From Sex Symbol to Right-Wing Icon: Brigitte Bardot Embodied a France in Transition

Στις δεκαετίες που ακολούθησαν την ανάδειξή της σε μεγαστάρ, η Γαλλίδα ηθοποιός, Μπριζίτ Μπαρντό, έγινε εξίσου γνωστή για τις πολιτικές της απόψεις όσο και για την καριέρα της στην υποκριτική
Η ηθοποιός, τραγουδίστρια και ακτιβίστρια Μπριζίτ Μπαρντό που πέθανε σε ηλικία 91 ετών, προσωποποίησε τη Γαλλία με κυριολεκτικό τρόπο: το 1969, έγινε η πρώτη διασημότητα που χρησιμοποιήθηκε ως μοντέλο για τη Μαριάν, το σύμβολο της Δημοκρατίας που κοσμεί τα δημαρχεία της χώρας, καθώς και επίσημα έγγραφα, γραμματόσημα και νομίσματα από την εποχή της Γαλλικής Επανάστασης.
Λίγο περισσότερο από ένα χρόνο νωρίτερα, είχε ξεκινήσει την τηλεοπτική της εκπομπή «Le Show Bardot», φορώντας μόνο μπότες μέχρι το μηρό και μια γαλλική σημαία, ενώ ο εθνικός ύμνος έπαιζε και στη συνέχεια μεταμορφωνόταν γρήγορα σε ένα ζωηρό νέο ποπ τραγούδι.
Η B.B., όπως ήταν γνωστή, ήταν η νέα Γαλλία: τολμηρή, ελεύθερη και αντισυμβατική.
Ακύρωσε μόνη της τον εαυτό της
Ωστόσο, η Μπαρντό δεν ήταν μια ομόφωνη φιγούρα. Θα μπορούσε κανείς να πει ότι ήταν από τις πρώτες προβληματικές σταρ της σύγχρονης εποχής: δεχόταν θαυμασμό και κατάρες εναλλάξ, ή ακόμα και ταυτόχρονα, ήταν μια σταρ που κατηγορούνταν ότι ήταν κακή ηθοποιός, μια ιδιότροπη, αδιάκριτη μισάνθρωπος που λειτουργούσε ως σύμβολο της νεωτερικότητας και της απελευθέρωσης, και μια ακούραστη μαχητής για τα δικαιώματα των ζώων που συμπάθησε την ακροδεξιά του Εθνικού Μετώπου και καταδικάστηκε πολλές φορές για «υποκίνηση φυλετικού μίσους» εναντίον των Μουσουλμάνων της Γαλλίας.
Η Μπαρντό δεν χρειάστηκε κανέναν να την ακυρώσει, όμως: κατά κάποιον τρόπο, το έκανε η ίδια, εγκαταλείποντας την υποκριτική το 1973, σε ηλικία μόλις 38 ετών. Σε αντίθεση με πολλές άλλες αποχωρήσεις διασημοτήτων πριν και μετά, αυτή ήταν οριστική.
Πολλοί μπορεί να υποστηρίξουν ότι αυτό της άφησε αρκετό ελεύθερο χρόνο για να μπλέξει σε φασαρίες, αλλά, για καλό ή για κακό, ήθελε να έχει τον έλεγχο της ζωής της και τον πήρε.
Υπό τη σκηνοθεσία του τότε συζύγου της, Ροζέ Βαντίμ, η Μπαρντό απελευθέρωσε μια αισθησιακή, αδιαμφισβήτητη σεξουαλικότητα που έδωσε την αίσθηση ότι ξαφνικά άνοιξε διάπλατα τα παράθυρα της Γαλλίας και άφησε να μπει μια αναζωογονητική ριπή φρέσκου αέρα
Αδιαμφισβήτητη σεξουαλικότητα
Πολύ πριν γίνει η Μαριάν, η Μπαρντό κουβαλούσε ένα ακόμη βαρύτερο φορτίο: ήταν συνώνυμη με την ίδια τη γυναικεία φύση. Άλλωστε, η ταινία που την έκανε σταρ στα 20 της ήταν το μελόδραμα «… Και ο Θεός έπλασε τη γυναίκα», το 1956.
Υπό τη σκηνοθεσία του τότε συζύγου της, Ροζέ Βαντίμ, η Μπαρντό απελευθέρωσε μια αισθησιακή, αδιαμφισβήτητη σεξουαλικότητα που έδωσε την αίσθηση ότι ξαφνικά άνοιξε διάπλατα τα παράθυρα της Γαλλίας και άφησε να μπει μια αναζωογονητική ριπή φρέσκου αέρα.
Σε άρθρο του στο The New York Times το 2018, ο δημοσιογράφος A.O. Σκοτ περιέγραψε την ταινία ως «ένα σημείο καμπής στην κινηματογραφική ιστορία του σεξ, του ήλιου και μιας συγκεκριμένης εικόνας της Γαλλίας».
