Όλα είναι ζήτημα μικροπολιτικής

Του Κυριάκου Λοΐζου
Τέχνη – Ελευθερία – Λογοκρισία. Αυτός ήταν ο τίτλος ενός μαθήματος στο πλαίσιο του προγράμματος σπουδών στις Πολιτικές Επιστήμες στο Πάντειο Πανεπιστήμιο, το οποίο εξέταζε πολυεπίπεδα το ζήτημα της λογοκρισίας στην Τέχνη, είτε είναι ζωγραφική, είτε γλυπτική, είτε οτιδήποτε σχετίζεται με την καλλιτεχνική έκφραση. Κι αυτό είναι το κρίσιμο, διότι πρόκειται περί έκφρασης, ασχέτως εάν ο εκάστοτε καλλιτέχνης ανήκει κάπου πολιτικά. Έτσι κι αλλιώς, όλοι κάπου ανήκουν, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο.
Βέβαια, το ζήτημα που προκύπτει από ένα έργο το οποίο προκαλεί αιθήματα παντός είδους δεν είναι μονοδιάστατο, καθώς μπαίνει στο παιχνίδι η πολιτική, ή καλύτερα η μικροπολιτική.
Εσχάτως, ο ντόρος που προκλήθηκε με αφορμή τα έργα του ζωγράφου Γιώργου Γαβριήλ ενέχει τα στοιχεία της διαστρέβλωσης, της πολιτικής του διχασμού και του αγώνα για λυσσαλέα εύρεση ψήφων, με το βλέμμα στραμμένο στις Βουλευτικές του 2026. Διότι, μπορεί να διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους για προσβολές και ανηθικότητες, όμως ο πραγματικός στόχος είναι να ξυπνήσουν εκείνα τα αισθήματα που διεγείρονται με τέτοια ζητήματα, όπως η έκθεση στην Πάφο του ζωγράφου.
Δεν είμαστε αφελείς και ούτε πιστεύουμε στα «γνήσια» κοινωνικά και θρησκευτικά τους αισθήματα, αφού έχουν πολλάκις αποδείξει πως οτιδήποτε μπορεί να ξυπνήσει ακραία αισθήματα –όπως το μίσος και η βία, αλλά και οι απειλές– θα χρησιμοποιηθεί και θα αξιοποιηθεί στο έπακρο για να επιτευχθεί ο σκοπός που θέλει τη Δεξιά και την ακροδεξιά να κεφαλαιοποιούν την αντίδραση κατά του πολιτισμού και της καλλιτεχνικής έκφρασης ή δημιουργίας.
Κι ένα σημείο περισσότερο κομματικό: ο Δημοκρατικός Συναγερμός φωνάζει για ντροπή στην Τέχνη, σαν η Πινδάρου να είναι ο μέγας υπέρμαχος της «σωστής» πολιτιστικής διεργασίας… κάτι που ωστόσο δεν ισχύει, αλλά αντιθέτως ο ΔΗΣΥ υπάρχει στην καλλιτεχνική συζήτηση μόνο ως θεατής. Όταν όμως πρόκειται για αντίδραση, σπεύδει να ρίξει λάσπη στον ανεμιστήρα. Για το ΕΛΑΜ δεν χρειάζεται να ειπωθούν πολλά, καθώς η σχέση του με την Τέχνη και τη δημιουργία μοιάζει με τη σχέση που έχει ο κρεοπώλης με τον βιγκανισμό.
Και επειδή τα πυρά του ΔΗΣΥ στράφηκαν, όπως ήταν αναμενόμενο, κατά του ΑΚΕΛ, πρέπει να γνωρίζουν πως η Εζεκία Παπαϊωάννου είναι το κόμμα με τη μεγαλύτερη συνεισφορά στα καλλιτεχνικά δρώμενα του τόπου, με αναρίθμητες παρουσίες σε βραβεία, με τη θέσπιση σημαντικών βραβείων, με κοινοβουλευτική παρουσία με σκοπό το «άνοιγμα» του πολιτισμού και την υπεράσπιση του καλλιτεχνικού κόσμου σε πολλά επίπεδα.
Ουδεμία σχέση με τον Πολιτισμό, ουδεμία έγνοια για τα έργα που προκαλούν μια κάποια συζήτηση, παρά μόνο υποκίνηση μίσους με σκοπό να επιστρέψουν οι ακροδεξιοί ψηφοφόροι στη φαρέτρα.