Ο πραγματικός στόχος του Ισραήλ και τα πιθανά σενάρια

Μετά τις εξελίξεις του τελευταίου διαστήματος με την υπογραφή της λεγόμενης εκεχειρίας (αν και η σκληρή πραγματικότητα λέει άλλα), κρίνεται σκόπιμο να τονιστεί ότι σκοπός είναι ο κόσμος να παραμείνει σε επαγρύπνηση και να μην παρασυρθεί από το υποκινούμενο πνεύμα ότι «όλα είναι καλά» επειδή σταμάτησαν να εμφανίζονται καθημερινά στις οθόνες μας οι εικόνες σκοτωμένων και διαμελισμένων παιδιών.
Όλα καλά θα είναι όταν οι Παλαιστίνιοι αποκτήσουν τα δικαιώματά τους, το δικό τους κράτος, τη δική τους γη, μια γη η οποία κλάπηκε από τον λαό.
Σε ό,τι αφορά τη Δυτική Όχθη, η πολιτική του εποικισμού, δυστυχώς, δεν ήταν μόνο επιλογή του τωρινού πρωθυπουργού του Ισραήλ, Μπένιαμιν Νετανιάχου, αλλά όλων των πρωθυπουργών στη βάση ενός σιωνιστικού σχεδίου. Παράλληλα, ξανασχεδιάζουν την περιοχή με διαφορετικό τρόπο, έτσι ώστε στην περίπτωση που επιβληθεί λύση, η Δ. Όχθη να μετατραπεί σε γκέτο, με ό,τι αυτό συνεπάγεται.
Το ζήτημα με την πολιτική των εποικισμών, όσο πάει και διογκώνεται, καθώς όταν υπογράφτηκε η «Συνθήκη του Όσλο» το 1993, τότε οι έποικοι ήταν 120.000, ενώ σήμερα έχουν αυξηθεί στις 900.000. Όλες οι κυβερνήσεις ακολούθησαν την ίδια πολιτική και αυτό είναι το ουσιαστικό εμπόδιο για την ίδρυση παλαιστινιακού κράτους. Να σημειωθεί ότι, μόλις πριν από μερικές μέρες, το Ισραήλ ανακοίνωσε 17 νέους εποικισμούς στην κατεχόμενη Δ. Όχθη μέσα στα επόμενα πέντε χρόνια, επιταχύνοντας έτσι την αρπαγή της γης και την εθνοκάθαρση και παγιώνοντας το απάρτχαϊντ. Η βίαιη αυτή πολιτική δεν είναι επέκταση, αλλά μια επίσημη ανακοίνωση εγκλήματος πολέμου, όπως τόσα άλλα.
Αυτή τη στιγμή που μιλάμε, τα εγκλήματα συνεχίζονται αδιάκοπα. Ενδεικτικά, από την έναρξη του γενοκτονικού πολέμου του Ισραήλ στη Γάζα, στην κατεχόμενη Δυτική Όχθη έχουν καταγραφεί τουλάχιστον 1.091 Παλαιστίνιοι νεκροί, πάνω από 10.883 τραυματίες, και σχεδόν 21.000 συλλήψεις.
Μια άλλη παράμετρος αφορά τις αναγνωρίσεις, καθώς αυτή τη στιγμή 159 κράτη έχουν αναγνωρίσει το παλαιστινιακό κράτος. Η Γαλλία, υπό τον Πρόεδρο Εμανουέλ Μακρόν, αναγνώρισε επίσημα το Παλαιστινιακό κράτος τον Σεπτέμβριο του τρέχοντος έτους, συμμετέχοντας σε ένα κύμα αναγνωρίσεων από άλλες ευρωπαϊκές χώρες (Βρετανία, Πορτογαλία, Βέλγιο) και χώρες όπως η Αυστραλία και ο Καναδάς, εν μέσω της συνεχιζόμενης γενοκτονίας στη Γάζα.
