«Και το διεθνές δίκαιο; (…) Παύει και τυπικά η επίκλησή του»

Ρωτήθηκε χθες ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας για τα σχέδια λύσης του Ουκρανικού, που εξυφαίνονται από διάφορους και, εντάξει, δεν μπορούσε παρά να απαντήσει πως «η λύση στο Ουκρανικό πρέπει να είναι αποδεκτή πρωτίστως από την Ουκρανία» και ότι «είναι ξεκάθαρο ότι θα πρέπει να γίνει απόλυτα σεβαστή η κυριαρχία της Ουκρανίας».
Άλλο όμως το «πρέπει» και «θα πρέπει» ή το «θα έπρεπε» και άλλο τι πραγματικά συμβαίνει στο μυαλό του Τραμπ, του Πούτιν και των συνεργατών τους και τι επιχειρείται μπροστά στα μάτια μας να επιβληθεί στην Ουκρανία ή και σε άλλους.
«Κανείς δεν μπορεί να επιβάλει στην Ουκρανία την οποιαδήποτε λύση», είπε ο κ. Χριστοδουλίδης. Κανείς; Τότε γιατί ο Ζελένσκι κραυγάζει πως του ζητούν να χάσει τον βασικό του σύμμαχο ή την αξιοπρέπειά του;
Χθες, περίπου την ίδια ώρα που δημοσιοποιήθηκαν οι δηλώσεις του Προέδρου της Δημοκρατίας για την Ουκρανία, δημοσιεύτηκαν στη «Ναυτεμπορική» δύο συναφή θέματα, με αρκετές ομοιότητες ως προς τα συμπεράσματα των συντακτών τους.
Το πρώτο το έγγραψε ο Μωυσής Λίτσης, με τον αγωνιώδη τίτλο «Και το Διεθνές Δίκαιο;». Ο κ. Λίτσης αποφεύγει να υπενθυμίσει τι προβλέπει το διεθνές δίκαιο, προφανώς το θεωρεί αυτονόητο ή αχρείαστο. Σε αντίθεση με τον Πρόεδρο της Κύπρου, που, για ευνόητους λόγους, οφείλει να κάνει με κάθε ευκαιρία περιεκτική μνεία σε αυτό.
Διερωτάται ο κ. Λίτσης: «Και το διεθνές δίκαιο;». Και απαντά ο ίδιος: «Ποτέ δεν ήταν στα καλύτερά του, αφού η ισχύς των όπλων πάντοτε υπερτερούσε. Με τον Τραμπ στην εξουσία, παύει και τυπικά έστω η επίκλησή του».
- Το δεύτερο άρθρο έγραψε ο Μιχάλης Ψύλος. Με τίτλο «Ένας αιώνας σε μια χρονιά».
Επικαλείται στην αρχή μια διαπίστωση που του έκανε ένας παράγοντας της ενέργειας στην Ελλάδα: «Μέσα σε έναν χρόνο αισθάνομαι πως πέρασε ένας ολόκληρος αιώνας. Ίσως και λόγω Τραμπ, η αίσθησή μου τώρα είναι ότι ο κόσμος έχει εισέλθει σε μια νέα εποχή».
Και πώς ακριβώς είναι αυτή η νέα εποχή; Γράφει ο Μ. Ψύλος: «Θα μπορούσαμε να την ονομάσουμε και “εποχή όπου τα πάντα επιτρέπονται”. Αρκεί να έχεις την απαραίτητη ισχύ. Ακούγεται κυνικό, αλλά η “λύση” στην Ουκρανία, στη Γάζα, παντού, θα προέλθει από τους ισχυρούς. Οι ανίσχυροι δεν πείθουν. Η Ευρώπη, λόγου χάρη, που παρακολουθεί από το… σπίτι, σχεδόν άφωνη, τους ισχυρούς να κάνουν τις συμφωνίες στα σύνορά της. Οι κανόνες παρακάμπτονται, από τους ισχυρούς (…). Όχι πως δεν υπήρχαν προηγουμένως τέτοια φαινόμενα. Αλλά ο τελευταίος χρόνος -παγκοσμίως και στην Ελλάδα- ήταν απίστευτα πυκνός. Σαν να έχει περάσει ένας αιώνας». - Σε εμάς στην Κύπρο η συζήτηση επανήλθε χθες στο Κραν Μοντανά, σαν να μην πέρασε ούτε μια μέρα: Τι είπε στο αυτί του Γκουτέρες ο Τσαβούσογλου, τι δεν έδωσε γραπτώς, γιατί δεν ήθελε τον Τσίπρα στα πόδια του ο Αναστασιάδης, γιατί είπε όσα είπε στο τέλος ο Τούρκος ΥΠΕΞ και ξηλώθηκε το τραπέζι.
Οι άλλοι γύρω μας αντιλαμβάνονται πως κάθε μέρα, κάθε ώρα είναι αδιανόητα και επικίνδυνα πυκνή σε γεγονότα και ανατροπές, αλλά εμείς εδώ αναζητούμε ακόμα ποιος δικαιώθηκε το ’17 και ποιος διαψεύστηκε. Και ευχόμαστε στην Ουκρανία ό,τι ζητούμε και για εμάς: Μια λύση που θα σέβεται την κυριαρχία της. Παρ’ ότι, μόλις τρία και κάτι χρόνια από τη ρωσική εισβολή, κανένας τώρα πια δεν προτείνει ή δεν προσβλέπει σε σχέδιο ειρήνευσης που δεν θα περιέχει μερική ή πλήρη αναγνώριση των τετελεσμένων της ρωσικής εισβολής.
Εμείς έχουμε μπροστά μας οκτώ μήνες για την 51η επέτειο της τουρκικής εισβολής.