Abdallah Attari στη «Χ»: «Ο εποικισμός παραμένει το βασικό εμπόδιο για παλαιστινιακό κράτος»

Ο Πρέσβης της Παλαιστίνης στην Κύπρο, κ. Abdallah Attari, μιλά στη «Χαραυγή» για τις εξελίξεις στη Γάζα και τη Δυτική Όχθη, τη στάση της διεθνούς κοινότητας και τις πρόσφατες αναγνωρίσεις της Παλαιστίνης από ευρωπαϊκές χώρες.
Στη συνέντευξή του αναφέρεται στη διαχρονική πολιτική του Ισραήλ, στον εποικισμό ως βασικό εμπόδιο για τη δημιουργία παλαιστινιακού κράτους και στις ευθύνες που απορρέουν από τις αποφάσεις της Ευρωπαϊκής Ένωσης και του ΟΗΕ.
Συνέντευξη στην Μπισάν Ιμπραχήμ
Πώς απαντάτε στην άποψη ότι το πρόβλημα της Παλαιστίνης οφείλεται αποκλειστικά στην τωρινή ακροδεξιά κυβέρνηση του Ισραήλ και στον Μπενιαμίν Νετανιάχου;
Πολλές φορές, όταν απλοποιούμε τα πράγματα, ενδέχεται να αδικούμε την αλήθεια. Στη δική μας περίπτωση, όμως, δεν την αδικούμε καθόλου. Πρέπει να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους: η ευθύνη ανήκει στην ηγεσία του Ισραήλ συνολικά, και όχι μόνο στον Νετανιάχου, ούτε μόνο στον Σμότριτς ή τον Μπεν Γκβιρ. Ο κόσμος πρέπει να σταματήσει να πιστεύει ότι το πρόβλημα είναι αποκλειστικά ο Νετανιάχου ή ότι οφείλεται μόνο στην ακροδεξιά κυβέρνηση που βρίσκεται σήμερα στην εξουσία.
Η πολιτική του Ισραήλ παραμένει διαχρονικά η ίδια. Μπορεί να έχουν αλλάξει πολλές κυβερνήσεις, όμως η πολιτική δεν έχει αλλάξει ποτέ.
Η περίπτωση της Δυτικής Όχθης, όπως έχω ξαναπεί, αποτελεί την πιο ξεκάθαρη απόδειξη ότι το μεγαλύτερο εμπόδιο για την ίδρυση ενός παλαιστινιακού κράτους είναι ο εποικισμός. Και δεν χρειάζεται να πάμε πίσω στο 1967. Από την υπογραφή της Συμφωνίας του Όσλο μέχρι σήμερα, οι έποικοι στη Δυτική Όχθη αυξήθηκαν από περίπου 120 χιλιάδες σε 950 χιλιάδες.
Αυτό αποδεικνύει δύο πράγματα: πρώτον, ότι πρόκειται για συνειδητή και σταθερή πολιτική και δεύτερον, ότι όλες οι κυβερνήσεις που κυβέρνησαν το Ισραήλ από το 1993 μέχρι σήμερα ακολούθησαν την ίδια γραμμή. Πρόκειται για κάτι που υπερβαίνει τις εκάστοτε κυβερνήσεις· είναι η σιωνιστική ιδεολογία, ο τρόπος με τον οποίο αντιλαμβάνονται τη Μέση Ανατολή, τον ρόλο του Ισραήλ σε αυτήν και το πού θεωρούν ότι πρέπει να επεκταθεί.
Την απόδειξη τη βλέπουμε σήμερα από τις ενέργειες του Ισραήλ στη Συρία και τον Λίβανο, αλλά και παλαιότερα στην Ιορδανία και την Αίγυπτο. Δεν το κρύβουν ποτέ. Ο ίδιος ο Νετανιάχου, πριν από τις 7 Οκτωβρίου, στη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ, παρουσίασε ένα χάρτη της «μελλοντικής» Μέσης Ανατολής χωρίς καμία αναφορά στην Παλαιστίνη, παρουσιάζοντας όλα αυτά τα εδάφη ως Ισραήλ, μπροστά σε ολόκληρο τον κόσμο.
Ακόμη και ο χάρτης που απεικονίζεται στο νόμισμά τους, για όποιον γνωρίζει από σύνορα και γεωγραφία, περιλαμβάνει εδάφη από τη Συρία, τον Λίβανο και την Ιορδανία, φτάνοντας μέχρι και τη Σαουδική Αραβία.
