Πώς γίνεται μια χώρα υπό κατοχή να φοβάται να πει τη λέξη «κατοχή»;

Της Μπισάν Ιμπραχήμ
Υπάρχουν στιγμές στην ιστορία ενός τόπου που δεν φωνάζουν… απλώς σε κοιτούν στα μάτια και σε ρωτούν «Εσύ, ποιανού το μέρος παίρνεις;» Η πρόσφατη στάση της κυβέρνησης Χριστοδουλίδη στο ψήφισμα του ΟΗΕ για τα Υψώματα Γκολάν είναι ακριβώς μια τέτοια στιγμή. Μια στιγμή που μας αναγκάζει να δούμε κατάματα το τι σημαίνει συνέπεια, τι σημαίνει δικαιοσύνη, και τι σημαίνει να υπερασπίζεσαι αρχές όχι μόνο όταν σε συμφέρει, αλλά όταν είναι το σωστό. Η Κυπριακή Δημοκρατία, που εδώ και 50 χρόνια ζητά από τη διεθνή κοινότητα να σταθεί στο πλευρό της απέναντι στην τουρκική κατοχή, επέλεξε να απέχει από ένα ψήφισμα που καταδικάζει μια άλλη κατοχή, τη συνεχιζόμενη ισραηλινή παρουσία στα Υψώματα Γκολάν. Ένα ψήφισμα που πέρασε με 123 ψήφους υπέρ, μόλις 7 κατά και 41 αποχές. Με άλλα λόγια, ο κόσμος μίλησε καθαρά, αλλά η Κύπρος αποφάσισε να σιωπήσει.
Το ψήφισμα δεν λέει κάτι «νέο» ή «ακραίο». Απλώς επαναλαμβάνει όσα έχει ήδη αποφασίσει το Συμβούλιο Ασφαλείας, ότι η κατοχή των συριακών εδαφών από το 1967 είναι παράνομη, ότι η μονομερής επιβολή ισραηλινής διοίκησης στο Γκολάν το 1981 είναι άκυρη και χωρίς νομικό αποτέλεσμα, ότι το Ισραήλ πρέπει να αποσυρθεί στα σύνορα όπως ήταν πριν από τις 4 Ιουνίου 1967 και ότι η συνέχιση της κατοχής αποτελεί σοβαρό εμπόδιο για μια δίκαιη και βιώσιμη ειρήνη στην περιοχή. Είναι οι ίδιες αρχές που εμείς επικαλούμαστε για την Κύπρο. Οι ίδιες αρχές που μας κρατούν ζωντανούς διπλωματικά. Κι όμως, η κυβέρνηση Χριστοδουλίδη έκρινε πως αυτή τη φορά… δεν την αφορά.
Και εδώ αρχίζει ο πραγματικός κίνδυνος. Όταν η Λευκωσία δικαιολογεί την αποχή της επειδή «το Ισραήλ έχει λόγους ασφαλείας», ανοίγει μια πόρτα που ποτέ δεν έπρεπε να ανοίξει, τη λογική ότι η κατοχή μπορεί να γίνει… κατανοητή. Κι αν δεχτούμε τέτοια επιχειρήματα, τότε τι εμποδίζει αύριο την Τουρκία να ισχυριστεί πως ο Πενταδάκτυλος είναι στρατηγικής σημασίας για την ασφάλειά της;
Η υπόθεση του Γκολάν έδειξε κάτι περισσότερο από μια λανθασμένη ψήφο. Έδειξε πως η κυβέρνηση Χριστοδουλίδη αντιμετωπίζει το Διεθνές Δίκαιο σαν έναν κατάλογο επιλογών, όπου διαλέγεις μόνο ό,τι δεν δυσαρεστεί τους ισχυρούς φίλους σου. Και αυτό είναι ένδειξη πολιτικής ανωριμότητας σε μια χώρα που έχει ανάγκη από σταθερότητα και σοβαρότητα.
Ο Ρουσσώ υπενθύμιζε πως «η δύναμη δεν δημιουργεί δικαίωμα», μια ιδέα που βρίσκεται στον πυρήνα της δικής μας υπόθεσης, και θα έπρεπε να αποτελεί σταθερή πυξίδα της εξωτερικής μας πολιτικής. Διότι, όταν έρθει η ώρα να ζητήσουμε από τον κόσμο να μας ακούσει, αλήθεια, ποιος θα μας πάρει στα σοβαρά;