Η κυβέρνηση ωραιοποιεί την οικονομία, οι εργαζόμενοι υποφέρουν

Του Νεόφυτου Νεοφύτου
Η κυβέρνηση του Νίκου Χριστοδουλίδη συνεχίζει, σε επικοινωνιακό επίπεδο, να πανηγυρίζει για τις αναβαθμίσεις της κυπριακής οικονομίας από ξένους οίκους και για τις διεθνείς αξιολογήσεις του κυπριακού τραπεζικού συστήματος, που κάνουν λόγο για χρηματοπιστωτική σταθερότητα. Δεν τίθεται θέμα αμφισβήτησης αριθμών και αξιολογήσεων. Ωστόσο, δεν αποδεχόμαστε τον εμπαιγμό της κυβέρνησης, η οποία επιχειρεί να παρουσιάσει ότι, επειδή η οικονομία «πάει καλά», αυτό σημαίνει ότι ευημερεί και ολόκληρος ο κυπριακός λαός.
Πρόκειται για κοροϊδία, διότι η πραγματική εικόνα –που αποτελεί και το μέτρο σύγκρισης– είναι πολύ διαφορετική. Είναι ξεκάθαρο και δεν χρειάζονται οικονομολόγοι για να το επιβεβαιώσουν ότι η πλειοψηφία του κυπριακού λαού φτωχοποιείται, ενώ μια μικρή ομάδα συμπολιτών μας αυξάνει ακόμη περισσότερο τον πλούτο της. Η οικονομική ανάπτυξη, η οποία σε μεγάλο βαθμό οφείλεται στις θυσίες και την εκμετάλλευση των εργαζομένων, στη δική τους εργατική δύναμη και εργατικότητα, δεν κατανέμεται δίκαια και ισότιμα. Παρατηρείται άνιση κατανομή και ανακατανομή του εθνικού πλούτου. Φτάνει, λοιπόν, η κοροϊδία από την πλευρά της κυβέρνησης, η οποία προσπαθεί αγωνιωδώς –και ανεπιτυχώς– να μας πείσει ότι δεν υπάρχει φτώχεια και δυστυχία και ότι όλοι περνούν καλά, απλώς και μόνο επειδή ευημερούν οι οικονομικοί δείκτες. Η έκθεση του ΙΝΕΚ–ΠΕΟ απομυθοποιεί και ανατρέπει τα κυβερνητικά και εργοδοτικά αφηγήματα ότι οι εργαζόμενοι αμείβονται καλά, ότι ζουν άνετα, ότι όλοι μπορούν να αποκτήσουν στέγη και να ζουν πλουσιοπάροχα. Αντίθετα, η έκθεση αποκαλύπτει ότι οι μισθοί δεν επαρκούν για τις βασικές ανάγκες ενός νοικοκυριού. Αναδεικνύει επίσης την επικοινωνιακή διαχείριση της κυβέρνησης, η οποία ισχυρίζεται ότι ο μέσος μισθός έχει αυξηθεί, συμπεριλαμβάνοντας στη στατιστική και τον υψηλό αριθμό των λεγόμενων «golden boys» με τους «αστρονομικούς» μισθούς που λαμβάνουν… Στην πραγματικότητα, οι μισθοί της πλειοψηφίας των εργαζομένων είναι πολύ χαμηλοί, όπως χαμηλός παραμένει και ο κατώτατος μισθός, ενώ η αγοραστική δύναμη των εργαζομένων μειώνεται ακόμη περισσότερο λόγω των συνεχών κυμάτων ακρίβειας σε βασικά αγαθά και υπηρεσίες. Είναι, συνεπώς, ξεκάθαρο και επιβεβαιώνεται καθημερινά ότι η κυβερνητική ρητορική περί «δίκαιης ανάπτυξης» και οι πανηγυρισμοί για τις θετικές αξιολογήσεις των ξένων οίκων δεν έχουν καμία σχέση με την πραγματικότητα που βιώνουν οι εργαζόμενοι.