Ο εμποράκος της «κάθαρσης» και του «αντισυστημισμού»

Του Πατριάρχη
Έξι μήνες πριν τις βουλευτικές εκλογές και η πολιτική ζωή βουλιάζει ήδη στα λασπόνερα που οι ίδιοι οι πρωταγωνιστές της ανακατεύουν. Η υπόθεση Μιχαηλίδη – Χασαπόπουλου δεν είναι απλώς μια εσωκομματική αντιπαράθεση που ξέφυγε και κατέληξε σε διαζύγιο. Συμβαίνουν και στα καλύτερα κόμματα…
Εδώ μιλάμε για την αποκάλυψη μιας ολόκληρης μηχανής παραπλάνησης που χτίστηκε με το προσωπείο της «κάθαρσης» και της δήθεν αντισυστημικής επανάστασης.
Η δημοσιοποίηση των μηνυμάτων του πρώην Γενικού Ελεγκτή Οδυσσέα Μιχαηλίδη προς τον Ανδρέα Χασαπόπουλο, δεν αφήνει και πολλά περιθώρια παρερμηνειών. Η σελίδα που στήθηκε για να στηρίξει τον τότε Γενικό Ελεγκτή δεν ήταν μια αυθόρμητη ενέργεια ενεργών πολιτών για να στηρίξουν δημόσιο λειτουργό, αλλά για κατευθυνόμενη δράση με στόχο τη δημιουργία πολιτικής ομίχλης και για σκοπούς αποκόμισης προσωπικού επικοινωνιακού (και όχι μόνο) οφέλους.
Το ΑΛΜΑ, το οποίο εμφανίστηκε ως κίνημα αγανάκτησης κατά της διαφθοράς, αποδεικνύεται πως στηρίχθηκε σε ένα δίκτυο προσωπικών εξυπηρετήσεων, ψευδαισθήσεων και συστηματικής χειραγώγησης της κοινής γνώμης μέσω των κοινωνικών δικτύων.
Αυτή η υπόθεση δεν αφορά μόνο δύο πρόσωπα. Αφορά μια κουλτούρα υποκρισίας που διαπερνά την πολιτική ζωή και βρίσκει έδαφος σε κάθε εποχή ανασφάλειας. Το ΑΛΜΑ, όπως και ο Φειδίας Παναγιώτου, εκμεταλλεύτηκαν τη δυσπιστία του κόσμου απέναντι στα κόμματα και έπαιξαν το χαρτί της «αντισυστημικής αγνότητας», έχοντας ως πελατολόγιο τους αφελείς ψηφοφόρους.
Τώρα όμως αποκαλύπτεται ότι πίσω από τα μεγάλα λόγια για διαφάνεια κρυβόταν η πιο συστηματική μορφή πολιτικής απάτης.
Αν όσα προκύπτουν από τα μηνύματα επιβεβαιωθούν, τότε τίθεται θέμα όχι μόνο πολιτικής αξιοπιστίας, που ούτως ή άλλως δε υπήρξε ποτέ, αλλά και ποινικής διερεύνησης. Η πιθανή ψευδορκία του Οδυσσέα Μιχαηλίδη σε σχέση με την εμπλοκή του στη σελίδα «Ομάδα Στήριξης Γενικού Ελεγκτή», είναι υπόθεση εξόχως σοβαρή. Δεν μπορεί ένας πρώην ανώτατος ανεξάρτητος αξιωματούχος, που έχτισε δημόσια εικόνα πάνω στην ακεραιότητα, να εμπλέκεται σε σενάρια ανώνυμων επιθέσεων και συντονισμένης παραπληροφόρησης.
Η πολιτική ζωή δεν αντέχει άλλους «σωτήρες» που φωνάζουν για εντιμότητα, ενώ δρουν στο σκοτάδι. Όσοι υποδύθηκαν τους τιμητές των πάντων, τώρα καλούνται να δώσουν εξηγήσεις και μάλιστα χωρίς θεσμικό μανδύα ΄σώστε να απειλούν ότι θα προσφύγουν στον INTOSAI.
Η κοινωνία οφείλει να δείξει ότι δεν είναι διατεθειμένη να παρασυρθεί ξανά από φωνές που μιλούν για ηθική ενώ χρησιμοποιούν τη λάσπη ως εργαλείο πολιτικής ανέλιξης.
Η υπόθεση αυτή δεν είναι απλώς μια προεκλογική καταιγίδα. Είναι μια στιγμή αποκάλυψης.
Γιατί αν η Κύπρος θέλει να καθαρίσει πραγματικά από τη διαφθορά, πρέπει πρώτα να απαλλαγεί από εκείνους που την εμπορεύονται.