Η κανονικοποίηση του φασισμού και οι συνέπειες

Του Νεόφυτου Νεοφύτου
Όπως λέει και η λαϊκή σοφία, «ό,τι σπείρεις, θα θερίσεις». Τα ναζιστικά σύμβολα στα σχολεία δεν εμφανίστηκαν από το πουθενά. Δεν έπεσαν εξ ουρανού τα επεισόδια βίας, οι χιτλερικές σβάστικες και οι αγκυλωτοί σταυροί εντός και εκτός γηπέδων. Δεν είναι «επιφοίτηση του Αγίου Πνεύματος» οι ρατσιστικές επιθέσεις εναντίον μεταναστών και ο ξυλοδαρμός τους στους δρόμους. Δεν ξυπνήσαμε ένα πρωινό για να αντικρίσουμε, με έκπληξη, ναζιστικά σύμβολα, χειρονομίες μίσους και πράξεις βίας και ξενοφοβίας από μαθητές στα σχολεία. Ούτε πρόκειται για πρωτόγνωρα φαινόμενα τα εθνικιστικά και ακροδεξιά συνθήματα σε παρελάσεις και δημόσιες εκδηλώσεις. Ούτε είναι ανεξήγητη η οργανωμένη επίθεση του ακροδεξιού και εθνικιστικού ακροατηρίου εναντίον των έργων του ζωγράφου Γιώργου Γαβριήλ. Ούτε θα έπρεπε να προκαλεί απορία η βομβιστική επίθεση που δέχθηκε ο ίδιος και η οικογένειά του.
Όλα αυτά τα φαινόμενα καλλιεργούνται εδώ και πολύ καιρό στην κυπριακή κοινωνία. Πολλοί από τους όψιμους επικριτές τους είναι οι ίδιοι που, με την ανοχή ή τις δηλώσεις τους, επέτρεψαν την άνοδο του φασιστικού ΕΛΑΜ, νομιμοποιώντας το μίσος και τη μισαλλοδοξία στην πολιτική και κοινωνική ζωή του τόπου.
Πρόκειται για φαινόμενα που έχουν ριζώσει με ευθύνη της κυβέρνησης και του εκπαιδευτικού μας συστήματος, αλλά και με την ευθύνη συγκεκριμένων πολιτειακών και εκκλησιαστικών αξιωματούχων. Τι διαφορετικό θα μπορούσε, άραγε, να περιμένει κανείς όταν επιτρέπεται –ή και επιδιώκεται– η εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας ή Προέδρου της Βουλής με τη στήριξη του ΕΛΑΜ, ενός κόμματος που εκφράζει και εκπροσωπεί εθνικιστικές και ρατσιστικές, μισαλλόδοξες ιδεολογίες;
Φυσικό επακόλουθο είναι και όσα συμβαίνουν στα σχολεία, όταν η παιδεία μας δεν διδάσκει τα πραγματικά ιστορικά γεγονότα ούτε αναδεικνύει τους αίτιους και υπαίτιους τόσο της δικής μας τραγωδίας όσο και της καταστροφής της ανθρωπότητας με την άνοδο του ναζισμού και του φασισμού στην Ευρώπη.
Πρόκειται για ιδεολογίες μίσους και βίας. Ιδεολογίες που βρίσκουν εκφραστές σε εκπαιδευτικούς εντός των σχολείων, σε βουλευτές εντός του Κοινοβουλίου, ακόμη και σε υπουργούς εντός του Υπουργικού Συμβουλίου. Είναι ιδεολογίες που εκθειάζονται δημόσια από μια ακροδεξιά που έχει σηκώσει κεφάλι, χωρίς να υπάρχει η αναγκαία πολιτική βούληση —με εξαίρεση το ΑΚΕΛ— για να σταθούμε αποφασιστικά απέναντί της και να την αναχαιτίσουμε.
Αφού, λοιπόν, κανονικοποιήσαμε το ΕΛΑΜ, δεν πρέπει να διερωτόμαστε για όσα ακολούθησαν. Είναι ιστορική υποχρέωση η συγκρότηση ενός ευρύτατου αντιφασιστικού και δημοκρατικού μετώπου που θα υπερασπιστεί τις δημοκρατικές αρχές και αξίες και θα φράξει το δρόμο στο φασισμό που σηκώνει ξανά κεφάλι.