Τα «όπλα μαζικής καταστροφής» επιστρέφουν

Της Μπισάν Ιμπραχήμ
Η Αμερική αυτή τη φορά αποφάσισε να βαφτίσει τη φαιντανύλη «όπλο μαζικής καταστροφής». Το διαβάσαμε και κάπου εκεί μας έπιασε ένα έντονο deja vu. Γιατί το έργο το έχουμε ξαναδεί. Παίχτηκε αρχές του 2000, είχε τίτλο «Ιράκ» και σενάριο γραμμένο στην Ουάσινγκτον.
Τότε, οι ΗΠΑ έπεισαν τον κόσμο ότι το Ιράκ είχε όπλα μαζικής καταστροφής. Χημικά, βιολογικά, πυρηνικά… ό,τι μπορούσε να φοβίσει, χωρούσε στο αφήγημα. Στοιχεία δεν υπήρχαν, αποδείξεις δεν βρέθηκαν ποτέ, αλλά ο πόλεμος έγινε. Το αποτέλεσμα; Εκατοντάδες χιλιάδες Ιρακινοί νεκροί, μια χώρα διαλυμένη και, στο τέλος, ο Πρόεδρος της χώρας κρεμασμένος μετά από μια «δίκη» που περισσότερο έμοιαζε με τυπική διαδικασία εκδίκησης. Και φυσικά, χρόνια μετά, οι ίδιες οι ΗΠΑ παραδέχτηκαν ότι τελικά όπλα μαζικής καταστροφής δεν υπήρχαν.
Για την αμερικανική ηγεσία, πάντως, δεν έχει σημασία το προϊόν. Η Βενεζουέλα θα μπορούσε να εξάγει μπανάνες και πάλι θα έβρισκαν τρόπο να τις παρουσιάσουν ως «όπλο μαζικής καταστροφής». Το πρόβλημα δεν είναι τι κάνει η χώρα, αλλά το ότι υπάρχει, κυβερνάται από «λάθος» ανθρώπους και… κάθεται πάνω σε ένα από τα μεγαλύτερα αποθέματα πετρελαίου στον κόσμο!
Το CNN αποκάλυψε ότι η κυβέρνηση Τραμπ ήδη καταρτίζει λεπτομερή σχέδια για «την επόμενη ημέρα» μετά τον Μαδούρο. Σχέδια που γράφονται στα κλειστά γραφεία του Λευκού Οίκου, με άκρα μυστικότητα, και περιλαμβάνουν όλα τα πιθανά σενάρια… από «οικειοθελή αποχώρηση» μέχρι εξαναγκασμό μέσω πληγμάτων ή άλλης άμεσης ενέργειας. Με λίγα λόγια, πρώτα αποφασίζουν τι θα γίνει και μετά ψάχνουν τη δικαιολογία.
Ο πόλεμος στη Βενεζουέλα δεν θα είναι ο «περίπατος» που φαντάζονται ο Τραμπ και οι σύμβουλοί του. Οι ΗΠΑ έχουν ήδη αποδείξει ότι η στρατιωτική υπεροχή δεν εγγυάται τη νίκη, το Ιράκ και το Αφγανιστάν παραμένουν ανοιχτές πληγές, πόλεμοι χαμένοι πολιτικά, κοινωνικά και ηθικά. Στη Βενεζουέλα, για να επιβληθούν, θα χρειαστούν έναν τεράστιο στρατό κατοχής για μια χώρα μεγάλης έκτασης, με δύσβατη γεωγραφία, χιλιάδες βουνά, πυκνά δάση και βαλτώδεις περιοχές.
Θα βρεθούν αντιμέτωποι με έναν ιδεολογικά προσανατολισμένο μπολιβαριανό στρατό και εκατομμύρια εθελοντές που έχουν ήδη εξοπλιστεί, ενώ δεν μπορεί να αποκλειστεί η εμπλοκή δυνάμεων και από άλλες χώρες της Λατινικής Αμερικής. Σε ένα τέτοιο περιβάλλον, η επιβολή και η διατήρηση μιας κυβέρνησης-μαριονέτας θα αποδειχθεί εξαιρετικά δαπανηρή και ασταθής, ενώ τα όνειρα για «ασφαλή» εκμετάλλευση του πετρελαίου θα βυθιστούν σε έναν μακροχρόνιο, ανορθόδοξο πόλεμο.
Την ίδια στιγμή, η βαθιά οικονομική και κοινωνική κρίση που βιώνουν οι Ηνωμένες Πολιτείες, ωθεί τις ελίτ τους στη γνώριμη επιλογή του πολέμου. Με την αυταπάτη ότι μια εξωτερική σύγκρουση μπορεί να συσπειρώσει διχασμένες κοινωνίες και να αποφέρει πλούτο και γεωπολιτικά κέρδη, επιχειρούν να κρύψουν τις δικές τους αποτυχίες.
Όμως, στην πραγματικότητα, δεν διαθέτουν ούτε τους πόρους, ούτε τη λαϊκή νομιμοποίηση, ούτε τη βούληση για έναν ακόμη μακροχρόνιο πόλεμο. Οι Αμερικάνοι δεν είναι διατεθειμένοι να θυσιάσουν τις ζωές τους για τα συμφέροντα μιας μικρής μειοψηφίας πλουσίων και αποτυχημένων πολιτικών, την ώρα που η ανισότητα έχει φτάσει σε προκλητικά επίπεδα και το 1% συσσωρεύει πλούτο εις βάρος της συντριπτικής πλειοψηφίας.