The Freemasonry of Motherhood: A Daughter's First Period

Το πρωί, συμμετέχοντας στην καθιερωμένη σύσκεψη στον «Πολίτη», είδα την οθόνη του κινητού μου να αναβοσβήνει και το όνομα του σχολείου της κόρης μου στο caller ID. Σοκ και δέος, αποκλείεται να είναι για καλό, σκέφτηκα και απάντησα τρεμάμενη το τηλέφωνο.
Άνω τελεία σε αυτό το σημείο για να αναφέρω πως το πιο γαμάτο στις συσκέψεις δημοσιογράφων είναι πως δεν απαγορεύεται, τουναντίον επιβάλλεται, να απαντάς το τηλέφωνο όταν αυτό χτυπήσει, γιατί η είδηση, οι πολιτικοί και το κόψιμο δεν μπορούν να περιμένουν.
Back to the story, στο τηλέφωνο ήταν η γραμματέας του δημοτικού, η οποία με ενημέρωσε πως η κόρη μου ζητούσε να μου μιλήσει. Αχ, Χριστούλη μου, αναφώνησα η άθεη! Η κόρη μου, στην άλλη άκρη της γραμμής, supercool και ήρεμη, με ενημέρωνε -όπως ήταν τα instructions που της είχα δώσει- πως αδιαθέτησε για πρώτη φορά στο σχολείο, πως είναι καλά, πως έχει φορέσει το Modibodi που της είχα ήδη αγοράσει και είχε στην τσάντα της από την αρχή της χρονιάς, και πως δεν υπάρχει λόγος να ανησυχώ, ούτε να την πάρω από το σχολείο!
Και έτσι ξαφνικά, το κοριτσάκι μου, που πριν από λίγο ήταν μωρό, στα δέκα του χρόνια, πέντε μήνες και 29 ημέρες, αδιαθέτησε και επισήμως μπήκε στην εφηβεία. Και τι είσοδος ήταν αυτή! Γεμάτη αυτοπεποίθηση, αυτοσυγκράτηση, έλεγχο και ψυχραιμία. Εκείνη την ημέρα έκλαψα από συγκίνηση για την έφηβη που αναγιώνω αλλά και από θλίψη, που η κόρη μου «πήρε» από το σόι του πατέρας της, το κέρατό μου μέσα, και αδιαθέτησε νωρίς.
Σε αυτό το σημείο, σταματάει οποιαδήποτε αγαπησιάρικη διάθεση, γιατί μέσα στις επόμενες ημέρες η κόρη μου μετατράπηκε από ένα συνεργάσιμο παιδί σε μια έφηβη στο έλεος των ορμονών και του δράματος! Ωιμέ, που θα έλεγε και η Λυδία Κονιόρδου! Μα πώς; Γιατί; Φορ φακς σέικ, τι επιτάχυνση ήταν αυτή; Ήταν σοκαριστικό να παρακολουθώ το παιδί που ανάγιωσα, να εξελίσσεται σε κάτι που δεν αναγνωρίζω, χωρίς ψήγματα της διατροφής που του έδωσα και αντιδράσεις που ούτε στο πιο μελιστάλακτο rom-com δεν είχα αντικρίσει.
Για ακόμη μια φορά η μασονία της μητρότητας έχει την ευθύνη. Πιστεύω ακράδαντα και θα συνεχίσω να διαλαλώ πως η πιο μυστικοπαθής οργάνωση ανά την υφήλιο είναι αυτή των μητέρων που γνωρίζουν αλλά δεν αποκαλύπτουν, που ξέρουν αλλά δεν μοιράζονται αλλά ούτε ενημερώνουν για το καλό των πολλών. Κρατάνε τις πληροφορίες και βαυκαλίζονται, χασκογελώντας αυτάρεσκα εκ των υστέρων, ισχυριζόμενες πως «εγώ ήξερα!». Καλά μωρή μάνα, αφού ήξερες, γιατί δεν με ενημέρωσες έγκαιρα;
Γιατί, όταν ήμουν ελεύθερη και ωραία, με συμβούλευες να κάνω παιδιά και όταν τα έκανα, χάνοντας τη σφριγηλότητα, την επαγγελματική μου καριέρα, τον ύπνο μου, τις οικονομίες μου, τα αβγά και τα πασχάλια, μου έλεγες «έτσι είναι η μητρότητα, δύσκολη!». Ήξερες αλλά δεν το μοιράστηκες πριν γκαστρωθώ!
Γιατί όταν κουβαλούσα στον μάρσιπο, το «ένα-ίσον-κανένα παιδί», με προέτρεπες να κάνω ακόμη ένα, όσο είναι νωρίς; Γιατί δεν μου είπες την αλήθεια; Γιατί δεν με συμβούλεψες να κάνω φιόγκο τις σάλπιγγες για να μην περάσει σταγόνα; Γιατί δεν υπήρξες διαυγής και κρυστάλλινη, εσύ μάνα που ήξερες, αφού ήδη τα είχες ζήσει; Γιατί μαζί με την ατάκα «τα παιδιά είναι χαρά!» δεν διευκρίνιζες πως μαζί με τη διπλή χαρά έρχεται και το double trouble, το οποίο θα φέρει double penetration στο mental health μου; Γιατί εσείς οι photoshop μανούλες, που όλα τα καταφέρνετε και όλα τα ξέρετε, δεν έχετε -ήδη- εισηγηθεί στην ΥΚΑΝ, στο πλαίσιο της Κοινωνικής Εταιρικής Ευθύνης της υπηρεσίας, να μοιράζει μπάφους από αυτούς που κατάσχει στις γιάφκες και να τους κάνει delivery στα σπίτια μητέρων με έφηβες στο σπίτι; Γιατί;
Γιατί μανούλες που ξέρατε, που τα περάσατε, δεν μοιράσατε το memo; Γιατί εσείς που τα βιώσατε δεν ενημερώσατε; Γιατί, αφού τραυματιστήκατε, δεν προστατέψατε; Μην άγχεστε! Πάλι παιδιά θα σπουρτούσαμε, απλά δεν θα σαλαβατούσαμε!