Κρίμα, κρίμα και πάλι κρίμα με αυτή την εμφάνιση και προσπάθεια να μην κερδίσει…

Η ΑΕΛ μπήκε στο γήπεδο λίγο μουδιασμένα στα πρώτα στάδια του αγώνα, αλλά όσο περνούσε ο χρόνος έβρισκε τα πατήματα της και έβγαζε όλο και μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση.
Το τέρμα της έδωσε «φτερά» και καλύτερη ψυχολογία και κάπου εκεί μπόρεσε να ελέγξει το ρυθμό του αγώνα, να περιορίσει στο ελάχιστο τη μεσοεπιθετική γραμμή του Απόλλωνα και στην πορεία με την έναρξη του β’ ημιχρόνου να βρει και δεύτερο τέρμα.
Δύο γεγονότα ωστόσο όπως τόνισε και ο ίδιος ο Ούγκο Μάρτινς έμελλαν να αλλάξουν τις τύχες του αγώνα, ο οποίος δεν έμοιαζε να μπορεί και να αλλάξει και πολύ με βάση την εικόνα που είχε το παιχνίδι. Η διακοπή και ο τραυματισμός του Νατέλ.
Δύο στιγμές που ήταν αρκετές για να διαταράξουν τις ισορροπίες και να φέρουν τα πάνω κάτω. Η ΑΕΛ επηρεάστηκε αρνητικά, ο Απόλλωνας θετικά. Το 2-0 έγινε 2-2 σε μερικά λεπτά και η διαχείριση των συναισθημάτων δεν ήταν η κατάλληλη για να χαρίσει τη νίκη και τους 3 βαθμούς. Λίγο έλειψε μάλιστα να φέρει και την ήττα.
Και πως να νιώσει ο ΑΕΛίστας τώρα; Ικανοποιημένος για την εμφάνιση που είχε η ομάδα του στο μεγαλύτερο διάστημα του αγώνα ή απογοητευμένος που δεν μπόρεσε να φύγει με τη νίκη και τους 3 βαθμούς; Μάλλον το δεύτερο, καθώς πάντοτε είναι το τελευταίο συναίσθημα αυτό που μένει και όχι αυτό που έρχεται πρώτο…
Παρά την τρομερή προσπάθεια, παρά την καλή εμφάνιση, παρά την ωραία ατμόσφαιρα, παρά το ότι η ΑΕΛ προηγήθηκε με 2-0, εντούτοις στο τέλος της ημέρας δεν μπόρεσε να πάρει την ουσία που δεν ήταν άλλη από τη νίκη.
Κρίμα για την ψυχή που έβγαλαν οι ποδοσφαιριστές στο γήπεδο, κρίμα για μια πολύ μεγάλη ευκαιρία που χάθηκε τόσο βαθμολογικά όσο και ψυχολογικά.