Στον ξεχασμένο πλανήτη της βραδύτητας

Ο νωχελικός λιγομίλητος άνδρας, κάθεται στο αυτοκίνητό του το παρκαρισμένο έξω από το φροντιστήριο στην πάροδο της λεωφόρου. Από τον δρόμο, μπορεί να δει κανείς τους μικρούς μαθητές και μαθήτριες μέσα στην τάξη τους και τη δασκάλα τους να γράφει στον μαυροπίνακα, ή να τους απευθύνει τον λόγο.
Δυο φορές τη βδομάδα, την ίδια απογευματινή ώρα, όσοι περνούν από το σημείο, τον βλέπουν να περιμένει υπομονετικά τον εγγονό του, που είναι ένα από τα παιδιά που παρακολουθούν τα μαθήματα. Δεν φαίνεται να βιάζεται καθόλου, όπως βιάζονται όλοι οι άλλοι γύρω του, πεζοί και οδηγοί. Και έτσι όπως γέρνει χαλαρά πάνω στο τιμόνι του παλιού οχήματος, μοιάζει με κάτοικο του ξεχασμένου…πλανήτη της βραδύτητας και της ραστώνης.
Ένας γείτονας που τον γνωρίζει, μου είπε ότι έχει καλή υγεία, γι’ αυτό και η οικογένεια τον εμπιστεύεται για να μεταφέρει το εγγόνι του, προς και από το φροντιστήριο. Έκανε το δικό του ταξίδι στη ζωή, με πολύ κόπο και ιδρώτα, με χειρωνακτική σκληρή δουλειά στα εργοτάξια της κατασκευαστικής εταιρίας, που για χρόνια τον εργοδότησε και δείχνει πως τώρα δεν έχει πρόθεση να πάει πουθενά, ούτε να πει τίποτα σε κανέναν.
Πήγε όπου έπρεπε να πάει, είπε ό,τι είχε να πει. Είναι από τους τελευταίους επιζώντες ενός αργοκίνητου κόσμου, όπου εύκολα γνωριζόταν και σχετιζόταν ο ένας με τον άλλο, αλλά δύσκολα μοιραζόταν τα συναισθήματα και τις επιθυμίες του. Όπου επικρατούσε το…γνωστό πνεύμα φιλοξενίας του νησιού, αλλά δεν ήξερες τι σκέφτεται πραγματικά ο διπλανός σου. Εκεί θα μείνει λοιπόν, μέχρι να σχολάσει το εγγόνι του, που δεν έχει κανέναν άλλο για να το πάρει στο φροντιστήριο, αφού δουλεύουν και οι δύο γονείς, αυτές τις ώρες του απογεύματος.
Κάθε φορά υποδέχεται με χαμόγελο το παιδί κι αυτή είναι από τις ελάχιστες στιγμές που χαμογελά μέσα στη μέρα. Και το παιδί ανοίγει συνήθως δύσθυμο την πόρτα και μουρμουρίζει ότι βαρέθηκε τα μαθήματα και τα διαβάσματα και ότι θέλει να είναι σαν τον παππού του – να μην κάνει τίποτε! Βεβαίως ο παππούς, θα ήθελε προφανώς να ήταν σαν τον μικρό κι ας έκανε τα πάντα.
Ξέρει εμπειρικά, πως η ανθρώπινη ιστορία, γράφεται με βάση την επιδίωξη του καθενός, να είναι στη θέση κάποιου άλλου…Μεγάλο το θέμα, το άφησε πίσω του. Μικρή η απόσταση και είναι μπροστά του. Επικεντρώνεται σε αυτήν, καθώς ξεκινά τη μηχανή για να οδηγήσει αργά και με το πάσο του, προς το σπίτι εκεί κοντά…