Ούτε επιπόλαιη, ούτε νεανική, ούτε περιστασιακή συμπεριφορά

Επικίνδυνη και εξόχως τιμωρητέα. Για όλους, τον τόπο, τον κόσμο, την ασφάλεια και πάνω απ’ όλα την αξιοπρέπεια ενός λαού. Δεν νοείται Κύπριοι μαθητές, γαλουχημένοι στο περιώνυμο «Δεν Ξεχνώ», να προσφέρουν εν έτη 2026, ακόμη και στο ελάχιστο, συγχωροχάρτι στον ναζισμό.
Για να αποτραπεί το φαινόμενο, που προφανώς μεγαλώνει, χρειάζεται τιμωρία ουσιαστική, όχι δικαιολογίες του τύπου «μα είναι παιδιά και ουκ οίδασιν». Ακριβώς γιατί είναι παιδιά που παρασύρονται εύκολα και άγονται και φέρονται από αυτούς που δεν είναι πια παιδιά και των οποίων το ολέθριο έργο είναι γνωστό. Οργανωμένη κατάσταση είπαν γονείς, υπάρχει εδώ και αρκετά χρόνια… καθοδήγηση έχουν τα παιδιά και οδηγίες για να στρατολογούν και άλλους!
Τα πρόσφατα συμβάντα δεν γεννήθηκαν αίφνης από το πουθενά. Για σχεδόν μια βδομάδα προηγήθηκαν στα ΜΚΔ τα σχόλια και οι αντιδράσεις του αγέρωχου, ανυπόταχτου κυπριακού λαού για το έργο του εικαστικού και εκπαιδευτικού Γιώργου Γαβριήλ.
Οι νεαροί τελειόφοιτοι μαθητές θα τα διάβασαν, θαύμασαν τον αρρενωπό, και όχι μόνον, οχετό ύβρεων, ένα αηδιαστικό λεξιλόγιο ντροπής που μόνο εμετό προκαλεί. Όσο πιο πολύ μίσος έβγαζαν τόσο τους προκαλούσαν. Θα συζητήθηκε στα διαλείμματα, εντυπωσιάστηκαν, θεώρησαν ότι συνάδει με την έξωθεν μαυροντυμένη καθοδήγηση, και προχώρησαν.
Παράλληλα κατάλαβαν ότι αυτή η συμπεριφορά παρέχει δωρεάν προβολή και υπόσταση την οποία μπορούν και αυτοί να εκμεταλλευτούν.
Ήταν λοιπόν λογικό και αναμενόμενο να μιμηθούν τα συμβάντα και επέλεξαν κάτι συγγενικό και παραπλήσιο. Ο ναζιστικός χαιρετισμός είναι η λογική συνέχεια των επιθέσεων προς τον καλλιτέχνη, πηγάζει από την οργανωμένη καθοδήγηση, ταιριάζει με την προστασία των ινδαλμάτων τους, των νοσηρών αφηγημάτων, συμβαδίζει με την πρόταξη της καθαρότητας της άριας φυλής της Κύπρου, τις επιθέσεις ενάντια στους ντελιβεράδες, την εχθρότητα και το μίσος έναντι των τρίτων «ξένων» που ρυπαίνουν την κοινωνία, παραπέμποντας αβίαστα σε προηγούμενες εποχές που καταδικάστηκαν αβίαστα από ολάκερη την ανθρωπότητα.
Πρόκειται για τελειόφοιτους μαθητές, οι οποίοι φωτογραφίζονται με ναζιστικά σύμβολα και αναρτούν τις φωτογραφίες. Αυτοδιαφημίζονται δηλαδή.
Σε μια από τις φωτογραφίες που έχουν αναρτήσει κρατούν την πινακίδα που τοποθέτησαν ακτιβιστές σε δρόμο πίσω από το σχολείο τους, όταν ήθελαν να δείξουν την αντίδρασή τους για τη δεντροφύτευση που είχε πραγματοποιήσει στην πόλη η Εβραϊκή Κοινότητα Κύπρου. Η πινακίδα αναγράφει «Οδός Γάζας». Το έσβησαν και το κάλυψαν με τη σβάστικα.
