Όλοι αυτοί έσπειραν το μίσος που εμείς θα θερίσουμε

Η τρομοκρατία κινείται σε τρία ανθρώπινα επίπεδα. Υπάρχουν εκείνοι που την υποκινούν, εκείνοι που τη διαπράττουν και εκείνοι που την ανέχονται.
Η ευθύνη των τριών ομάδων θα μπορούσε να επιχειρηματολογήσει κανείς ότι δεν είναι η ίδια, εάν όμως το κριτήριο είναι το αποτέλεσμα, δύσκολο μοιάζει και μάλλον είναι, να πει κανείς εάν και πώς ο τρομοκράτης είναι λιγότερο επικίνδυνος από εκείνον που τον υποκίνησε ή από εκείνον που μπορούσε να κάνει κάτι αλλά αδιαφόρησε.
Η επίθεση στο Σίδνεϊ σίγουρα δεν πρόκειται να είναι η τελευταία. Είναι το προοίμιο μιας τραγωδίας η οποία «μόλις» αρχίζει. «Μόλις», διότι υπήρξαν αμέτρητα γεγονότα που προηγήθηκαν κάποια πολύ σοβαρά αλλά έσβησαν την επόμενη μέρα εν μέσω μια παγκόσμιας αντισημιτικής υστερίας η οποία στήθηκε με προετοιμασία χρόνων με τα λεφτά του Κατάρ και της Μουσουλμανικής Αδελφότητας, με τη βοήθεια της Τουρκίας, με τα σχέδια του Ιράν και όλα όσα μας έφεραν στις σφαγές της 7ης Οκτωβρίου.
Χωρίς τις οποίες τίποτα από όλα όσα ακολούθησαν δεν θα είχε συμβεί. Αλλά και αυτό, το βασικότερο όλων, κάποιοι κάνουν ότι το ξεχνούν. Όπως βέβαια και το ότι μετά την 7η Οκτωβρίου και τη κτηνωδία που διαπράχθηκε, το 72% των Παλαιστινίων δήλωσε ότι συμφωνούσε με τις επιθέσεις.
Η Δύση είχε προ πολλού αλλοτριωθεί. Η πολιτική ορθότητα, αυτός ο φασισμός των ημερών, επιβλήθηκε ως σιωπή σε όσους διαφωνούσαν με όπλο τον ίδιο συρφετό: της «προοδευτικότητας», του «δήθεν» και της υποκρισίας ο οποίος, συρφετός, βρέθηκε στο πλευρό του ισλαμισμού που αλώνει τη Δύση σήμερα ανενόχλητος.
Κανείς δεν τολμά να πει ότι άνθρωποι οι οποίοι ξεκάθαρα μισούν τη Δύση και το δυτικό τρόπο ζωής και θέλουν να τον «εξυγιάνουν» με τις παρανοϊκές τους αντιλήψεις και τον τρόπο ζωής, δεν έχουν καμία, μα καμία θέση ανάμεσά μας.
Και πως η παραμονή τους στη Δύση δεν συνοδεύεται μόνο από δικαιώματα και απαιτήσεις αλλά και από υποχρεώσεις. Ίδιες με τις δικές μας. Όταν μάλιστα πληρώνουμε εμείς για τα δικαιώματά τους; Ακόμα περισσότερο.
Αν σημαίνει αυτό ότι όλοι οι μουσουλμάνοι είναι έτσι; Όχι. Και μάλιστα αν και πολλοί είναι, οι πλείστοι δεν είναι έτσι. Ένας μουσουλμάνος χαροπαλεύει αυτή τη στιγμή γιατί προσπάθησε να σταματήσει τους τρομοκράτες. Ένας οικογενειάρχης με δύο παιδιά. Δεν είναι και τόσο δύσκολο για να διαχωρίσει κανείς τον ισλαμισμό από το ισλάμ, ακόμα κι αν κάποτε η γραμμή είναι λεπτή και δεν είναι ευδιάκριτη.
Ο ισλαμισμός δεν είναι δικαίωμα, ούτε πλουραλισμός. Όπως ούτε ο φασισμός είναι. Και όπως ούτε ο κομμουνισμός και οι δικτατορίες που διδάσκει θα έπρεπε να είναι.
Η ανοχή που έχει επιδείξει η Δύση είναι που έχει φέρει τα πράγματα εδώ που είναι και η ίδια ανοχή είναι που επιτρέπει στους ισλαμιστές να αλωνίζουν και να την καταστρέφουν καβάλα στα ελλείμματα όλων αυτών και στο πλαίσιο της ανίερης συμμαχίας με τους «προχώ» της ακροαριστεράς οι οποίοι επίσης μισούν τη Δύση και τη δημοκρατία.
Γιατί; Διότι τους θυμίζει πόσο αποτυχημένες και γελοίες είναι οι κοσμοθεωρίες τους.
Όλοι αυτοί. Μαζί επίσης με τους δήθεν και τους ανόητους ανάμεσά μας.
