Μόνο με την καθαρή χαρά της έκφρασης και της παρουσίας

Σημεία κοινού
Μια παράσταση του Beyond DisDance Festival
Γράφει η Νατάσα Γεωργίου
Είχα την τύχη να παρακολουθήσω στο πλαίσιο του 4ου Beyond DisDance Festival την παράσταση «An Evening with the Drag Syndrome» και, αλήθεια, με έκανε να δακρύσω. Οι χορευτές ήταν όλοι άτομα με Σύνδρομο Down, ντυμένοι drag queens και η παράσταση εξελισσόταν με τον δικό τους ρυθμό, όσο αυτοί ήθελαν, χορεύοντας στα αγαπημένα τους τραγούδια και εκφράζοντας το «εδώ και τώρα», καθώς βασιζόταν στον αυτοσχεδιασμό.
Η εμπειρία αυτή με ταξίδεψε πίσω στα παιδικά μου χρόνια, όταν εμφανιζόμουν μπροστά στην οικογένειά μου ντυμένη με ό,τι υπήρχε διαθέσιμο, αναλαμβάνοντας οποιονδήποτε ρόλο. Ήμουν ελεύθερη, χωρίς ντροπή, ανοιχτή, ευάλωτη, αλλά ταυτόχρονα τολμηρή και δυνατή. Αυτό ακριβώς ένιωθα βλέποντας τους χορευτές: ελεύθερους να είναι ο εαυτός τους, αυθεντικούς, χωρίς περιορισμούς ή κανόνες, μόνο με την καθαρή χαρά της έκφρασης και της παρουσίας.
Θαύμασα βαθιά τους ίδιους τους χορευτές, αλλά και την ομάδα και τους γονείς που τους συνοδεύουν σε αυτό το όμορφο και τολμηρό εγχείρημα. Η αγάπη, η αποδοχή και η αφοσίωση που δείχνουν είναι κάτι παραπάνω από εμφανή και είναι συγκινητικά εμπνευστικά. Βλέποντάς τους, ένιωσα περηφάνια και χαρά για την ελευθερία με την οποία μεγάλωσαν τα παιδιά τους για μπορούν να εκφράσουν τον εαυτό τους στην ενηλικίωση τους και για την δύναμη και την αφοσίωση των ανθρώπων που τα στηρίζουν κάθε στιγμή.
Η παράσταση ήταν σαν μια πρόσκληση να μπεις στο σπίτι τους, να πάρεις μια γεύση από την καθημερινότητά τους, να γίνεις μέρος της στιγμής τους. Παρόντες, ευτυχισμένοι, γεμάτοι ζωή και αυτό, ακόμα κι αν έχουν, όπως όλοι μας, τις δύσκολες στιγμές τους, ήταν μια στιγμή αλήθειας και χαράς.
Μετά την παράσταση μίλησα με μια μητέρα για αυτή την παρουσία, αυτή την αίσθηση του να είσαι «παρών», και μου είπε: «Αυτό είναι το μάθημα που παίρνω κάθε μέρα». Την ευχαρίστησα από καρδιάς για την αγάπη και την αποδοχή που δείχνει στο παιδί της και για το πώς στηρίζει αυτό το εγχείρημα. Εκείνη μου είπε: «Πρέπει να τα βλέπεις με ανοιχτή καρδιά». Και της απάντησα: «ακόμα κι αν η καρδιά μου ήταν κλειστή, αυτοί θα κατάφερναν να την ανοίξουν».
Θέλω να συγχαρώ από τα βάθη της καρδιάς μου όλους τους χορευτές, για την ελευθερία και την τόλμη τους, αλλά και την ομάδα που βρίσκεται δίπλα τους σε αυτό το εγχείρημα, τους γονείς, τους συνοδούς, όσους τους στηρίζουν καθημερινά. Μας θύμισαν ότι η ζωή είναι πιο πλούσια όταν επιτρέπουμε στον εαυτό μας να είναι αληθινός, αυθεντικός, παρών και χωρίς φόβο.
Ήταν μια εμπειρία που θα θυμάμαι πάντα, γιατί μου θύμισε την απλή και δυνατή αλήθεια: η αγάπη, η αποδοχή και η ελευθερία της έκφρασης είναι τα πιο όμορφα δώρα που μπορούμε να δώσουμε και να πάρουμε!
Θερμά συγχαρητηρια στην Ελευθερία Σωκράτους και την ομάδα της Υπόγειας Σκηνής και του Πολυχώρου Συνεργείο για όλη τη διοργάνωση.