Σε 16 ημέρες η Κύπρος θα αναλάβει την προεδρία του Συμβουλίου της ΕΕ, ενώ η Λάρνακα θα είναι πολιτιστική πρωτεύουσα της Ευρώπης το 2030. Είμαστε εντός της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Είμαστε η Ευρώπη των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, της ελευθερίας της έκφρασης και της ανοχής του διαφορετικού. Ωστόσο, την ευρωπαϊκή ταυτότητα δεν την αποκτάς αυτομάτως επειδή γεννήθηκες σε ευρωπαϊκό έδαφος αλλά την κατακτάς μέσα από την υιοθέτηση των ευρωπαϊκών και των πανανθρώπινων αρχών και αξιών. Η ευρωπαϊκή ταυτότητα είναι μια συνεχής μάχη με το παράλογο και τον φανατισμό. Είναι ο δρόμος της προόδου και της αλλαγής. Πόσο κοντά είμαστε σε αυτή την ταυτότητα όταν απαιτούμε από έναν καλλιτέχνη να σταματήσει να ζωγραφίζει πίνακες που ενοχλούν τις αξίες και την αισθητική μας;
Το Σαββατοκύριακο που πέρασε ήταν μια υπενθύμιση τού πόσο μακριά βρισκόμαστε από την Ευρώπη. Η Κύπρος θύμιζε περισσότερο την Τεχεράνη παρά τις Βρυξέλλες. Η πλειονότητα των παραδοσιακών κομμάτων συναγωνίστηκαν σε ακραίες δηλώσεις και τοποθετήσεις για το έργο ενός καλλιτέχνη, το οποίο εξέθεσε σε ιδιωτικό και όχι σε δημόσιο χώρο. Συνεπώς δεν τους έπεφτε καν λόγος και ο κίνδυνος στην περίπτωση αυτή δεν ήταν το περιεχόμενο του έργου αλλά ο απολυταρχισμός των κομμάτων που έχασαν τα όρια και θεώρησαν ότι μπορούν να επέμβουν στον ιδιωτικό χώρο και να επιβάλουν καλλιτεχνικές φόρμες στον πληθυσμό.
Τα κόμματα που τσακώθηκαν για το ποιο είναι το πιο ακροδεξιό και μη ανεκτικό αλλά και οι υπόλοιπες παρατάξεις, που έκαναν επίδειξη ακραίου λόγου, οδεύουν προς τις κάλπες και θεωρούν ότι τα έργα του εικαστικού Γιώργου Γαβριήλ αποτελούν προεκλογικό υλικό και χρυσή ευκαιρία για συσπείρωση. Βέβαια οι εξελίξεις θα τους διαψεύσουν και μάλιστα θα αποδείξουν ότι είναι εκτός τόπου και χρόνου. Αλίμονο να κερδίσεις τις εκλογές επειδή δεν σου άρεσαν οι πίνακες του κ. Γαβριήλ. Είναι αστείο και μόνο που το σκέφτονται. Είναι δείγμα πολιτικής ένδειας και ενός πολιτικού κενού που τρέχουν να καλύψουν με τον φανατισμό και τις φωνασκίες.
Υποτίθεται ότι τα παραδοσιακά κόμματα σήκωσαν σημαία την υπευθυνότητα απέναντι στον λαϊκισμό και τόνισαν ότι πρέπει να επικρατήσει η σοβαρότητα. Είναι υπεύθυνος πολιτικός λόγος αυτός που εκφράζουν για την τέχνη του Γιώργου Γαβριήλ; Πώς μπορώ να χαρακτηρίσω σοβαρό πολιτικό κόμμα μια παράταξη που κάνει ότι δεν αντιλαμβάνεται τι σημαίνει ελευθερία της έκφρασης και προσπαθεί να εκφράσει τα χαμηλά ένστικτα ορισμένων πολιτών;
Πάντως με ενοχλούσε και με άγχωνε η ιδέα ότι αποδυναμώνονται τα παραδοσιακά κόμματα και κατακτούν συνεχώς έδαφος κάποια προσωποπαγή πολιτικά σχήματα χωρίς ιδεολογία. Θεωρούσα ότι τα παραδοσιακά κόμματα είναι προβλέψιμα και λειτουργούν ως συλλογικότητες, με στιβαρές δομές, νεολαία και πολιτική προπαίδεια. Μπορεί η προσέγγισή μου να ήταν συντηρητική. Μετά το Σαββατοκύριακο που πέρασε, δεν έχω κανένα άγχος για την τάση μείωσης του εκλογικού εύρους των παραδοσιακών κομμάτων. Εάν είναι αυτά τα κόμματα που αποδυναμώνονται πολιτικά, τότε, καμία ανησυχία δεν υπάρχει από δικής μου πλευράς.
