Σιωπή που πληγώνει τη Δημοκρατία

Του Κωνσταντίνου Ζαχαρίου
Σιωπή που πληγώνει τη Δημοκρατία
Αυτό που ανησυχεί τους δημοκρατικούς πολίτες αυτού του τόπου δεν είναι το πανηγυρικό κλίμα που έστησαν οι θιασώτες του πραξικοπήματος στο «μνημείο» της ντροπής στον Στρόβολο, ούτε η μέρα που επέλεξαν για τα εγκαίνια. Εδώ και χρόνια επιδιώκουν να αμαυρώνουν τη Μέρα Μνήμης της Δημοκρατικής Αντίστασης, αντιστρέφοντας την ιστορική αλήθεια για την κυπριακή τραγωδία και επιχειρώντας τον «εξαγνισμό» του πραξικοπήματος και των πρωταγωνιστών του.
Εκείνο που πραγματικά προβληματίζει είναι η στάση της κυβέρνησης.
Η Παγκύπρια Οργάνωση Συγγενών Πεσόντων και Αντιστασιακών κατήγγειλε πως η ανέγερση «μνημείου» που τιμά όσους έστρεψαν τα όπλα κατά της Δημοκρατίας αποτελεί ύβρη προς το λαό και ατίμωση της συλλογικής μνήμης, καλώντας τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας να τοποθετηθεί.
Και πράγματι, ο Πρόεδρος Χριστοδουλίδης απάντησε. Όχι όμως για να καταδικάσει το γεγονός. Απάντησε με… ανασχηματισμό. Έναν ανασχηματισμό που χειροκροτήθηκε από τέσσερα κόμματα: το ΔΗΚΟ, τη ΔΗΠΑ και το ΕΛΑΜ –που είδαν τις υπουργικές τους καρέκλες να αυξάνονται– και τον ΔΗΣΥ, ο οποίος είδε τις δικές του επιλογές να προωθούνται.
Με αυτή την κίνηση, δεν απάντησε στους συγγενείς των πεσόντων· έστειλε, όμως, σαφές μήνυμα ότι η κυβέρνηση δεν προτίθεται να συγκρουστεί με όσους επιχειρούν τη νομιμοποίηση του πραξικοπήματος. Αντίθετα, τους κλείνει το μάτι.
Το ίδιο έπραξαν και τα κόμματα που τον στηρίζουν. Ακόμη και εκείνα που εξέδωσαν προσεκτικές ανακοινώσεις, όπως η ΔΗΠΑ, λίγες ώρες αργότερα συμμετείχαν στο εορταστικό κλίμα του Προεδρικού για το διαμοιρασμό της εξουσίας.
Και δεν είναι η πρώτη φορά. Με την ίδια σύμπλευση εγκρίθηκαν στο παρελθόν τα κονδύλια για το μνημείο που ηρωοποίησε τον Γρίβα. Τότε μόνο το ΑΚΕΛ αντιστάθηκε, ενώ τα ίδια κόμματα ψήφισαν μαζί –όπως συμπλέουν και σήμερα– σε μια επικίνδυνη αναθεώρηση της Ιστορίας που υποτιμά τη θυσία των αγωνιστών της Δημοκρατικής Αντίστασης και τραυματίζει τη δημοκρατική συγκρότηση του τόπου.
Η κοινωνία έχει μνήμη και κρίση. Αυτό που απαιτείται σήμερα είναι καθαρές θέσεις και πολιτικό θάρρος. Όχι σιωπή, όχι συναλλαγές, όχι αποσιώπηση της αλήθειας.
Γιατί η Δημοκρατία δεν κινδυνεύει μόνο από εκείνους που την πολεμούν. Κινδυνεύει –ίσως ακόμη περισσότερο– από όσους τη βλέπουν να υπονομεύεται και επιλέγουν να μην πουν τίποτα.