Τα εγκωμιαστικά άρθρα
Και καθώς βρισκόμασταν στη Γαλλία, δεν άργησε η Μπαρντό να τραβήξει την προσοχή των διανοουμένων και των λογοτεχνικών κύκλων. Η Μαργκερίτ Ντουράς έγραψε ένα άρθρο με τον τίτλο «Η βασίλισσα Μπαρντό» το 1958.
Την επόμενη χρονιά, η Σιμόν Ντε Μποβουάρ έγραψε ένα άρθρο με τίτλο «Η Μπριζίτ Μπαρντό και το σύνδρομο της Λολίτας» για το Esquire, ένα εγκωμιαστικό άρθρο που ανέφερε την αγάπη της νεαρής ηθοποιού για τα ζώα και τελείωνε με τη σκέψη «Ελπίζω ότι δεν θα συμβιβαστεί με την ασήμαντη θέση της για να κερδίσει δημοτικότητα. Ελπίζω ότι θα ωριμάσει, αλλά δεν θα αλλάξει».
Μετά την επιτυχία της το 1956, η Μπαρντό βρέθηκε ξαφνικά στο επίκεντρο μιας δίνης που δεν την έκανε να νιώθει άνετα. Την κυνηγούσαν οι παπαράτσι, είχε πολλές σχέσεις και γάμους στην αναζήτηση του έρωτα και γύριζε ταινίες με φρενήρη ρυθμό.
Η ανατροπή του στερεότυπου της «χαζής ξανθιάς»
Στο δοκίμιό της «Η Μπριζίτ Μπαρντό ή το πρόβλημα της γυναικείας κωμωδίας», η ακαδημαϊκός Ζινέτ Βινσεντό επεσήμανε ότι η προσοχή που συγκέντρωνε η Μπαρντό τείνει να επικεντρώνεται στο σεξ απίλ της, αλλά ότι οι περισσότερες επιτυχίες της ήταν κωμωδίες, ξεκινώντας από το «Naughty Girl» (Η Σκανταλιάρα) το 1956, που επωφελήθηκαν από τον παιχνιδιάρικο φυσικό της χαρακτήρα και την ενέργειά της, καθώς και από τον τρόπο με τον οποίο ανέτρεπε το στερεότυπο της «χαζής ξανθιάς».
Ενώ αυτές οι ταινίες τείνουν να είναι χρυσωρυχεία για το box office, η Μπαρντό επίσης επιχειρεί με επιτυχία πιο σοβαρές ταινίες, με πιο αξιοσημείωτες το νουάρ δράμα του Ανρί-Ζορζ Κλουζό «Η Αλήθεια» (1960 /La Vérité) και τον μεθυστικό ύμνο του Ζαν-Λυκ Γκοντάρ στον κινηματογράφο, «Η Περιφρόνηση» (1963 / Le Mépris).
Αδιάφορες, μπερδεμένες και πικάντικες ερμηνείες
Η δεκαετία του 1960 ήταν η δεκαετία της Μπαρντό. Εκτός από τις κινηματογραφικές της δραστηριότητες, κυκλοφόρησε το πρώτο της single, «Sidonie», το 1962 (που συμπεριλήφθηκε στην πρώτη της ταινία με τον Λουί Μαλ, «A Very Private Affair» / Η Ιδιωτική μου Ζωή) και στη συνέχεια δημιούργησε μια εντυπωσιακή δισκογραφία που χαρακτηριζόταν από αδιάφορες, μπερδεμένες και πικάντικες ερμηνείες.
Μια τηλεοπτική εκπομπή που προβλήθηκε την 1η Ιανουαρίου 1968 έγινε αυτομάτως cult, ενισχυμένη από ευφάνταστες σκηνοθετικές εκδοχές νέων τραγουδιών του Σερζ Γκενσμπούρ, όπως τα «Comic Strip», «Bonnie & Clyde» και «Harley Davidson».
Η αληθινή, ερωτική ηχογράφηση με τον Γκενσμπούργκ
Ο Γάλλος κοινωνιολόγος και φιλόσοφος Έντγκαρ Μορίν έγραψε στο βιβλίο του «The Stars» (1972) ότι η Μπαρντό είχε «αξιοθαύμαστες ιδιότητες ακραίας αθωότητας και ακραίου ερωτισμού», ένα παράδοξο που την έκανε ενδιαφέρουσα.
Είχε τη φήμη ότι ήταν σεξουαλικά τολμηρή, για παράδειγμα, αλλά ζήτησε από τον Γκενσμπούργκ να μην κυκλοφορήσει το αισθησιακό ντουέτο τους «Je T’Aime … Moi Non Plus», το οποίο είχαν ηχογραφήσει το 1967, όταν είχαν μια ερωτική επαφή.
Αυτός δέχτηκε και το ηχογράφησε ξανά το 1969 με μια άλλη ερωμένη του, την Τζέιν Μπίρκιν, και έγινε επιτυχία. (Η έκδοση με την Μπαρντό κυκλοφόρησε τελικά το 1986).