Ωστόσο αυτό από μόνο του δε φτάνει. Αναγνώριση σημαίνει συγκεκριμένα πράγματα, όπως αναγνώριση της πρωτεύουσας, της σημαίας της χώρας και των συνόρων, ενώ το πιο κρίσιμο συνδέεται με την αύξηση των ευθυνών των κρατών που έχουν αναγνωρίσει το παλαιστινιακό κράτος. Οφείλουν, όπως όλος ο κόσμος, να στηρίξουν έμπρακτα την αναγνώριση αυτή έτσι ώστε να ασκηθεί πίεση προς πάσα κατεύθυνση.
Η δεύτερη αναγνώριση, και εξόχως σημαντική, είναι αυτή της γενοκτονίας και της εθνοκάθαρσης, αυτό δηλαδή που βλέπει σε πραγματικό χρόνο ολόκληρος ο πλανήτης. Κι από τη στιγμή που το έγκλημα αναγνωρίζεται ως τέτοιο, σύμφωνα με έκθεση του ΟΗΕ, απαιτείται λογοδοσία – όχι μόνο από τον Νετανιάχου – έτσι ώστε να μην ξανασυμβεί κάτι παρόμοιο. Επίσης, αυτό υποδεικνύει ότι η «επόμενη μέρα» δεν πρέπει να αφορά μόνο την Παλαιστίνη, αλλά και το ίδιο το Ισραήλ και τους υπεύθυνους.
Αξίζει να σημειωθεί – και επειδή οι αριθμοί δεν ψεύδονται – ότι από το 1967 έχουν φυλακιστεί και αιχμαλωτιστεί πάνω από 1 εκατομμύριο Παλαιστίνιοι, κι αυτό, πέρα από το προφανές, λέγεται διότι υποστηρίζεται ότι η καθυστέρηση της όποιας συμφωνίας αφορά την παράδοση των σορών. Πόσο υποκριτικό, αφού μια πάγια τακτική του Ισραήλ είναι όταν ένας αιχμάλωτος πεθαίνει στις φυλακές τους, κρατάνε το πτώμα του…μέχρι να «εκτίσει» την ποινή του. Πηγαίνοντας ένα βήμα παραπέρα στην εγκληματική πολιτική, υπάρχει το «νεκροταφείο αριθμών», καθώς κρατάνε τα πτώματα από το μακρινό 1968 και δίνουν στις οικογένειές τους έναν αριθμό. Αλλού άνθρωποι, και αλλού αριθμοί.
Επιπρόσθετα, παρατηρείται και ένα παράδοξο, το οποίο ωστόσο δεν είναι κάτι καινούργιο: αντί να ασκούνται πιέσεις στο Ισραήλ, ασκούνται σε εκείνους που είχαν και έχουν το θάρρος να πουν την αλήθεια.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα η Φραντσέσκα Αλμπανέζε, ειδική εισηγήτρια του Συμβουλίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων του ΟΗΕ για τα παλαιστινιακά εδάφη, η οποία κατήγγειλε πρόσφατα ότι ουσιαστικά έχει αποκοπεί από βασικές χρηματοοικονομικές υπηρεσίες εξαιτίας των κυρώσεων των ΗΠΑ, περιγράφοντας τους περιορισμούς ως «οικονομική λογοκρισία» που επηρεάζει πλέον τόσο την εργασία όσο και την προσωπική της ζωή. Όπως είχε τονίσει η ίδια, μια πρόσφατη πρόσκληση για ομιλία στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο ακυρώθηκε επειδή η κράτηση στο ξενοδοχείο έφερε το όνομά της. Οι κυρώσεις την εμπόδισαν επίσης να εισέλθει στις ΗΠΑ για να παρουσιάσει την ετήσια έκθεσή της στη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ μετά την ανάκληση της διπλωματικής της βίζας.
