Σκίζοντας τα ταμπλόιντ εξώφυλλα από τα μέσα

Ποια είναι η Lily Allen και γιατί να νοιαστούμε για το West end girl;
Η προσφορά μουσικής είναι μεγαλύτερη παρά ποτέ, κάτι που συμβαίνει ταυτόχρονα με τη μεγαλύτερη αδιαφορία του κοινού απέναντί της. Η μουσική παίζει παντού και συνέχεια, αλλά ελάχιστοι σε σύγκριση με το παρελθόν παθιάζονται με συγκεκριμένα νέα τραγούδια ή καλλιτέχνες. Δεν αναφέρομαι μόνο στους πολλούς που σπάνια πια διαλέγουν τι θα ακούσουν, και βάζουν απλώς το ράδιο ή μια έτοιμη streaming λίστα.
Ακόμα και οι ορκισμένοι μουσικόφιλοι φαίνεται να χάνουν την «πολυτέλεια» της βαθιάς σύνδεσης με έναν νέο δίσκο. Δεν κρίνω. Με τόση εικονική ταχύτητα, όλοι φλερτάρουμε με την αμνησία. H ποπ μουσική όμως είναι ικανή να παράγει αυθεντικές εκπλήξεις. Tο άπιαστο και απρόβλεπτο στοιχείο είναι η δύναμή της που προσφέρει την αθώα απόλαυση και επιτρέπει το εμπορικό ξεζούμισμα. Μια τέτοια έκπληξη, ικανή να προκαλέσει παθιασμένες ακροάσεις, είναι ο νέος δίσκος της Lily Allen, μιας ποπ βασίλισσας των 00’s που την είχε πάρει η κάτω βόλτα.
Από πίσω του βρίσκεται ένα ακόμα επεισόδιο στην σάγκα των προσωπικών περιπετειών της, εδώ το διαζύγιο από τον David Harbour (of Stranger Things fame). Στην ιστορία της δημοφιλούς μουσικής, από το Rumours των Fleetwood Mac έως το Shoot out the lights των Richard και Linda Thomson, έχουμε συγκλονιστικούς δίσκους χωρισμού.
Την τελευταία εικοσαετία, με τα social media του άμεσου σχολιασμού/ έκθεσης/ κατανάλωσης εμπειριών και επικαιρότητας, την χιπ-χοπ κουλτούρα των βιωματικών ανταγωνιστικών αφηγήσεων, και την τεράστια τσιχλόφουσκα/ σφαίρα προβολής της ζωής των celebrity, έχουμε συνηθίσει (μέχρι απελπισίας) το πασπάλισμα στίχων τραγουδιών με αναγνωρίσιμες αναφορές σε πρόσωπα, έρωτες και καταστάσεις (π.χ. Taylor Swift), αλλά και αναξιοπρεπή για τη νοημοσύνη μας beefs (π.χ. μεταξύ Drake και Kendrick Lamar).
Ποτέ όμως δεν είχαμε ακούσει έναν δίσκο που να συνενώνει έτσι μια οικουμενική συνθήκη οδύνης, όπως είναι το τέλος ενός ζευγαριού, με τα πολιτισμικά σημεία των καιρών. Μέσα από πολλαπλές στρώσεις ελλειπτικών μελωδιών και χειρουργικών beats που περιβάλλουν τον ακροατή, η ενιαία θεματική κάνει τα τραγούδια να κυλούν σαν σκηνές από κινηματογραφημένο γάμο.
Η Allen είχε πάντα αλάνθαστο βηματισμό στην εκφορά του λόγου και λαϊκό χιούμορ που έκανε τους στίχους της να εντυπώνονται άμεσα και αβίαστα. Τώρα όμως πια έχουμε να κάνουμε με μια ολοκληρωμένη καλλιτέχνιδα, με υποκριτική εμπειρία ως ηθοποιός σε θέατρα υψηλών απαιτήσεων του Λονδίνου και εξαιρετικό έλεγχο των μέσων της.
Η γοητεία δεν έγκειται στην αλίευση πραγματικών ή fictional σκανδάλων από την έγγαμη ζωή του συγκεκριμένου ζεύγους, αλλά στον τρόπο που η αφηγήτρια νιώθει και αναγνωρίζει τον πόνο της, μέσα σε μια σχέση που κάποτε γνώρισε καλύτερες στιγμές, αλλά έχει γίνει πια τοξική. Χωρίς αυτοθυματοποιήσεις, εξιδανικεύσεις, αισιόδοξες συνταγές ενδυνάμωσης, ψυχολογική ή πολιτική ορθότητα.
Κοιτάζοντας κατάματα τα αδιέξοδα, τους τρόμους των φαντασμάτων της νεότητας και της ελευθερίας, όπως και την αθετημένη υπόσχεση της στοιχειώδους εμπιστοσύνης, που δίχως αυτή δεν βγάζει νόημα να χτιστεί ένα σπιτικό. Τη σεξουαλική επιθυμία (από την καλλιέργεια ως την ικανοποίηση), και τις καραμπόλες της με την ανία της καθημερινότητας. Το τσιμέντωμα των σχέσεων εξουσίας και των δοσμένων ρόλων στο έργο της Αγίας Οικογένειας. Τις ατομικές φιλοδοξίες, το βάρος της ιστορίας των προσωπικών αποτυχιών και την αντιμετάθεση των ευθυνών για αυτές στον Άλλο. Τον ναρκισσισμό που επιπλέει σε μια μόνιμη συνθήκη απειλής, σε ένα παιχνίδι μηδενικού αθροίσματος.
Η αφηγήτρια ζηλεύει αφόρητα, κατηγορεί, φαντασιώνεται παράλογες αποκαταστάσεις σε μια παρελθούσα ευτυχία. Από τον ένα στίχο στον επόμενο είναι ανόητη και σοφή, νιώθει εικοσάχρονη και μεσήλικη.
Δεν είναι απλώς μια return to form, αλλά μια αποκάλυψη, με την έννοια ότι αναδεικνύει την ομορφιά και τη θλίψη που είναι μπροστά στα μάτια μας αλλά δεν μπορούμε να δούμε καθαρά. Ούτε να τις χορέψουμε, έστω μόνοι.
You won’t love me, you won’t leave me
You don’t touch me, still so needy.
And I don’t know if you do it intentionally
Somehow you make it my fault.
(Sleepwalking)
Ελεύθερα, 14.12.2025