Να μη φοβάσαι να τα νιώσεις!..

Να εξηγούμαστε από την αρχή. Αυτό που κατάφερε η ΑΕΚ Αθηνών προψές μέσα στη Σαμψούντα δεν συμβαίνει συχνά. Μάλλον σπάνια, για να θυμηθούμε την Τραπεζούντα στην οποία θριάμβευσε η Ανόρθωση Αμμοχώστου.
Έχω να παρατηρήσω πως οι μεγάλες αυτές επιτυχίες επιτεύχθηκαν από ομάδες που η ιστορία τους είναι ταυτισμένη με το όνομα και την προέλευσή τους. Αθλητική Ένωση Κωνσταντινούπολης. Ιδρύθηκε στην Αθήνα από πρόσφυγες της Πόλης, του Πόντου και της Μικράς Ασίας. Έτσι η Αθήνα (μια μητρόπολη του νότου, που λέει το γνωστό άσμα) απέκτησε την ΑΕΚ Αθηνών.
Θα ήταν αφύσικο μια ολόκληρη πρωτεύουσα του Ελληνισμού να μην φιλοξενούσε μια μεγάλη κοινότητα προσφύγων που στο όνομα της Πόλης συγκινούνται, δακρύζουν και μπορεί στα τρίσβαθα της ψυχής τους να ονειρεύονται και να προσδοκούν. Τι; Μια ιστορική δικαίωση που μέσα στους αιώνες κρατά ζωντανό το συναίσθημα της μνήμης, όχι ως απωθημένο αλλά ως μια πληγή που δεν θα κλείσει ποτέ.
Το συζητούσαμε χθες, με τους συναδέλφους εδώ στον «Πολίτη». Είναι εθνικισμός να πανηγυρίζεις ένα τέτοιο αποτέλεσμα, μέσα σε έναν χώρο που, όσες τούρκικες σημαίες και να ξεδιπλωθούν, δεν παύει να είναι ένα χωροχρονικό αίσθημα αντοχής της μνήμης. Το αίσθημα του επί αιώνες αδικημένου, ξενιτεμένου πρόσφυγα, που βρίσκει μια αναλαμπή δικαιοσύνης με τα δυο γκολ που πετυχαίνεις εκεί που κάποτε ήταν πατρίδα σου.
Ο Αντώνης Καφετζόπουλος είναι ένας από τους αγαπημένους μου ηθοποιούς. ΑΕΚτζής από την κορφή ώς τα μύχια της ψυχής του. Είναι εθνικιστής για αυτό που νιώθει; Λέει σε ένα βιντεάκι με άλλους παρέες ΑΕΚτζήδες: «Θα μαζευόμαστε και θα τα συζητάμε. Θα βάζουμε γκολ, θα γεμίζουμε το γήπεδο. Μα πάνω από όλα θα είμαστε μαζί και θα λέμε τις ιστορίες μας». Αχ αυτή η ιστορία των Ελλήνων της απέναντι χώρας. Η μισή σχεδόν Ελλάδα έχει καταγωγή και ρίζες από απέναντι. Οι δικοί μας πρόσφυγες στην Κύπρο δεν πέρασαν θάλασσες… Ακόμα η πατρίδα τους είναι κατεχόμενη αλλά παρούσα… Για τους Μικρασιάτες όμως, που άφησαν πίσω τους τα πάντα, η ανταλλαγή πληθυσμών δεν ήταν παρά ένα φαρμακερό αποκούμπι σωτηρίας σε μια νέα κι εχθρική πατρίδα;
Είναι λοιπόν εθνικισμός τα συναισθήματα όλων μας, που πανηγυρίσαμε την ανατροπή του σκορ και τη νίκη στη Σαμψούντα; Αν είναι, ας είναι, λέω εγώ κι αναλαμβάνω την ευθύνη αυτών που γράφω! Είναι το έσχατο κινητήριο ψυχικό ανεξίτηλο συναίσθημα, να μην φοβάσαι να νιώσεις! Είναι μια ιδεατή απειροελάχιστη ρεβάνς. Που προσθέτει στην ιστορία μας ένα συμβολικό αποτύπωμα.
Μην σας πιάνει ο πανικός. Τα συναισθήματα δεν είναι εθνικισμός. Διότι αν είναι εθνικισμός, τότε, το μόνο που μας χρειάζεται είναι μια λοβοτομή να αφαιρέσουμε τη μνήμη. Αλλά χωρίς μνήμη πώς θα λέμε τις ιστορίες μας;
Υπογράφω τα πιο πάνω ως φίλαθλος του Παναθηναϊκού, που μοιράζεται τη μνήμη στην ίδια πόλη, που έχει την έδρα της δημιουργίας της, η ιστορία της ΑΕΚ Αθηνών.