Μιλώντας για δύο μέτρα και δύο σταθμά, είδαμε ότι από την τέταρτη κιόλας μέρα του πολέμου στην Ουκρανία, τα αντανακλαστικά της διεθνούς κοινότητας λειτούργησαν αστραπιαία, με τη Ρωσία να αποκλείεται απ’ όλες τις διεθνείς διοργανώσεις, αθλητικές, καλλιτεχνικές κ.ά. Αντιθέτως, βλέπουμε το Ισραήλ, ως το χαϊδεμένο παιδί, να απολαμβάνει τη συμμετοχή του σε όλες τις διοργανώσεις εν μέσω αναγνωρισμένης γενοκτονίας και εθνοκάθαρσης. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα την αποχώρηση πέντε χωρών από το διαγωνισμό τραγουδιού της Eurovision (Ιρλανδία, Ολλανδία, Ισπανία, Ισλανδία και Σλοβενία), που προς τιμήν τους έπραξαν το αυτονόητο.
Σε πολιτικό επίπεδο, κυρίως εντός Ισραήλ, όλα τα κόμματα τάσσονται κατά ενός παλαιστινιακού κράτους, γεγονός που οδηγεί σε τρία σενάρια: το πρώτο είναι η προσάρτηση των παλαιστινιακών εδαφών και του παλαιστινιακού λαού με δημογραφική ισορροπία – καθώς ο πληθυσμός στην «ιστορική Παλαιστίνη» είναι 50,7% Παλαιστίνιοι και 49,3% Ισραηλινοί – και βάσει των σιωνιστικών ιδεών το Ισραήλ θα υποχρεωθεί να ασκήσει την πολιτική του άπαρτχαϊντ.
Το δεύτερο σενάριο, το οποίο ξεκίνησε να θέτει σε εφαρμογή το Ισραήλ, είναι η εκδίωξη των Παλαιστινίων από τη Γάζα προς την Αίγυπτο, και από τη Δυτική Όχθη προς την Ιορδανία. Ευτυχώς, η δυναμική στάση τόσο της Αιγύπτου όσο και της Ιορδανίας απέτρεψε αυτό το σχέδιο, και κατ’ επέκταση παραμένει η δημογραφική ισορροπία.
Το τρίτο σενάριο είναι ο αφανισμός των Παλαιστινίων, κάτι που ήδη συντελείται.
Εμείς οι Παλαιστίνιοι, με βάση τη διεθνή νομιμότητα και το διεθνές δίκαιο, έχουμε ήδη προβεί σε ιστορική παραχώρηση – παρόλο που θεωρούμε ότι είναι άδικη – με την αποδοχή του ανεξάρτητου κράτους της Παλαιστίνης μόλις στο 22% του εδάφους της «ιστορικής Παλαιστίνης» και την αναγνώριση του κράτους του Ισραήλ στο 78% του εδάφους.
Είναι γι’ αυτό που μιλάμε για υποκρισία, για δύο μέτρα και δύο σταθμά, σχετικά μ’ ένα κράτος αλαζονικό που θεωρεί ότι είναι υπεράνω, ενώ πιστεύουμε ακράδαντα πως ένα επεκτατικό κράτος με σιωνιστική ιδεολογία δεν πρόκειται να συμμορφωθεί με το διεθνές δίκαιο εάν δεν δεχθεί ουσιαστικές πιέσεις από φίλους και αντιπάλους.
Η υπογραφή της λεγόμενης εκεχειρίας δεν σημαίνει πως όλα τελείωσαν, η μόνη πραγματική λύση παραμένει ο τερματισμός της κατοχής. Τώρα, περισσότερο από ποτέ, έχουμε το χρέος να αποτρέψουμε τη διάπραξη μιας ακόμη γενοκτονίας.
Η μόνη εγγύηση προκειμένου να μην ξαναζήσει η ανθρωπότητα άλλη γενοκτονία, είναι με μεγαλύτερη αποφασιστικότητα ο κόσμος να μετατρέψει το σύνθημα «να σταματήσει η γενοκτονία» σε σύνθημα «να τερματιστεί η κατοχή».
*Πρέσβης του Κράτους της Παλαιστίνης στην Κύπρο