Τα θέματα της παιδείας, την κόντρα του Ευθύμιου Δίπλαρου με το μέλος του shadow cabinet του ΔΗΣΥ για τα φάρμακα (που έδειξε την ανυπαρξία της ηγεσίας), ακόμα και την πρώτη συνάντηση Χριστοδουλίδη - Έρχιουρμαν που έβαλε το Κυπριακό και πάλι στις ράγες, ήρθε να επισκιάσει η «πολιτική παρέμβαση» του μέχρι πρότινος στενού συνεργάτη του τέως Γενικού Ελεγκτή, Ανδρέα Χασαπόπουλου. Ο οποίος κατάφερε, με τη συνδρομή όλων, να αναδειχθεί σε κεντρικό πρόσωπο τη βδομάδα που μας πέρασε. Πότε δημοσιοποιώντας μηνύματα που είχε ανταλλάξει με τον Οδυσσέα Μιχαηλίδη για να πείσει ότι από αδιάφθορος έκανε το άλμα προς την απόλυτη διαφθορά, πότε παρελαύνοντας στις τηλεοπτικές εκπομπές για να εξηγήσει ότι η συμπεριφορά του δεν εμφορείτο από αισθήματα εκδίκησης αλλά αφορούσε το δημόσιο συμφέρον, και πότε εμφανιζόμενος σε podcast άλλων αμφιλεγόμενων προσωπικοτήτων (και υποψηφίων) της εποχής για να αποδείξουν μαζί ότι η πολιτική γύμνια δεν έχει πάτο. Με τον κόσμο να παρακολουθεί εκστασιασμένος το ξεκατίνιασμα σε δημόσια θέα και να επιλέγει στρατόπεδα.
Η αποχώρηση τόσο του Ανδρέα Χασαπόπουλου όσο και άλλων, που βρέθηκαν κοντά στον Οδυσσέα Μιχαηλίδη, με θόρυβο, έδειξε ότι οι λάθος επιλογές συνεργατών, κυρίως όταν αυτή η συνεργασία εδράζεται σε γκρίζες δράσεις και καιροσκοπισμό, κάποια στιγμή αναπόφευκτα αγγίζουν και αυτούς που τις κάνουν. Δεν ήταν όμως αυτή η ουσία των όσων παρακολουθήσαμε το τελευταίο δεκαήμερο. Ούτε καν ο ίδιος ο Ανδρέας Χασαπόπουλος. Η ουσία ήταν όλοι οι υπόλοιποι. Και ο ρόλος που ανέλαβαν σ’ ένα θέατρο του παραλόγου που παρακολουθούμε εδώ και καιρό και στο οποίο απλά προστίθενται καθημερινά και νέα επεισόδια. Ο Χασαπόπουλος έγινε η διαχωριστική γραμμή. Για κάποιους βρέθηκε να καθορίζει την ηθική στάθμη, για άλλους να εκφράζει την κανονικοποίηση της τοξικότητας.
Η παρουσία του Ανδρέα Χασαπόπουλου ήρθε να επιβεβαιώσει τα όρια (ή καλύτερα την έλλειψή τους), την ηθική μας πυξίδα, την ατέρμονη υποκρισία μας. Όσοι χαρακτήριζαν αναξιόπιστο τον Ανδρέα Χασαπόπουλο και τον παρουσίαζαν ως απόδειξη ότι ο Οδυσσέας Μιχαηλίδης δεν ήταν αυτό που προσπαθούσε να προβάλει, τον αγκάλιασαν. Ξαφνικά τα όσα δήλωνε αποτέλεσαν γι’ αυτούς ευαγγέλιο. Όπως και όσοι δεν βρήκαν το '23 μια κουβέντα να πουν για τα μηνύματα που είχαν δει το φως προεκλογικά και έφεραν τον Νίκο Χριστοδουλίδη να δίνει οδηγίες για επιθέσεις στους επικριτές του ή μιλούσαν για πόλεμο εναντίον ενός ανθρώπου που τόλμησε να τα βάλει με το σύστημα. Βρέθηκαν σήμερα να ζουν και να αναπνέουν για τις αποκαλύψεις. Τότε τα μηνύματα αποτελούσαν ιδιωτικές συνομιλίες, σήμερα έγιναν δημόσιο συμφέρον. Πώς όμως κατάφερε ένας άνθρωπος όπως ο Ανδρέας Χασαπόπουλος να μετατραπεί στο πρόσωπο των ημερών; Με τα πολιτικά επιχειρήματα και τις πολιτικές κόντρες να ξεκινούν και να τελειώνουν σε αυτόν;
Πολύ απλά επειδή ο Χασαπόπουλος είναι το πρόσωπο της εποχής. Εκφράζει το πολιτικό περιβάλλον και επίπεδο του σήμερα. Δεν ήρθε ουρανοκατέβατος. Αντίθετα, αποτελεί το σύμπτωμα ενός πολιτικού συστήματος που αδυνατεί να κάνει και τα βασικά. Και μιας κοινωνίας που έχει προ πολλού χάσει τον δρόμο. Όλης αυτής της αλαζονείας, της έπαρσης, της ασυδοσίας, της παρακμής, του πολιτικού τίποτε που ανέδειξε σε πρωταγωνιστές ανθρώπους που σε άλλες εποχές όχι μόνο δεν θα είχαν καν χώρο στο πολιτικό σύστημα αλλά ούτε στον δημόσιο διάλογο. Τον οποίο σήμερα έχουν κατακλύσει. Μιας κενολογίας που πήρε τη θέση της πολιτικής έκφρασης, και μετέτρεψε τις πολιτικές προτάσεις σε ατζέντα προσωπικών φιλοδοξιών και τις θέσεις σε ανούσια εικόνα. Με το σύστημα να μην οδηγεί πουθενά και το καινούργιο να απειλεί να οδηγήσει τη χώρα στο απόλυτο κενό.
