Χρειάζονται επειγόντως μάθημα... σεξουαλικής διαπαιδαγώγησης

Πριν από το τελευταίο επεισόδιο, αξίζει να θυμηθούμε τις προηγούμενες δηλώσεις του Δημήτρη Ταλιαδώρου γύρω από τη σεξουαλική διαπαιδαγώγηση. Δηλώσεις που φανέρωναν έναν βαθύ ιδεολογικό συντηρητισμό.
Από το να χαρακτηρίζει τον νόμο που ψηφίστηκε από τη Βουλή περί της Ολιστικής Σεξουαλικής Διαπαιδαγώγησης, ως «αντισυνταγματικό», μέχρι να απορρίπτει κάθε αναφορά σε πολλαπλότητα φύλων ως «αυτές οι ιστορίες» που ξεφεύγουν από «καθιερωμένες αρχές και αξίες», ο πρόεδρος της ΟΕΛΜΕΚ έδινε σταθερά το στίγμα ενός ανθρώπου που φοβάται τον εκσυγχρονισμό. Το πραγματικό οξύμωρο, όμως, είναι πως ο ίδιος, ως επικεφαλής της συντεχνίας των καθηγητών και διευθυντής του Λυκείου Κύκκου επί δεκαετία και βάλε, αναδεικνύεται σήμερα ο πρώτος που αποδεικνύει πόσο αναγκαία είναι η σεξουαλική και έμφυλη αγωγή στα σχολεία.
Αυτό που ξεκίνησε ως διαφωνία για το νομοσχέδιο αξιολόγησης, μετατράπηκε σε εθνική συζήτηση για τον σεξισμό, τον σεβασμό και την ευθύνη στον δημόσιο λόγο. Με μια μόνο φράση: «Βρέθηκε μια γυναίκα, πενήντα χρόνια μετά, να αλλάξει το σχέδιο αξιολόγησης», ο Δημήτρης Ταλιαδώρος πυροδότησε μια θύελλα αντιδράσεων. Η επίθεση προς την υπουργό Παιδείας Αθηνά Μιχαηλίδου δεν ήταν απλώς σκληρή. Ήταν απαξιωτική, έμφυλα φορτισμένη και απολύτως ακατάλληλη για τον δημόσιο διάλογο.
Οι αντιδράσεις από την πρόεδρο της Βουλής, Αννίτα Δημητρίου και τον επίτροπο Ισότητας, μέχρι την ΟΕΛΜΕΚ και τις οργανώσεις γυναικών, έδειξαν ότι η κοινωνία δεν είναι πλέον διατεθειμένη να καταπίνει αμάσητους υπαινιγμούς αυτού του είδους. Η άρνηση του κ. Ταλιαδώρου να ζητήσει μια ξεκάθαρη συγγνώμη, η επίκληση του «ήθους» του και η καταγγελία περί χειραγώγησης της κοινής γνώμης από δημοσιογράφους, επιδείνωσαν μόνο τη θέση του.
Δεν πρέπει όμως να μας εκπλήσσουν αυτές οι συμπεριφορές. Ο κ. Ταλιαδώρος παραμένει επί δεκαετίες διευθυντής στο ίδιο σχολείο, αρνούμενος συστηματικά μεταθέσεις εκτός Λευκωσίας. Η δημόσια ρητορική του έχει κατά καιρούς ντυθεί με εθνικιστικές κορώνες και αναφορές σε «αρχές», «αξίες» και «απελευθέρωση της Κύπρου», επιβεβαιώνοντας ένα μοτίβο στάσης που επιμένει να βλέπει τον 21ο αιώνα μέσα από τα γυαλιά άλλων εποχών.
Αν κάτι απέδειξε το περιστατικό, είναι ότι η σεξουαλική και έμφυλη εκπαίδευση δεν είναι απλώς ένα μάθημα για τους μαθητές. Είναι απαραίτητη γνώση που λείπει από τους ίδιους τους ανθρώπους που διαμορφώνουν την εκπαιδευτική πολιτική. Κι αυτό, δυστυχώς, είναι το πραγματικά ανησυχητικό και ας γίνει κάτι επιτέλους για να αλλάξει.