Το γκροτέσκ ως η εναλλακτική μας

Την βδομάδα που πέρασε, ο άλλοτε στενός συνεργάτης του Οδυσσέα Μιχαηλίδη, Ανδρέας Χασαπόπουλος, έδινε στην δημοσιότητα μία σειρά προσωπικών συνομιλιών των δύο, ενόσω ο τέως γενικός ελεγκτής βρισκόταν στο πηδάλιο της ελεγκτικής υπηρεσίας.
Στόχος της διαρροής όπως εξηγούσε, ήταν να αποδείξει, πως ο Οδυσσέας Μιχαηλίδης είχε τελικά και εμπλοκή και παρέμβαση στην περιβόητη «Ομάδα Στήριξης του Γενικού Ελεγκτή». Μία ομάδα που σπίλωνε συνειδήσεις, που στοχοποιούσε δημοσιογράφους και πολιτικά πρόσωπα επειδή τύγχανε να επικρίνουν τις πολιτικές ή την συμπεριφορά του τέως γενικού ελεγκτή.
Μόνο που δεν χρειαζόταν να μετατραπούμε σε θιασώτες αυτού του Κολοσσαίου. Ούτε βεβαίως να γίνουμε συνένοχοι με τέτοιο ζήλο στην κανονικοποίηση της κλειδαρότρυπας. Γιατί τα συμπεράσματα μπορούσαν εύκολα να εξαχθούν, μόνο από το γεγονός ότι ο Οδυσσέας Μιχαηλίδης δεν διαχώρισε την θέση του από ένα γκρουπ που χυδαιολογούσε. Που αποδέχτηκε έστω και εμμέσως να το νομιμοποιήσει έχοντας το όνομά του και την φωτογραφία του σε αυτό, επικαλούμενος την ελευθερία της έκφρασης.
Γι’ αυτό είναι πολιτικά εκτεθειμένος ο Οδυσσέας Μιχαηλίδης. Όπως και για την φτωχή του κρίση στην επιλογή συνεργατών. Γιατί όλοι αυτοί που υιοθετούν και χειροκροτούν τις αποκαλύψεις του Ανδρέα Χασαπόπουλου, αυτοί, που παραδόξως σιώπησαν όταν κάτι παρόμοιο γινόταν μεταξύ του Μανώλη Κυριάκου και του Νίκου Χριστοδουλίδη, αγνόησαν βολικά, πως ο Ανδρέας Χασαπόπουλος ήταν ο συντονιστής αυτής της ομάδας που κατακεραυνώνουν. Και το πρόσωπο που με ευκολία έριχνε λάσπη -είτε με παραίνεση άλλου είτε χωρίς- σε όσους αμφισβητούσαν το αφήγημά τους.
Ένα αφήγημα που στόχο είχε όπως έλεγαν να καθαρίσει την Κύπρο από την διαφθορά και την διαπλοκή. Και σε αυτό τον πόλεμο δεν πειράζει αν υπήρχαν παράπλευρες απώλειες. Δεν υπήρχε πρόβλημα αν στοχοποιούνταν πρόσωπα αν κατηγορούνταν άδικα και τελικά δολοφονούνταν συνειδήσεις. Μόνο όταν ένιωσε αδικημένος ο Ανδρέας Χασαπόπουλος από τον Οδυσσέα Μιχαηλίδη, για καθαρά ιδιοτελείς λόγους, για το γεγονός ότι δεν θα διεκδικούσε θέση στο ψηφοδέλτιο και ρόλο στο κόμμα άλλαξε στρατόπεδο. Εύκολα ξέχασε τον πόλεμο κατά της διαφθοράς. Και αποφάσισε να τιμωρήσει τον άλλοτε σύμμαχό του με τον ίδιο τρόπο: υπονομεύοντας την ακεραιότητά του σε ένα ατέρμονο παιχνίδι λάσπης. Κάπως έτσι διαπιστώθηκε στη νέα κατάσταση που διαμορφώνεται πολιτικά πως όταν είσαι πρόθυμος να ρίξεις λάσπη με αμφιλεγόμενα πρόσωπα, θα πρέπει να είσαι προετοιμασμένος πως θα την δεχτείς κι εσύ στη συνέχεια.
Δεν γνωρίζω αν τελικά ο Ανδρέας Χασαπόπουλος θα καταλήξει υποψήφιος με την «Άμεση Δημοκρατία» του Φειδία Παναγιώτου στην οποία έσπευσε να καταθέσει την υποψηφιότητά του όταν έκλεισε η πόρτα του Άλματος. Ή αν επιλέξει τελικά το «Σήκου Πάνω» του Χριστόφορου Τορναρίτη. Που τον βοήθησε άλλωστε με τέτοια αυταπάρνηση σε αυτό το διαδικτυακό ξεκατίνιασμα.
Το μεγάλο ερώτημα είναι εμείς τι κάνουμε. Πως γινόμαστε αδιάφοροι και κυρίως συμμέτοχοι στη διαρροή ιδιωτικών συνομιλιών. Σε όλο αυτό τον διασυρμό της πολιτικής ζωής. Ένα γκροτέσκ υπερθέαμα δοκιμάζει τις αντοχές της δημοκρατίας. Καταπατά κάθε είδους αρχή, υπονομεύει τους όποιους ηθικούς κανόνες. Και εμπεδώνεται σταδιακά πως στην προσπάθειά να αλλάξει το υφιστάμενο προβληματικό σύστημα, άνοιξε η πόρτα σε ο,τι πιο καιροσκοπικό και χυδαίο, ως εναλλακτική στην πολιτική ζωή.