Είναι το άτομο που ήρθε με βίαιο τρόπο να υπενθυμίσει ότι η χώρα κάνει ένα επιπλέον βήμα από τη διαπλοκή και την ανικανότητα και μπαίνει πλέον -ως αποτέλεσμα αυτών- στην εποχή των τεράτων. Το «νέο» που αμφισβητεί το παλιό, το «αντισυστημικό» που έρχεται να πάρει τη θέση του συστήματος, στο οποίο αυτοεντάσσεται και το ΕΛΑΜ, δεν έρχεται μόνο του. Συνοδεύεται από την απόλυτη παρακμή, την παντελή απουσία πολιτικής ηθικής, μια γραφικότητα η οποία δείχνει απόλυτα ανεξέλεγκτη, ένα σόου που έχει αφήσει στο πλάι τον άρτο και έχει γεμίσει ΜΜΕ και κοινωνικά δίκτυα με (κακόγουστα) θεάματα. Και υπενθυμίζει καθημερινά την κατάντια μας. Μαζί και τις προοπτικές μας.
https://x.com/AntonisPolydoro
Ο Χασαπόπουλος απλά ανέδειξε την κατάντια μας
Η εβδομάδα που πέρασε στην Κύπρο σημαδεύτηκε από την προβολή του Ανδρέα Χασαπόπουλου, πρώην στενού συνεργάτη του τέως Γενικού Ελεγκτή, και τις αποκαλύψεις μηνυμάτων του με τον Οδυσσέα Μιχαηλίδη. Η υπόθεση αυτή επισκίασε σημαντικά θέματα όπως η παιδεία, η διαμάχη για τα φάρμακα και η έναρξη διαλόγου για το Κυπριακό μεταξύ Χριστοδουλίδη και Έρχιουρμαν. Ο Χασαπόπουλος, μέσω δημόσιων εμφανίσεων και δημοσιοποιήσεων, προσπάθησε να δικαιολογήσει τις πράξεις του, αποδίδοντάς τες στο δημόσιο συμφέρον και όχι στην εκδίκηση. Η αποχώρηση του Χασαπόπουλου και άλλων συνεργατών του Μιχαηλίδη με θόρυβο υπογραμμίζει τις συνέπειες των λανθασμένων επιλογών και των συνεργασιών που βασίζονται σε αδιαφανείς πρακτικές. Ωστόσο, η ουσία της υπόθεσης δεν έγκειται στον ίδιο τον Χασαπόπουλο, αλλά στον ρόλο που διαδραμάτισαν οι υπόλοιποι παράγοντες σε ένα πολιτικό θέατρο που εξελίσσεται διαρκώς. Ο Χασαπόπουλος κατέστη η αφορμή για να αναδειχθούν ηθικά διλήμματα και η υποκρισία που επικρατούν. Η αντίδραση του κοινού ήταν έντονη, με πολλούς να παίρνουν θέση υπέρ ή κατά του Χασαπόπουλου. Παρατηρήθηκε μια ενδιαφέρουσα μεταστροφή στάσης από άτομα που στο παρελθόν είχαν αμφισβητήσει την αξιοπιστία του, οι οποίοι τώρα αποδέχονταν τις δηλώσεις του ως αλήθειες. Επίσης, άτομα που είχαν επιλέξει να μην σχολιάσουν προηγούμενες αποκαλύψεις, βρέθηκαν να υποστηρίζουν ένθερμα τις νέες. Αυτή η αλλαγή στάσης καταδεικνύει την πολυπλοκότητα και την ευμεταβλητότητα της πολιτικής σκηνής. Συνολικά, η υπόθεση Χασαπόπουλου λειτουργεί ως ένας καθρέφτης που αντανακλά την κατάσταση του πολιτικού συστήματος στην Κύπρο, την έλλειψη ηθικών αρχών και την κυριαρχία του καιροσκοπισμού. Η προβολή του συγκεκριμένου προσώπου ανέδειξε την πολιτική γύμνια και την υποκρισία που χαρακτηρίζουν την εποχή, ενώ η αντίδραση του κοινού έδειξε την πόλωση και την έλλειψη κριτικής σκέψης.