Την ίδια στιγμή, συνεχίζουν μεθοδευμένα την πολιτική του εποικισμού στη Δυτική Όχθη. Γκρεμίζουν καταυλισμούς, όχι ως αντίδραση σε κάποιο περιστατικό ή επίθεση, όπως συχνά παρουσιάζεται από τα μέσα ενημέρωσης, αλλά βάσει συγκεκριμένου σχεδίου. Αυτές οι δικαιολογίες χρησιμοποιούνται για την παραπληροφόρηση. Ο πραγματικός στόχος είναι να σβήσουν τους παλαιστινιακούς καταυλισμούς από τον χάρτη της Δυτικής Όχθης.
Τελευταία, μάλιστα, φίλοι και γνωστοί από τη Δυτική Όχθη με ενημερώνουν ότι το Ισραήλ εντείνει την πίεση και την καταπίεση προς τους Παλαιστίνιους, ώστε να εξαναγκαστούν να φύγουν προς την Ιορδανία, να αδειάσει η Δυτική Όχθη και όσοι παραμείνουν να μην έχουν καμία ελευθερία μετακίνησης. Για να ολοκληρωθεί αυτό το σχέδιο, σε μια περιοχή μόλις 7.000 τετραγωνικών χιλιομέτρων υπάρχουν σήμερα περίπου 900 οδοφράγματα, ενώ χωριά και πόλεις δεν διαθέτουν μόνο σημεία ελέγχου, αλλά και πύλες, τις οποίες ο ισραηλινός στρατός κλειδώνει τη νύχτα.
Πώς αξιολογείτε τη λεγόμενη εκεχειρία στη Γάζα και τι θεωρείτε απαραίτητο να προηγηθεί για να υπάρξει πραγματικά μια «επόμενη μέρα»;
Όσον αφορά τη λεγόμενη «εκεχειρία», εγώ δεν χρησιμοποιώ ούτε τον όρο εκεχειρία ούτε τον όρο κατάπαυση του πυρός. Εμείς φωνάζαμε επί δύο χρόνια να σταματήσει η γενοκτονία, γιατί αυτό που συνέβαινε δεν ήταν πόλεμος, ώστε να μιλάμε για κατάπαυση πυρός ή εκεχειρία.
Βεβαίως, η ένταση έχει μειωθεί, αλλά δεν έχει σταματήσει. Από την ημέρα που υπογράφηκε η συμφωνία μέχρι σήμερα, έχουν τραυματιστεί και σκοτωθεί περισσότεροι από χίλιοι άνθρωποι.
Όσον αφορά την «επόμενη μέρα» στη Γάζα, πιστεύω ότι πριν μιλήσουμε για το μέλλον της Γάζας, πρέπει να υπάρξει και μια επόμενη μέρα στο Ισραήλ. Πρέπει να υπάρξει λογοδοσία. Όταν έχει προηγηθεί μια γενοκτονία που διαρκεί δύο χρόνια, δεν μπορούμε απλώς να γυρίσουμε σελίδα. Κάποιος πρέπει να πληρώσει για όλα όσα έγιναν.
Δεν αρκεί απλώς να αναγνωρίζει η διεθνής κοινότητα ότι αυτό που συνέβη στη Γάζα είναι γενοκτονία. Το ερώτημα είναι: μετά τι;
Πώς αξιολογείτε τις πρόσφατες αναγνωρίσεις της Παλαιστίνης από ευρωπαϊκές χώρες, αλλά και τη στάση της Ευρωπαϊκής Ένωσης συνολικά απέναντι στο παλαιστινιακό ζήτημα;
Η αναγνώριση της Παλαιστίνης από διάφορες ευρωπαϊκές χώρες είναι, βεβαίως, μια ιστορική κίνηση και αποτελεί μια μορφή ηθικής δικαίωσης και νίκης για τον παλαιστινιακό λαό. Ωστόσο, αυτό από μόνο του δεν αρκεί. Δεν μπορούμε να σταματήσουμε στο γεγονός ότι, για παράδειγμα, μας αναγνώρισε η Ισπανία.
Η αναγνώριση σημαίνει ότι αναγνωρίζεται το κράτος της Παλαιστίνης στη βάση των αποφάσεων του ΟΗΕ και, ταυτόχρονα, ότι αυξάνεται η ευθύνη απέναντι σε αυτό το κράτος, το οποίο δέχεται επιθέσεις και απειλές από μια γειτονική χώρα, το Ισραήλ. Όλες οι χώρες που μας έχουν αναγνωρίσει έχουν πλέον συγκεκριμένες υποχρεώσεις απέναντί μας.
