Η υποτάσσεστε ή συνεχίζω να σκοτώνω

Του Πατριάρχη
Η πιο ειλικρινής δήλωση του Βλαντιμίρ Πούτιν δεν είναι εκείνη που θέλει να μας πείσει ανεπιτυχώς ότι δήθεν «αμύνεται». Είναι η χθεσινή, ωμή διατύπωση του κυνισμού του, λέγοντας πως αν η Ουκρανία δεν επιθυμεί να λύσει τις διαφορές «ειρηνικά», η Ρωσία θα πετύχει τους στόχους της «με τη βία». Και ποιος το λέει αυτό; Αυτός που ξεκίνησε και συντηρεί έναν πόλεμο για 4 χρόνια, διαπράττοντας εγκλήματα του κοινού ποινικού δικαίου.
Αυτό προφανώς δεν είναι διπλωματική γλώσσα, αλλά ομολογία ότι για τη Μόσχα η ειρήνη είναι η υποταγή μια άλλης χώρας στις αυτοκρατορικές της βλέψεις και φαντασιώσεις.
Και εδώ βρίσκεται η παραποίηση και η αντιστροφή της πραγματικότητας. Όποτε ανοίγει συζήτηση για κατάπαυση πυρός, για διαπραγματεύσεις, για «πάγωμα» των εχθροπραξιών, το Κίεβο δηλώνει έτοιμο να συζητήσει, ζητώντας το αυτονόητο. Ασφάλεια και εγγυήσεις, ώστε να αποτραπεί η επόμενη εισβολή της Ρωσίας η οποία έχει διακηρύξει πως για αυτήν δεν υπάρχει καν κράτος της Ουκρανίας.
Ακόμη και στον ΟΗΕ, η ουκρανική θέση έχει καταγραφεί με σαφήνεια ως διάθεση για ειρηνική διευθέτηση, ενώ η ρωσική πλευρά εμφανίζεται ως αυτή που απορρίπτει σχετικές εκκλήσεις.
Σχεδόν τέσσερα χρόνια μετά την πλήρους κλίμακας εισβολή του 2022, η Ρωσία δεν πέτυχε κανέναν από τους πολιτικούς της στόχους. Δεν «αποναζιστικοποίησε» κανέναν, παρά μόνο έδειξε πως η ίδια ακολουθεί ναζιστικές μεθόδους, δεν υπέταξε την Ουκρανία και δεν την έβγαλε από τη δυτική τροχιά. Πέτυχε όμως κάτι άλλο. Μετέτρεψε τη βία σε επίσημη πολιτική και τον θάνατο σε μονάδα μέτρησης των φιλοδοξιών του Πούτιν.
Εκατοντάδες χιλιάδες νεκροί και τραυματίες, πόλεις ρημαγμένες και μια Ευρώπη που ξαναμαθαίνει τι σημαίνει πόλεμος φθοράς.
Και ενώ ο Πούτιν το λέει καθαρά, υπάρχει στη Δύση μια επικίνδυνη τάση να προσποιούμαστε ότι δεν το ακούσαμε. Ο Τραμπ, επιμένει σε μια παρανοϊκή «λογική», λέγοντας πως «τίποτα δεν κλείνει χωρίς τη δική μου έγκριση», σαν η Ουκρανία να είναι οικόπεδο του, σαν να πρόκειται για συμφωνία ακινήτου και όχι για την επιβίωση ενός κυρίαρχου κράτους.
Η συνάντησή του με τον Ζελένσκι στη Φλόριντα διαφημίζεται ως κομβικής σημασίας, αλλά την ίδια στιγμή η Ρωσία συνεχίζει να «συνομιλεί» με πυραύλους και με drones πάνω από το Κίεβο, χτυπώντας σπίτια, παιδικές χαρές, νοσοκομεία και ενεργειακές υποδομές, αφήνοντας πίσω νεκρούς και ανθρώπους που αντιμετωπίζουν τον βαρύ χειμώνα χωρίς ηλεκτρισμό και θέρμανση. Έτσι εννοεί την ειρήνη και την διπλωματία ο Πούτιν.
Το πιο επικίνδυνο σενάριο δεν είναι να μην υπάρξει συμφωνία άμεσα. Είναι να βαφτιστεί «ειρήνη» μια άδικη επιβολή όρων που ανταμείβει τον εισβολέα και τιμωρεί το θύμα. Τότε δεν τελειώνει ο πόλεμος, αλλά απλώς αλλάζει ημερομηνία επανέναρξης και διευρύνει τον όλεθρο.
Η Ευρώπη ιστορικά έχει πληρώσει ακριβά τον κατευνασμό αποδεχόμενη άδικους όρους με την ψευδαίσθηση πω όλα τελειώνουν εκεί.
Και κάπου εδώ εμφανίζονται και οι πρόθυμοι εσωτερικοί διερμηνείς της Μόσχας, ιδίως ένα κομμάτι της ευρωπαϊκής αριστεράς και ακροδεξιάς που θέλουν πάντα να βλέπουν «ΝΑΤΟϊκές προκλήσεις» αλλά ποτέ ρωσικές ευθύνες. Μόνο που ο Πούτιν τους χαλάει το αφήγημα. Δεν μιλά για «φόβους ασφαλείας» αλλά για βία ως μέθοδο επίλυσης διαφορών.
Αν οι ΗΠΑ και η ΕΕ θέλουν πραγματική ειρήνη, πρέπει να κάνουν το απλό, το δύσκολο και το έντιμο. Να πιέσουν αυτόν που εισέβαλε, όχι αυτόν που αμύνεται. Όλα τα άλλα είναι υπεκφυγές με βαρύ λογαριασμό αίματος.