Η φορολογική μεταρρύθμιση που μας αξίζει

Η διαχείριση των τελευταίων σταδίων της φορολογικής μεταρρύθμισης από τα πολιτικά κόμματα κατά τη διάρκεια της συζήτησης επί των διαφόρων τροπολογιών στη Βουλή παρουσιάζει πολύ μεγαλύτερο ενδιαφέρον από απόψεως πολιτικής κουλτούρας, παρά από ό,τι παρουσιάζει από οικονομικής πλευράς. Και τούτο, επειδή η συζήτηση, αυτή καθαυτή, δεν έγινε γύρω από τα όσα θέματα, απόψεις και εισηγήσεις κατέθεσαν τα οργανωμένα σύνολα, οι κοινωνικοί εταίροι, οι επαγγελματικοί φορείς και οι αρμόδιοι τους προηγούμενους μήνες. Αξίζει, λοιπόν, να θυμηθούμε, χωρίς να τα αναφέρουμε ξανά για οικονομία χώρου, ότι πριν μερικούς μήνες οι δημόσιες παρεμβάσεις και τοποθετήσεις με αναλύσεις και κείμενα πολιτικής μονοπωλούσαν την επικαιρότητα σε μια προσπάθεια καθορισμού της «ατζέντας» της συζήτησης. Το τότε κλίμα, μάλιστα, είχε διαμορφωθεί με τέτοιο τρόπο που κάποια στιγμή φάνηκε ότι η τήρηση του ορίου για έγκριση της μεταρρύθμισης πριν το τέλος του τρέχοντος έτους ήταν επίφοβη, μέχρι που τους το «ξέκοψε» ο Πρόεδρος, και καλά έκανε.
Η συζήτηση και ο «σαματάς», όμως, που παρακολουθούμε αυτές τις μέρες, δεν γίνεται για όλα εκείνα που συζητούσαμε, αλλά έγινε για την «παράσταση» που στήθηκε ως προς το ποιος «πρώτος και καλύτερος» έσπρωξε την αύξηση του αφορολόγητου, τη διεύρυνση των κλιμάκων φορολόγησης, των φορολογικών εκπτώσεων και απαλλαγών, κ.ο.κ. Λίγα ακούστηκαν ή δημοσιεύτηκαν για το ότι η φορολογική μεταρρύθμιση δεν είναι του εύρους και του βάθους που θα μπορούσε να ήταν, όπως άλλωστε συζητείτο και προβαλλόταν από τους ειδικούς μέχρι πρόσφατα. Ακόμα λιγότερα λέχθηκαν και αναφέρθηκαν, δε, για όλα εκείνα που υποτίθεται έπρεπε να είχαν τεθεί επί τάπητος και να είχαν απασχολήσει ενδελεχώς τους αντιπροσώπους μας.
Στον εξώστη όλου αυτού του σκηνικού των τελευταίων ημερών κάθονται ευχαριστημένοι ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας και ο υπουργός Οικονομικών, και καλά κάνουν, αφού ήξεραν, φαίνεται, πολύ καλά ότι με τη σωστή πολιτική κίνηση (βλέπε ανασχηματισμός), μερικές μέρες πριν την ολοκλήρωση της συζήτησης στη Βουλή, καθώς και την επίδειξη συγκατάβασης όσον αφορά στο ύψος του αφορολόγητου, τα υπόλοιπα θέματα θα έμπαιναν σε δεύτερη μοίρα. Και όταν και αν θα συζητούνταν, θα «περνούσαν» κάτω από το ραντάρ των βουλευτών και της κοινής γνώμης και θα έβρισκαν τον τόπο τους σε κάποια άλλη συζήτηση, μιας κάποιας άλλης ώρας.
Αφού, τώρα, είναι η ώρα για το φιλολαϊκό συναγωνισμό μεταξύ των κομμάτων για το ποια από αυτά θα καρπωθούν τα εύσημα για τη διεύρυνση του αφορολόγητου. Ειδικά, όταν, το τελευταίο θα κληθεί να συνυπάρξει με την παντελή και ολοκληρωτική παράκαμψη οποιασδήποτε υπόνοιας ή έστω ιδέας για ουσιαστικό φορολογικό μετασχηματισμό μας, όπως ήταν άλλωστε η δεδηλωμένη πρόθεσή μας. Μια πρόθεση που αγνοήθηκε, τελικά, επειδή διατηρήθηκε στη θέση της η πρόνοια για την αύξηση της εταιρικής φορολογίας στο 15% και της μείωσης της μερισματικής φορολογίας στο 5% με αντάλλαγμα την αύξηση του εισοδηματικού αφορολόγητου και της διεύρυνσης των φορολογικών κλιμάκων.
Οπότε, μετά την ολοκλήρωση της συζήτησης, την συνακόλουθη πανηγυρική, κυριολεκτικά και μεταφορικά, έγκριση της φορολογικής μεταρρύθμισης και του προϋπολογισμού για το 2026, θα ξαναγυρίσουμε πίσω στην Κύπρο των εργαζόμενων και επιχειρηματιών δυο ταχυτήτων (ντόπιων και ξένων) και στην «αέναη διαπάλη» μεταξύ των επαγγελματιών υπηρεσιών, των εργολάβων, των επιχειρηματιών και των αυτοεργοδοτουμένων και των λειτουργών του φόρου, όπου όλοι θα «παλεύουν» με όλους και με όλα, «πνιγμένοι» στη γραφειοκρατία (τουλάχιστον καταργήσαμε τα «πούλια»), τον κανονιστικό πολυκερματισμό, και τη διοικητική και φορολογική φαυλότητα, αφού η επίλυσή τους δεν ήταν προτεραιότητές μας τώρα.
Άλλωστε, όλα αυτά, δεν πρέπει και δεν χρειάζεται να απασχολήσουν το πολιτικό προσωπικό της χώρας ενόψει βουλευτικών εκλογών (sic). Είναι τόσο τεχνικά και συγκεκριμένα που δεν προσφέρονται για ατάκες και δηλώσεις στις προεκλογικές συγκεντρώσεις στους καφενέδες, τους τοπικούς συλλόγους και τις περιφερειακές οργανώσεις αγωνιστών κάθε ιδεολογικής και μοραλιστικής απόχρωσης, που θα επισκέπτονται για να αλιεύσουν ψήφους οι υποψήφιοί μας. Και ούτε «πιάνουν τόπο» στις καθημερινές τοποθετήσεις, αργόσχολων και μη, συμπολιτών μας στα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης. Γι’ αυτό, ας τα αφήσουμε εκεί που τους πρέπει. Δηλαδή, στο περιθώριο μιας συζήτησης που θα θέλαμε όλοι να είχαμε κάνει, αλλά που δεν θα κάνουμε επειδή η πολιτική μας κουλτούρα δεν κατάφερε, ακόμα μια φορά, να φτάσει στο επίπεδο που θα της το επέτρεπε…