Όταν, για παράδειγμα, συμβαίνει οτιδήποτε εκ μέρους του Ισραήλ στην πόλη Τζενίν, οι χώρες αυτές οφείλουν να αντιδράσουν, αφού η Τζενίν είναι παλαιστινιακή πόλη που ανήκει στα σύνορα του 1967, βάσει των αποφάσεων του ΟΗΕ.
Η κατάσταση σε σχέση με το λεγόμενο σχέδιο Τραμπ είναι ιδιαίτερα περίπλοκη, καθώς τίποτα δεν είναι ξεκάθαρο. Σε καμία περίπτωση, όμως, δεν μας ικανοποιεί οτιδήποτε λιγότερο από ένα ανεξάρτητο παλαιστινιακό κράτος στα σύνορα του 1967, με πρωτεύουσα την Ανατολική Ιερουσαλήμ. Για αυτόν τον στόχο θα συνεχίσουμε τον αγώνα μας, εμείς και οι επόμενες γενιές, μέχρι να κατοχυρωθούν όλα τα δικαιώματα που μας ανήκουν.
Το Ισραήλ πρέπει να δεχτεί ουσιαστικές πιέσεις και να γνωρίζει ότι η κατοχή, το απαρτχάιντ, ο εποικισμός, η γενοκτονία και όλες αυτές οι πολιτικές έχουν κόστος. Η ιστορία έχει αποδείξει ότι καμία χώρα που επιτέθηκε σε άλλους λαούς ή άσκησε οποιαδήποτε μορφή καταπίεσης δεν σταμάτησε χωρίς την αντίσταση των λαών και χωρίς πραγματικές πιέσεις.
Σε ό,τι αφορά την πολιτική της Ευρωπαϊκής Ένωσης, δεν μπορώ να πω ότι απουσιάζει η υποκρισία, αντιθέτως, υπάρχει. Πιθανόν κάποιες δυνάμεις και χώρες, στην προσπάθειά τους να προστατεύσουν το Ισραήλ από τον ίδιο τον Νετανιάχου και να το βγάλουν από τη δύσκολη θέση στην οποία βρίσκεται, πήραν ορισμένες πρωτοβουλίες.
Παρά ταύτα, δεν μπορούμε να αρνηθούμε ότι οι αναγνωρίσεις είναι ιστορικές και θετικές, ούτε ότι προέκυψαν τυχαία. Αποτελούν αποτέλεσμα του συλλογικού αγώνα του παλαιστινιακού λαού επί δεκαετίες, ενός αγώνα που πληρώθηκε με αίμα και θυσίες.
Τι ζητά η Παλαιστινιακή Αρχή
Όταν ρωτήσαμε τον Πρέσβη της Παλαιστίνης στην Κύπρο τι αναμένει πρακτικά από τις χώρες που έχουν αναγνωρίσει την Παλαιστίνη αλλά και από την Ευρωπαϊκή Ένωση μετά τις σχετικές αποφάσεις και δηλώσεις, τόνισε ότι, ως Παλαιστινιακή Αρχή, επιμένουν στην άσκηση ουσιαστικών πιέσεων και στο ότι οι αναγνωρίσεις δεν μπορούν να παραμείνουν μόνο σε επίπεδο λόγων. Όπως ανέφερε, όσες χώρες έχουν προχωρήσει σε αναγνώριση, είτε παλαιότερα είτε πρόσφατα, οφείλουν να ακολουθήσουν και αντίστοιχη πολιτική. Υπογράμμισε ότι οι χώρες αυτές φέρουν ευθύνες, καθώς στην περίπτωση της Παλαιστίνης η αναγνώριση δεν αφορά απλώς τη σύναψη διπλωματικών σχέσεων ή την ανταλλαγή πρεσβειών. Όπως σημείωσε, πρόκειται για μια κατεχόμενη χώρα και η δύναμη κατοχής, δηλαδή το Ισραήλ, πρέπει να αντιληφθεί ότι η πολιτική που ασκεί έχει κόστος.
Παράλληλα, ανέφερε ότι μετά τις αποφάσεις και τις δηλώσεις, τόσο στο πλαίσιο της Ευρωπαϊκής Ένωσης όσο και του ΟΗΕ, έχει έρθει η ώρα της εφαρμογής, ξεκαθαρίζοντας ότι «δεν χρωστάμε ευχαριστώ σε κανέναν, αυτό είναι το καθήκον τους». Τέλος, έθεσε το ερώτημα κατά πόσο οι θεμελιώδεις αρχές των Ηνωμένων Εθνών και της Ευρωπαϊκής Ένωσης εφαρμόζονται στην πράξη όταν πρόκειται για την Παλαιστίνη.