Τι παράσταση δώσατε ρε!

Του
Τάσου Αναστάση
Τις τελευταίες ημέρες, όσα διαδραματίζονταν στην πολιτική και θεσμική σκηνή της Κύπρου θύμιζαν κακοστημένο θέατρο, όχι υπεύθυνη διαχείριση κρίσης. Οι «διαρροές» περί δήθεν παραίτησης του Βοηθού Γενικού Εισαγγελέα, Σάββα Αγγελίδη και η σχεδόν ακαριαία διάψευσή τους, συγκρότησαν ένα θέαμα που ξεκάθαρα δεν είχε ως στόχο την ενημέρωση του κοινού, αλλά τη χειραγώγησή του. Ένα προμελετημένο σόου, σχεδιασμένο ώστε να παρουσιαστεί ο Αγγελίδης ως «θύμα πιέσεων», την ώρα που το πραγματικό πρόβλημα είναι οι σκιές που σέρνονται πίσω του.
Ποτέ δεν υπήρξε πραγματική πρόθεση παραίτησης. Η «είδηση» κυκλοφόρησε, αναπαράχθηκε, φούσκωσε και ξαφνικά αποσύρθηκε –όλα μέσα σε χρόνο που δεν επιτρέπει καμία σοβαρή διαδικασία. Μια τέτοια αλληλουχία δεν δείχνει άνθρωπο που πήρε μια βαθιά προσωπική απόφαση· δείχνει ένα προσεκτικά σκηνοθετημένο αφήγημα, μια άσκηση δημοσίων σχέσεων. Ένα επικοινωνιακό καπνογόνο. Που σαφώς και δεν πήγε καλά.
Αυτή η παράσταση δεν στοχεύει στο να λυθεί το πρόβλημα, αλλά στο να αλλάξει το κάδρο μέσα στο οποίο το κοινό παρακολουθεί τις εξελίξεις. Να περάσουμε από το «υπάρχουν σοβαρές υποθέσεις και καταγγελίες που χρειάζονται διερεύνηση» στο «ο άνθρωπος πιέζεται, αδικείται, κυνηγιέται». Να μετατραπεί ο προβληματικός αξιωματούχος σε θύμα. Να κερδηθεί χρόνος. Να θαμπώσει το ενδιαφέρον.
Το θέμα όμως δεν είναι οι επικοινωνιακές ασκήσεις· το θέμα είναι η ουσία. Και η ουσία είναι πως το πρόσωπο του Σάββα Αγγελίδη είναι ήδη βαριά επιβαρυμένο. Οι υποθέσεις που συνδέονται με το όνομά του, οι αντιφάσεις, τα ερωτήματα, οι σκιές και οι δημόσιες απορίες για πιθανά συμφέροντα και παραλείψεις, δεν εξαφανίζονται με μια «παραίτηση» που ποτέ δεν υποβλήθηκε. Δεν σβήνονται από ένα αφήγημα θυματοποίησης. Δεν ξεπλένονται μέσα από ένα επικοινωνιακό τέχνασμα για να φανεί ότι δήθεν «επέλεξε» να παραμείνει για να «υπηρετήσει το θεσμό».
Το πρόβλημα δεν είναι η παραίτηση. Το πρόβλημα είναι η αξιοπιστία. Και όταν η αξιοπιστία ενός από τους δύο κορυφαίους αξιωματούχους της Δικαιοσύνης έχει ραγίσει, δεν επιδιορθώνεται με επικοινωνιακές κινήσεις. Θέλει πραγματική διαφάνεια, πραγματική διερεύνηση, πραγματική λογοδοσία.
Αντί γι’ αυτό βλέπουμε μια προσπάθεια να χτιστεί ένα αφήγημα «ηρωικής αντίστασης» απέναντι σε αόρατους διώκτες. Ένα αφήγημα που επιχειρεί να κρύψει το γεγονός ότι το πρόσωπο του Βοηθού είναι ήδη λερωμένο. Δεν το λέρωσαν δημοσιεύματα, ούτε φήμες· το λέρωσαν οι ίδιες οι πράξεις, οι παραλείψεις και τα ερωτήματα που παραμένουν αναπάντητα.
Η κοινωνία δεν έχει ανάγκη από παραστάσεις. Έχει ανάγκη από καθαρούς θεσμούς. Και όταν οι θεσμοί λερώνουν τα χέρια τους, η λύση δεν είναι το θέατρο· είναι το φως. Όσο κι αν κάποιοι προσπαθούν να στήσουν καπνογόνα.