Ο εσωτερικός δανεισμός από το Ταμείο των Κοινωνικών Ασφαλίσεων έχει εκτοξευθεί

Ο εσωτερικός δανεισμός από το Ταμείο των Κοινωνικών Ασφαλίσεων έχει εκτοξευθεί
Του Άντρου Καυκαλιά*
Η κυβέρνηση, για να υπερασπιστεί τις πολιτικές της, συχνά κάνει λόγο για την καλή πορεία των μακροοικονομικών δεικτών της οικονομίας. Δείκτες και στοιχεία τα οποία ουδείς αμφισβητεί. Έχουμε ωστόσο υποχρέωση η ανάλυσή μας να βλέπει και πίσω από τους αριθμούς, να βλέπει την πραγματική οικονομία και την κοινωνία. Και τι εντοπίζουμε εμείς: μια ανισομερή ανάπτυξη με συγκέντρωση του παραγόμενου πλούτου, υπέρ του κεφαλαίου, σε κέρδη και υπερκέρδη, εις βάρος των εισοδημάτων της εργασίας. Ένα μοντέλο ανάπτυξης που δεν επικεντρώνεται σε διαρθρωτικές τομές για παραγωγικές επενδύσεις και κρατά παγωμένες τις μεγάλες μεταρρυθμίσεις στην ενέργεια, την πράσινη μετάβαση και τη στέγη. Ένα μοντέλο με μεγάλες τάσεις συγκέντρωσης σε σημαντικούς τομείς της οικονομίας και δημιουργία ολιγοπωλίων, με υπερκέρδη για το κεφάλαιο και οικονομικά βάρη για τα νοικοκυριά. Ο προϋπολογισμός συντηρεί αυτές τις παθογένειες, εγκλωβισμένος στην ανακύκλωση των ανελαστικών δαπανών, που στηρίζεται σε έκτακτα έσοδα λόγω έμμεσων φορολογιών και ακρίβειας, στη λογική των πλεονασμάτων, χωρίς κοινωνικό αποτύπωμα. Την ίδια ώρα, γίνονται εξοικονομήσεις από κονδύλια για αναπτυξιακά έργα που δεν προχωρούν ή δεν ολοκληρώνονται.
Για το δημόσιο χρέος, η κυβέρνηση πανηγυρίζει για την πτωτική πορεία του, ξεχνά όμως να αναφερθεί ότι ο εσωτερικός δανεισμός από το Ταμείο των Κοινωνικών Ασφαλίσεων έχει εκτοξευθεί. Ξαναρωτούμε την κυβέρνηση ποιος είναι ο σχεδιασμός για αποπληρωμή του χρέους του κράτους προς το Ταμείο και το πλάνο της για δημιουργία πραγματικού αποθεματικού.
Οι πολιτικές της κυβέρνησης και ο προϋπολογισμός του 2026 αδυνατούν να αντιμετωπίσουν τη διεύρυνση των κοινωνικών και εισοδηματικών ανισοτήτων. Η αγοραστική δύναμη των μισθών και των συντάξεων συρρικνώνεται, ενώ οι εργαζόμενοι δουλεύουν πολύ περισσότερες ώρες από τον μέσο όρο της ΕΕ, αλλά αμείβονται με χαμηλότερους μισθούς. Σε συνθήκες που οι κοινωνικές ανισότητες διευρύνονται, η ακρίβεια και το κόστος στέγασης γονατίζουν τα νοικοκυριά, η κοινωνία, ως δίκτυ προστασίας, χρειάζεται ένα αποτελεσματικό κράτος κοινωνικής πρόνοιας.
Αντί, λοιπόν, ιδιαίτερα σ’ αυτές τις συνθήκες το κράτος πρόνοιας να δυναμώνει, να γίνεται πιο ισχυρό για να στηρίξει την κοινωνία, οι πολιτικές της κυβέρνησης και ο προϋπολογισμός στερούνται κοινωνικών αντανακλαστικών. Οι Υπηρεσίες Κοινωνικής Ευημερίας για τις οποίες, εδώ και χρόνια, ακούμε εξαγγελίες και δεσμεύσεις για εκσυγχρονισμό και ενίσχυσή τους, στην πράξη έχουν αφεθεί αβοήθητες από την κυβέρνηση, χωρίς μέτρα και πολιτικές στήριξης, με αποτέλεσμα να μην μπορούν να ανταποκριθούν στις ανάγκες της κοινωνίας, να μην μπορούν να στηρίξουν αποτελεσματικά την αποστολή τους. Παραδοχή από τις ίδιες τις Υπηρεσίες, μοιραία διαπίστωση της κοινωνίας, τραγικές αναφορές που το επιβεβαιώνουν. Κραυγή αγωνίας και από αυτό το βήμα για να γίνει κάτι αμέσως. Οι δαπάνες για την αναπηρία, σύμφωνα και με στοιχεία της Eurostat, περιορίζονται μόλις στο 0,6% επί του ΑΕΠ, ενώ ο μέσος όρος στην Ευρωπαϊκή Ένωση φτάνει το 2%. Η νέα νομοθεσία για τα άτομα με αναπηρίες πρέπει να υποστηρίζεται από τα αναγκαία κονδύλια για αποτελεσματική εφαρμογή, γιατί το κόστος μιας αναπηρίας δεν πρέπει να αφήνεται να το σηκώνουν τα ίδια τα άτομα με αναπηρίες ή οι οικογένειές τους, αλλά το κράτος.
*Βουλευτής ΑΚΕΛ