Παραχάραξη της ιστορίας

Η πιο σοβαρή, απατηλή και παραπλανητική συνάμα, παραχάραξη της ιστορίας από την Ομάδα Επαγρύπνησης του ΑΚΕΛ τότε, για τον χαμό του Καβάζογλου και του Κώστα Μισιαούλη σε ενέδρα από την αιμοβόρα ΤΜΤ, είναι ότι ο Καβάζογλου και ο Μισιαούλης έπεσαν μαχόμενοι στον αγώνα για την ελληνό-τουρκική φιλία. Η παραχάραξη ήταν η μυθοπλασία που έστησαν για να απαλλαγούν από τις ευθύνες τους, εκείνοι που ήταν υπεύθυνοι για την ασφάλεια και την προστασία του Καβάζογλου.
Στην αρχή, αμέσως μετά την εν ψυχρώ εκτέλεση των δύο από τα εντεταλμένα όργανα της ΤΜΤ στην ενέδρα εκείνη, η ηγεσία της Ομάδας Επαγρύπνησης είχε υποβάλει στα μέλη του κόμματος και στην κοινή γνώμη ότι δολοφονήθηκαν ενώ βρίσκονταν «σε αποστολή για κομματική δουλειά». Στην απορία μου: «Ποια κομματική δουλειά ήταν τόσο σημαντική ώστε να θυσιαστούν δύο αξιόλογα στελέχη του κόμματος;» άλλαξαν τον ισχυρισμό τους για… κομματική δουλειά και έπλασαν τον μύθο του αγώνα για την ελληνοτουρκική τάχα φιλία!
Η δολοφονία είχε γίνει στις 11 του Απρίλη 1965, Κυριακή πρωί. Αμέσως μετά είχα κληθεί από το κόμμα να αναλάβω τη σκυτάλη για να συνεχίσουμε τον αγώνα και το έργο του Καβάζογλου, όπως και έγινε. Ήμουν στα γραφεία του κόμματος ένα περίπου μήνα μετά το μοιραίο. Ο Ντερβίς Αλί Καβάζογλου, ως μέλος της Κεντρικής Επιτροπής του ΑΚΕΛ δεν αγωνιζόταν για την «ελληνοτουρκική φιλία» και ο Κώστας Μισιαούλης δεν παρουσιάζεται πουθενά μαζί του ή να είχαν συμπορευτεί σε κάποιον αγώνα για ελληνοτουρκική φιλία.
Ο Κώστας για πρώτη φορά είχε πάει μαζί με τον Καβάζογλου μετά από ένα τηλεφώνημα από μέλος της Ομάδας Επαγρύπνησης, απλώς για να τον συνοδεύσει, για να μην είναι μόνος όπου θα πήγαινε, αφού δεν βρήκαν άλλο μέλος του κόμματος από το περιβάλλον τους, όπως έπρατταν πάντοτε όταν ο Καβάζογλου πήγαινε κάπου. Η συνοδεία δεν ήταν για προστασία, αφού κανένα μέτρο προστασίας δεν προνοείτο. Τον συνόδευαν για να μαθαίνουν πού πήγαινε, αφού δεν τους ενημέρωνε τι έκαμνε.
Τον είχαν απομονώσει από το περιβάλλον τους και σχεδίαζαν την αποβολή του από το Κόμμα επειδή δεν τους άκουγε, όπως ισχυρίζονταν. Του ζητούσαν να κλειστεί στα κομματικά γραφεία ή να μεταναστεύσει στο εξωτερικό ώστε να μην πάθει κανένα κακό και να έχουν εκείνοι την ευθύνη, εφόσον όπως είχαν ομολογήσει πολλές φορές, δεν μπορούσαν να τον προστατέψουν.
Ο Καβάζογλου δεν διεξήγαγε αγώνα ελληνοτουρκικής φιλίας αλλά ήταν οραματιστής αγωνιστής, ιδεολόγος μαρξιστής. Προσπαθούσε σε όλη τη διάρκεια της δράσης του να δημιουργήσει ένα προοδευτικό εργατικό κίνημα τύπου ΑΚΕΛ μέσα στην τουρκοκυπριακή κοινότητα, το οποίο να ενωθεί με το ΑΚΕΛ για κοινούς εργατικούς αγώνες και για κοινό εθνικοαπελευθερωτικό μέτωπο στον αγώνα για απελευθέρωση της Κύπρου από τον αποικιακό ζυγό. Αυτός ήταν ο αγώνας του Καβάζογλου. Εξού και κάτω από κείμενα στα φυλλάδια που κυκλοφορούσε έβαζε την υπογραφή: AKEL Türk Kolu – Τουρκικό Παράρτημα ΑΚΕΛ. Κάτι τέτοιο δεν υπήρξε ιστορικά μέσα στη δράση του ΑΚΕΛ, αλλά ήταν δική του επινόηση που υποδηλώνει και αποκαλύπτει τον δικό του αγώνα.
AKEL Türk Kolu – Τουρκικό Παράρτημα ΑΚΕΛ: Αυτή την ιστορική ορολογία μάς άφησε ως παρακαταθήκη ο Καβάζογλου στα γραφόμενα του. Είχα θέσει τον εαυτό μου στην υπηρεσία του κόμματος για να συνεχίσουμε τον αγώνα του Καβάζογλου. Το «AKEL Türk Kolu – Τουρκικό Παράρτημα ΑΚΕΛ», αυτό είχα υπόψη μου ανταποκρινόμενος στο κάλεσμα του κόμματος, όχι για αγώνα για ελληνοτουρκική τάχα φιλία, μέσα στα πλαίσια και ως πολίτες της ανακηρυγμένης ήδη ανεξάρτητης Κυπριακής Δημοκρατίας, όσο ανεξάρτητη κι αν ήταν.
Ανέλαβα τη σκυτάλη μπαίνοντας στον αγώνα και περνώντας μέσα από το νεκροταφείο όπου κοιμόντουσαν οι προκάτοχοί μου, αγνοώντας τους κινδύνους και θέτοντας τον εαυτό μου (και τα μέλη της οικογένειάς μου) στην υπηρεσία του Κόμματος, για κοινή ειρηνική συνύπαρξη στη χώρα μας, αποφασισμένος για κοινούς αγώνες ενάντια στα διχοτομικά σχέδια. Αυτός ήταν και ο αγώνας του αείμνηστου Καβάζογλου στην ιστορική εξέλιξη, και ο δικός μου όταν στη συνέχεια είχα αναλάβει να τον συνεχίσω.
Εξοντωτικός ήταν για τον Καβάζογλου ο σχεδιασμός της Ομάδας Επαγρύπνησης για αποβολή του από το κόμμα. Εξοντωτική ήταν και η απόφαση τους να με διαγράψουν διά παντός από το κόμμα, επειδή είχαν ξεσκεπαστεί και είχα αντιληφθεί τις ευθύνες τους για τον χαμό του, μαζί με τον Κώστα Μισιαούλη, στην ενέδρα της ΤΜΤ.
Τα υπόλοιπα στο νέο μου βιβλίο «Η Άγνωστη Τουρκοκυπριακή Αριστερά».