ εισηγείται φορολόγηση υπερκερδών τραπεζών και εταιρειών ενέργειας και φόρο στη μεγάλη ακίνητη περιουσία, ενώ η κυβέρνηση συνεχίζει να ευνοεί μετόχους και μεγάλες επιχειρήσεις. Στο ίδιο πλαίσιο, στα Ταμεία Προνοίας, το ΑΚΕΛ στηρίζει τη διατήρηση του υφιστάμενου καθεστώτος, ενώ η κυβέρνηση προωθεί βαριά φορολόγηση εις βάρος των εργαζομένων. Η επιλογή είναι καθαρά πολιτική: Αν το φορολογικό σύστημα θα υπηρετεί την κοινωνία ή θα διαιωνίζει τα προνόμια των λίγων. Και σε αυτή τη σύγκρουση, το διακύβευμα αφορά ολόκληρη την κοινωνία.