Το κάθε είδος για τους δικούς του λόγους, είτε υποκίνησε είτε ανέχθηκε αυτή την ντροπιαστική για εμάς στη Δύση τουλάχιστον, καταδίωξη των Εβραίων παγκοσμίως εδώ και δύο χρόνια. Επειδή αυτοί όλοι, αυτό το ανάξιο για οτιδήποτε διαχρονικά συνονθύλευμα καλλιέργησε το μίσος και τον αντισημιτισμό, μέσα από καλέσματα για «παγκοσμιοποίηση της ιντιφάντα». Της τρομοκρατίας. Γιατί αυτό είναι. Των δολοφονιών ακόμα και παιδιών και της ανάδειξης του κάθε υποκειμένου όπως λ.χ. ο Μαρουάν Μπαργούτι σε… ήρωες. Προφανώς το ότι μεταξύ πολλών άλλων, αυτό το κάθαρμα σκότωσε και έναν Έλληνα ιερομόναχο, θα είναι ηρωισμός.
Όσο για το γίνεται εκεί έξω ο κόσμος μαθαίνει ελάχιστα από τα όσα συμβαίνουν. Τα «σοβαρά», αυτά με νεκρούς. Ποιος ξέρει άραγε ότι στην Αυστραλία από την 7η Οκτωβρίου και μέχρι το τέλος Σεπτεμβρίου συνέβησαν 4,211 περιστατικά αντισημιτικών επιθέσεων (!), από απειλές και βανδαλισμούς, μέχρι απόπειρες εμπρησμών και φυσικές επιθέσεις.
Πού ήταν η κυβέρνηση της Αυστραλίας; Πόσα τζαμιά φανατικών έκλεισε και πόσους απέλασε; Ακόμα και στην Ιταλία η συμμαχία όλων αυτών κλείνει δρόμους και προβαίνει σε βανδαλισμούς για την απόφαση της κυβέρνησης να απελάσει ένα μουλά ο οποίος κήρυττε ότι είναι «σύμφωνος με την 7η Οκτωβρίου» ότι «δεν ήταν βία» και ότι ήταν «πράξη αντίστασης».
Η Ευρώπη καιγόταν για μέρες με αφορμή μία απάτη της Χαμάς η οποία Χαμάς προμήθευσε και τα πλείστα από τα πλοία για να μεταφέρουν τάχα ανθρωπιστική βοήθεια στη Γάζα. Σαράντα τέσσερα πλοία. Όλα άδεια. Κανένα με βοήθεια.
Επίσης, γιατί η εμμονή με τη μαζική μετανάστευση λόγω… πλουραλισμού αφορά σχεδόν αποκλειστικά μουσουλμάνους; Γιατί όχι Ασιάτες μη μουσουλμάνους; Γιατί όχι λατινοαμερικανούς που πολύ θα ήθελαν να έρθουν στην Ευρώπη. Γιατί κανείς έξω δεν έκανε λόμπι για αυτούς;
Δυστυχώς η Δύση βλέπει με απάθεια, πότε για να μην κατηγορηθεί από όλους αυτούς για έλλειψη δημοκρατίας, όταν τίποτα σε όλους αυτούς δεν έχει σχέση με τη δημοκρατία, και πότε γιατί έχει διαβρωθεί τόσο πολύ σε πολιτικό επίπεδο που δεν μπορεί να κάνει κάτι. Το Κατάρ πλήρωσε καλά.
Δεν συμβαίνει τυχαία ότι συμβαίνει. Ούτε το σημερινό, ούτε όσα προηγήθηκαν ούτε όσα θα ακολουθήσουν, να μην έχετε καμία έγνοια. Στην Κύπρο γλιτώσαμε από τρεις τρομοκρατικές επιθέσεις. Εάν θα είμαστε τόσο τυχεροί και στην τέταρτη προσπάθεια; Μακάρι. Αλλά κανείς δεν το ξέρει.
Είναι καιρός να καταλάβουμε το απλό: Ναι βρισκόμαστε σε μια κρίσιμη εποχή αλλαγών ειδικά στην περιοχή μας. Όσοι αγαπούμε την ελευθερία της Δύσης, τη δημοκρατίας είμαστε στη μία πλευρά, όσοι συντάσσονται από πρόθεση ή από βλακεία με την αρρώστια του ισλαμισμού, των ομοϊδεατών του Ερντογάν και των «αντιστασιακών» τρομοκρατών και την εξωραΐζουν, όσοι θεωρούν ότι μπορούν να επιβάλουν τη σιωπή μέσω της πολιτικής ορθότητας ή άλλως πώς και όσοι ορέγονται δικτατορίες όλων των ειδών είναι απέναντί μας.
Απέναντι στο αύριο, απέναντι στην προσπάθεια να διασώσουμε αυτό που είμαστε. Αν δεν υπερασπιστούμε τη δημοκρατία και όλους όσους την προασπίζονται, όλους όμως, πολύ σύντομα θα είναι αργά. Αν δεν είναι ήδη.