Ο GSI ως τεστ κυβερνητικής πειθαρχίας και πρόβα κομματικών συμμαχιών

Ο Νικόλας Παπαδόπουλος, δεν δείχνει διάθεση να αποχωρήσει από τη συνεργασία με τον Νίκο Χριστοδουλίδη, δείχνει όμως διάθεση να την επαναδιαπραγματευτεί δημοσίως την θέση του ΔΗΚΟ στην λήψη αποφάσεων και στην χάραξη πολιτικής.
Ωστόσο αυτό το κάνει με τρόπο που μεγαλώνει την απόσταση, επειδή δεν περιορίζεται στο τεχνικό σκέλος του GSI, αλλά θέτει ζήτημα πολιτικής συνέπειας, θεσμικής συνεννόησης και, τελικά, ζήτημα ρόλου εντός του συμπολιτευόμενου σχήματος.
Ο πυρήνας της σύγκρουσης είναι απλός, και επειδή ακριβώς είναι απλός είναι και επικίνδυνος. Από τη μια, η τριμερής Ελλάδας, Κύπρου και Ισραήλ εξέπεμψε ισχυρή δέσμευση για προώθηση του έργου και από την άλλη, στο εσωτερικό, παραφωνίες περί βιωσιμότητας που άφησαν χώρο για αμφιβολίες, την ώρα που η Ευρωπαϊκή Επιτροπή υπενθυμίζει ότι στο πλαίσιο της ένταξης στα Έργα Κοινού Ενδιαφέροντος, έχει ήδη ολοκληρωθεί η σχετική διαδικασία ανάλυσης κόστους οφέλους και δεν απαιτείται νέα.
Ο πρόεδρος του ΔΗΚΟ, μιλά για διγλωσσία και σε δημόσιες τοποθετήσεις του, ζητά από τον Πρόεδρο να τοποθετηθεί καθαρά με ποια γραμμή συντάσσεται. Με εκείνη που παρουσιάζει τον GSI ως στρατηγικό έργο ή με εκείνη που τον περιγράφει ως οικονομικώς προβληματικό;
Στο ίδιο κάδρο έβαλε και το επιχείρημα ότι ενδεχόμενη κατάρρευση θα άνοιγε ξανά δρόμο στην Τουρκία και στο ψευδοκράτος να επανέλθουν στο ευρωπαϊκό ενεργειακό παιχνίδι, θυμίζοντας ότι στο παρελθόν Κύπρος και Ελλάδα έδωσαν μάχες για να μην συμβεί αυτό.
Η αναθεωρημένη τοποθέτηση του Μάκη Κεραυνού επιχείρησε αποσυμπίεση, χωρίς όμως να λύνει το πρόβλημα που δημιούργησαν οι επαναλαμβανόμενες τοποθετήσεις του. Τώρα δηλώνει ότι η θέση του είναι η θέση της κυβέρνησης, όπως την έχει περιγράψει ο Πρόεδρος, προσθέτοντας ότι υπάρχει ανάγκη να επικαιροποιηθούν οικονομικές και τεχνικές πτυχές και ότι στον προϋπολογισμό υπάρχει πρόνοια για τα €25.000.000 που συζητούνται. Πρόκειται προφανή προσπάθεια να μετατοπιστεί η συζήτηση από την πολιτική σύγκρουση στο τεχνοκρατικό πεδίο. Μόνο που η εικόνα δύσκολα ανατρέπεται.
Στο μεταξύ, δημιουργήθηκε δεύτερο μέτωπο, καθαρά κομματικό αυτή τη φορά. Ο νέος υπουργός Εργασίας, Μαρίνος Μουσιούττας, έκανε λόγο για τακτικισμούς και «παιχνίδια επιβίωσης» πίσω από τις επιθέσεις του Νικόλα στη κυβέρνηση. Η ΔΗΠΑ πήρε θέση δίπλα στον Πρόεδρο, μιλώντας για υπεύθυνη διαχείριση δημόσιου χρήματος απορρίπτοντας «έργα βιτρίνας», ενώ ταυτόχρονα έθεσε και ζήτημα για το κατά πόσο ο νέος υπουργός Ενέργειας, Μιχάλης Δαμιανός, είναι πλήρως ευθυγραμμισμένος με τις κυβερνητικές θέσεις ή εξυπηρετεί κομματικούς σχεδιασμούς.
Ο Νικόλας, βλέποντας το θερμόμετρο να ανεβαίνει, είπε ότι δεν τίθεται θέμα αποχώρησης, αλλά επέμεινε ότι υπάρχουν προβλήματα προδιαβούλευσης και συνεννόησης και ότι οι διαφωνίες δεν περιορίζονται στο GSI. Αυτό είναι το σημείο που κάνει το ρήγμα ουσιαστικό, επειδή όταν το πρόβλημα γίνεται δομικό, δεν λύνεται με μια διευκρινιστική δήλωση.
Αν όλα αυτά μπουν σε μια σειρά, εύλογα δημιουργούνται ερωτήματα και γράφονται σενάρια.
O Νικόλας Παπαδόπουλος έχει ήδη χρακτηρίσει επιβεβλημένη τη συνεργασία με τον ΔΗΣΥ στην επόμενη Βουλή, ως ανάχωμα απέναντι στα άκρα και στον λαϊκισμό. Αυτό δίνει υπόσταση στους ψιθύρους ότι το ΔΗΚΟ ανοίγει δίαυλο για μετεκλογική συνεννόηση, με πρώτο σταθμό την Προεδρία της Βουλής και με ορίζοντα το 2028 να αιωρείται πάνω από τις κινήσεις όλων. Δεν πρόκειται για δεδομένα, είναι όμως αρκετά λογικοφανή αυτά τα σενάρια ώστε να διαβάζει κανείς πίσω από τις γραμμές των επισήμων ανακοινώσεων και δηλώσεων.
Το ζητούμενο για τον Νίκο Χριστοδουλίδη δεν είναι να κερδίσει σε έναν καβγά δηλώσεων, αλλά να επιβάλει ενιαίο στίγμα πριν το έργο γίνει εργαλείο εσωτερικής ισορροπίας και εξωτερικής αμφιβολίας. Στην Κύπρο που συνήθως πληρώνουμε ακριβά τα μισόλογα, το κόστος δεν έρχεται πάντα με τον πρώτο λογαριασμό, αλλά όταν ο άλλος (ο όποιος άλλος) καταλάβει ότι μπορεί να σε στριμώξει.