Της άρεσε τόσο πολύ το τραγούδι που συνέχισε την καριέρα της και μετά την αποχώρησή της από τον κινηματογράφο: το τελευταίο της single, «Toutes Les Bêtes Sont à Aimer» («Όλα τα ζώα πρέπει να αγαπιούνται»), κυκλοφόρησε το 1982, περίπου μια δεκαετία μετά την αποχώρησή της από τον κινηματογράφο.
Είχε τη φήμη ότι ήταν σεξουαλικά τολμηρή, για παράδειγμα, αλλά ζήτησε από τον Γκενσμπούργκ να μην κυκλοφορήσει το αισθησιακό ντουέτο τους «Je T’Aime … Moi Non Plus», το οποίο είχαν ηχογραφήσει το 1967, όταν είχαν μια ερωτική επαφή
Η Μπαρντό και η κατσίκα
Η αποφασιστική στιγμή ήρθε όταν γυρνούσε την τελευταία της ταινία, «The Edifying and Joyous Story of Colinot» (1973). Είχε παρατηρήσει ότι ένας από τους κομπάρσους είχε μια μικρή κατσίκα και έμαθε ότι η κατσίκα προοριζόταν για μπάρμπεκιου.
Τρομοκρατημένη, η Μπαρντό αγόρασε το ζώο για να το σώσει — ένα επεισόδιο που, όπως είπε αργότερα, την ώθησε να εγκαταλείψει την υποκριτική και να ασχοληθεί με την υπεράσπιση των δικαιωμάτων των ζώων.
Σε συνέντευξή της στο The New York Times το 1994, η Μπαρντό είπε ότι πάντα αγαπούσε τα ζώα: «Αλλά όταν γύριζα ταινίες, ανακάλυψα ότι υπήρχε διαφορά μεταξύ του να αγαπάς τα ζώα και του να αγωνίζεσαι για αυτά — και δεν είχα χρόνο να αγωνίζομαι για αυτά. Γι’ αυτό εγκατέλειψα τον κινηματογράφο. Σταμάτησα να γυρίζω ταινίες για να φροντίζω τα ζώα».
«Είμαι εμμονική»
Αποσύρθηκε στη μεσογειακή πόλη του Σαιν-Τροπέ, όπου είχε δύο ακίνητα, ένα από τα οποία ήταν διάσημο από το τραγούδι της «La Madrague». Από εκεί, αφιερώθηκε πλήρως σε ένα είδος ριζοσπαστισμού που δεν επιδεικνύουν συχνά οι διασημότητες.
«Ζω μόνο στον κόσμο της προστασίας των ζώων», είπε σε συνέντευξη το 1994. «Μιλάω μόνο για αυτό. Σκέφτομαι μόνο αυτό. Είμαι εμμονική». Και τίποτα άλλο δεν φαινόταν να έχει σημασία — το 1986, βοήθησε στη χρηματοδότηση του Ιδρύματος Brigitte Bardot, ενός μη κερδοσκοπικού οργανισμού για την προστασία των ζώων, πουλώντας πολλά από τα υπάρχοντά της.
Νωρίτερα φέτος, εξέφρασε την υποστήριξή της στους Ζεράρ Ντεπαρντιέ και Νικολά Μπεντό, οι οποίοι έχουν καταδικαστεί και οι δύο για σεξουαλική επίθεση
Η Μπαρντό σε διεθνές συνέδριο για τον ευνουχισμό αδέσποτων σκύλων στο Βουκουρέστι.
«Δεν άλλαξε»
Με το πέρασμα των δεκαετιών, η Μπαρντό έγινε εξίσου διάσημη για τις πολιτικές της απόψεις όσο ήταν κάποτε για την καριέρα της. Έδινε τακτικά συνεντεύξεις και εξέφραζε ελεύθερα τις σκέψεις της, συνήθως για να θρηνήσει την κατάσταση του κόσμου γενικά και της χώρας της ειδικότερα.
Πίστευε, για παράδειγμα, ότι μόνο η πολιτική δεξιά — μέχρι τα άκρα του Εθνικού Μετώπου και του διαδόχου του, του Εθνικού Συναγερμού — μπορούσε να σώσει μια παρακμιακή Γαλλία. Νωρίτερα φέτος, εξέφρασε την υποστήριξή της στους Ζεράρ Ντεπαρντιέ και Νικολά Μπεντό, οι οποίοι έχουν καταδικαστεί και οι δύο για σεξουαλική επίθεση.
Σε τηλεφωνική συνέντευξη στην εφημερίδα Le Monde για τα 90α γενέθλιά της, η Μπαρντό είπε: «Δεν χρειάζομαι τίποτα. Έχω όλα όσα χρειάζομαι για τον τρόπο ζωής μου. Δεν θέλω ποτέ περισσότερα από αυτά που έχω».
Όπως ήλπιζε η Ντε Μποβουάρ, δεν άλλαξε. Αυτή ήταν από την αρχή.
Πηγή: in.gr / Με στοιχεία από nytimes.com