Τσακώνονται για να μας αποδείξουν ποιος είναι ο πιο ακροδεξιός
Το άρθρο αναφέρεται στην έντονη πόλωση και την ακραία ρητορική που παρατηρήθηκε στην Κύπρο το τελευταίο Σαββατοκύριακο, με αφορμή το έργο του εικαστικού Γιώργου Γαβριήλ. Η κριτική που ασκήθηκε στο έργο του Γαβριήλ από διάφορα πολιτικά κόμματα, ακόμη και αυτά που αυτοπροσδιορίζονται ως υπεύθυνα και σοβαρά, αποδεικνύει την έλλειψη ανεκτικότητας και την τάση για καταφυγή σε λαϊκίστικες τακτικές. Ο συγγραφέας υπογραμμίζει ότι η Κύπρος, σε αυτή την περίπτωση, έμοιαζε περισσότερο με χώρες με αυταρχικά καθεστώτα παρά με ευρωπαϊκές χώρες που σέβονται την ελευθερία της έκφρασης. Ο συγγραφέας εκφράζει την ανησυχία του για την άνοδο του ακραίου λόγου και την προσπάθεια ορισμένων κομμάτων να εκμεταλλευτούν την υπόθεση Γαβριήλ για να συσπειρώσουν τους οπαδούς τους. Θεωρεί ότι η κριτική στην τέχνη του Γαβριήλ είναι αστεία και δείγμα πολιτικής ένδειας, καθώς τα κόμματα φαίνεται να δίνουν μεγαλύτερη σημασία στην ικανοποίηση των στενών τους οπαδών παρά στην προώθηση της πολιτιστικής δημιουργικότητας και της ελευθερίας της έκφρασης. Επιπλέον, τονίζει ότι η υπερβολική ενασχόληση με το έργο του Γαβριήλ υποδηλώνει μια προσπάθεια απόσπασης της προσοχής από τα πραγματικά προβλήματα που αντιμετωπίζει η χώρα. Σε αντίθεση με την αρχική του ανησυχία για την αποδυνάμωση των παραδοσιακών κομμάτων, ο συγγραφέας δηλώνει ότι δεν τον ενοχλεί πλέον αυτή η τάση. Θεωρεί ότι η ακραία ρητορική και η έλλειψη ανεκτικότητας που επέδειξαν τα παραδοσιακά κόμματα στην υπόθεση Γαβριήλ αποδεικνύουν ότι δεν αξίζουν την υποστήριξή του. Προτιμά να δει την άνοδο νέων πολιτικών σχημάτων, ακόμη και αν δεν έχουν σαφή ιδεολογική ταυτότητα, παρά να στηρίξει κόμματα που καταφεύγουν σε φασιστικές τακτικές και προσπαθούν να επιβάλουν την αισθητική τους στον πληθυσμό. Το άρθρο καταλήγει με μια προειδοποίηση για την ανάγκη προστασίας της ελευθερίας της έκφρασης και της πολιτιστικής δημιουργικότητας στην Κύπρο. Ο συγγραφέας υπογραμμίζει ότι η δημοκρατία δεν μπορεί να λειτουργήσει χωρίς την ύπαρξη ενός ανοιχτού και ανεκτικού πολιτικού κλίματος, όπου οι καλλιτέχνες μπορούν να εκφράζουν ελεύθερα τις ιδέες τους, ακόμη και αν αυτές είναι αμφιλεγόμενες ή προσβλητικές για ορισμένους. Η υπόθεση Γαβριήλ αποτελεί μια ευκαιρία για να επαναξιολογηθούν οι αξίες και οι αρχές που διέπουν την κυπριακή κοινωνία και να διασφαλιστεί ότι η Κύπρος θα παραμείνει μια χώρα που σέβεται την ελευθερία και την πολυφωνία.
Similar Articles
You Might Also Like
Η συρρίκνωση των παραδοσιακών κομμάτων
Dec 6
Φουρλάς: Oύτε συμμετείχα ούτε θα συμμετάσχω σε παιγνίδια ανούσιου λαϊκισμού – Αποφεύγω ανούσιες αντιπαραθέσεις για τα likes
Dec 7
Εσύ από πού θα αγοράσεις πολιτική το 2026;
Dec 14
Καρογιάν: Η ΔΗΠΑ ανταποκρινόμενη στο καθήκον της θα υπερψηφίσει τον Κρατικό Προϋπολογισμό
Dec 15
Στεφάνου: Το ΑΚΕΛ θα καταψηφίσει και φέτος τον Προϋπολογισμό
Dec 15