Θύματα τροχαίων. Η τραγωδία μας

Ίσως φανούν και σε σας στην Κύπρο, αγαπημένοι μου, οικείες οι παρακάτω ειδήσεις, από το πολύνεκρο σφαγείο της Ελλάδας. Στους δρόμους:
Την αναφέρει στα social media η Τασούλα Επτακοίλη, δημοσιογράφος στην «Καθημερινή», με σπουδές στη Φιλοσοφική Αθηνών και με ανόθευτη αγάπη για τα ζώα, τα κανονικά, προίκα της φύσης και του Θεού. Όχι τα άλλα, τα κακομαθημένα δίποδα, ακόμα και διάσημα πανάθεμά τα, που κυκλοφορούν ανάμεσά μας. Υποψήφιοι δολοφόνοι:
«Από το πρωί δεν έχω σταματήσει να σκέφτομαι το τροχαίο στη Λούτσα, τον φρικτό θάνατο αυτού του παλικαριού… Είδα και στο βίντεο το αυτοκίνητο του 29χρονου να πέφτει σαν βολίδα πάνω στην οικογένεια. Κι έπειτα διαβάζω για τον πατέρα του Στέφανου Τσιτσιπά, που προσπάθησε σαν… αυτοφωράκιας, να αναλάβει την ευθύνη για τον κανακάρη του, που έτρεχε με 210 χλμ. στην Αττική Οδό. Καμιά τσίπα. Καμιά».
Όσο για φρικτό τροχαία στη Λούτσα, στα Μεσόγεια Αττικής, διαβάστε (από το News24/7):
Ο 29χρονος συλληφθείς νοσηλεύεται φρουρούμενος με ελαφρά τραύματα. Σκοτώθηκε ένας 24χρονος (εκτινάχθηκε στο πεζοδρόμιο και πέθανε ακαριαία μπροστά στη μητέρα, την αδελφή και τη σύντροφό του), που, επίσης, τραυματίστηκαν.
Δυστυχώς και στην Κύπρο δεν πάμε πίσω. Καθόλου. Λες και μας περισσεύουν ζωές!
«Θανατηφόρο με θύμα 17χρονη: Προφυλακίστηκε ο 22χρονος οδηγός. Δείχνουν μεγάλη ταχύτητα οι εξετάσεις, χωρίς άδεια κυκλοφορίας το διπλοκάμπινο».
Αφελής ερώτηση: Εάν επιβεβαιωθεί η ενοχή και εκτίσει την όποια ποινή του, υπάρχει πρόβλεψη του Νόμου να μην ξαναπιάσει τιμόνι ποτέ στη ζωή του;
ΑΝΑΡΤΗΣΗ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ
Εξαιρετική στο Facebook, από τον Κώστα Μαχαίρα σκηνοθέτη και τέως Διευθυντή Αποδήμου Ελληνισμού της ΕΡΤ, με τίτλο «Τα μεγάλα πράγματα τελειώνουν, τα μικρά αντέχουν». Παραθέτοντάς μας ένα εξαιρετικό απόσπασμα από τον μονόλογο του Ντομένικο, στο τέλος της αριστουργηματικής ταινίας «Νοσταλγία» (1983) του Αντρέι Ταρκόφσκι:
«Πρέπει να κοιτάξετε τη φύση και θα δείτε ότι η ζωή είναι απλή. Πρέπει να επιστρέψουμε εκεί που βρισκόμασταν. Στο σημείο που ακολουθήσαμε λάθος δρόμο.
Πρέπει να γεμίσουμε τα μάτια μας και τα αυτιά μας, με πράγματα που είναι η αρχή ενός μεγάλου ονείρου. Κάποιος πρέπει να φωνάξει ότι θα χτίσουμε τις πυραμίδες. Δεν έχει σημασία αν δεν τις χτίσουμε. Πρέπει να ενισχύουμε αυτή την επιθυμία και ν’ απλώνουμε τις γωνίες της ψυχής σαν ένα αέναο σεντόνι.
Αν θέλετε να προχωρήσει ο κόσμος πρέπει να πιαστούμε απ’ τα χέρια. Πρέπει να αναμείξουμε τους “υγιείς” με τους “ασθενείς”. Άνθρωπε, άκου! Μέσα σου νερό, φωτιά και μετά στάχτες. Κάνω μια νέα συμφωνία με τον κόσμο. Πρέπει να έχει ήλιο τη νύχτα και χιόνι τον Αύγουστο.
Τα μεγάλα πράγματα τελειώνουν, τα μικρά αντέχουν. Η κοινωνία πρέπει να ενωθεί και πάλι και όχι να αποδιαρθρώνεται. Πρέπει να κοιτάξετε τη φύση και θα δείτε ότι η ζωή είναι απλή. Πρέπει να επιστρέψουμε εκεί που βρισκόμασταν. Στο σημείο που ακολουθήσαμε λάθος δρόμο. Πρέπει να επιστρέψουμε στις θεμελιώδεις αρχές της ζωής. Χωρίς να βρομίζουμε το νερό. Τι κόσμος είναι αυτός, αν ένας τρελός σας λέει ότι πρέπει να ντρέπεστε;».
Και τώρα, ας κλείσουμε με μια ωραία μουσική πρόταση. Ένα υπέροχο gospel τραγούδι, από τον σπουδαίο Zach Williams. Έχει τίτλο «No Longer Slaves» («Όχι Σκλάβοι Πια»). Υπάρχει και σχετικό βίντεο στο YouTube, από ζωντανή ερμηνεία στη φυλακή Harding Prison, όπου οι ίδιοι οι κατάδικοι ζήτησαν να του επιτραπεί να παίξει για αυτούς και εγκρίθηκε. Το ρεφρέν λέει: «Δεν είμαι πια σκλάβος και να φοβάμαι. Είμαι παιδί του Θεού».