Ναζιστικός χαιρετισμός και σβάστικα στην Κύπρο του 21ου αιώνα; Και η παιδεία; Kαι η πολιτεία; Το σχολείο γνώριζε και δεν είπε τίποτα; Μη βγει το όνομα του σχολείου… Η μεγαλύτερη πιθανότητα είναι να μην καταδικαστεί η πράξη, ή αυτό να γίνει μόνο λεκτικά, με δικαιολογία την ηλικία, την ανωριμότητα και την κακιά στιγμή. Και εμείς οι υπόλοιποι, ακολουθώντας μια παράδοση αιώνων θα παραμείνουμε ανήμποροι και ανίκανοι να δούμε το τέρας που μεγαλώνει ανάμεσά μας.
Δεν είμαι εκπαιδευτικός για να μπορώ να προτείνω μέτρα, ούτε έχω άποψη για το είδος της τιμωρίας που θα μπορούσε να επιβληθεί στους τελειόφοιτους, που σε λίγο καιρό θα ενταχθούν και στο στράτευμα όπου θα ενδυναμωθεί και θα εμπεδωθεί περαιτέρω η ήδη υποβόσκουσα νοσηρή νοοτροπία.
Εδώ ζούμε, παρακολουθούμε τον ενδόμυχο και ύπουλο πόλεμο για οτιδήποτε άπτεται αλλαγής νοοτροπίας και απόστασης από τον βαθμό ασφαλείας με τον οποίο έχουμε μάθει να συζούμε. Ζήσαμε τις αντιδράσεις στο νομοσχέδιο για την αξιολόγηση, ζήσαμε τις απεργίες, ζήσαμε την απαξίωση μιας σύγχρονης παιδείας και δεν έχουμε καταλάβει ακόμη πόση ζημιά επιφέρει η απουσία ύπαρξης μιας σωστής και σύγχρονης παιδείας.
Προφανώς θα παραμείνουμε ακόμη μια φορά με τα χέρια σταυρωμένα, το βλέμμα πλάνο και σιωπηροί και για τα δυο πιο πάνω περιστατικά. Θα περιμένουμε να ξεχαστούν, μέχρι να έρθουν άλλα, σημαντικά ή ασήμαντα, για να τα καλύψουν. Θα αποσιωπήσουμε την απαίτηση του όχλου για καταδίκη στην πυρά του εικαστικού Γαβριήλ, μη συνειδητοποιώντας ότι ο ναζιστικός χαιρετισμός είναι απόρροια του.
Και τα δύο έκνομα και έκτροπα συνέβησαν τον Δεκέμβριο μήνα του 2025 στη μισή Κυπριακή Δημοκρατία, την οσονούπω προεδρεύουσα του Συμβουλίου της Ευρωπαϊκής Ένωσης, στην οποίαν, όπως κατά κόρον και φορτικά επαναλαμβάνουν καθημερινώς, είμαστε αταλάντευτα πιστοί στις αρχές και αξίες της.
Η επιλογή για να ορθοποδήσει και να λάμψει το νησί ανήκει στους εκλελεγμένους ηγέτες που οφείλουν πρωτίστως να εφαρμόσουν αυτά που λένε – αρχές και αξίες- να προγραμματίσουν το μέλλον με γνώμονα το δημόσιο συμφέρον, ένα μέλλον που δεν εξαρτάται μόνον από αναπτυξιακούς και επενδυτικούς παράγοντες, αλλά και από έναν λαό που αποτελείται από άτομα που γνωρίζουν και σέβονται παγκόσμιες δημοκρατικές αρχές και αξίες.
Απολογούμαι στους αναγνώστες μου για το μη Χριστουγεννιάτικο και καταθλιπτικό πιο πάνω κείμενο. Είναι φορές που η αγανάκτηση είναι πιο δυνατή από τη θλίψη.
Θλίψη για έναν τόπο που θα μπορούσε, που έχει τις δυνατότητες να λάμψει, να προοδεύσει, να δημιουργήσει, να προτάξει θέσεις, αρχές και αξίες προσπερνώντας το μέγεθός του στην άκρη μιας φουρτουνιασμένης Μεσογείου και παρόλη τη γειτνίαση με απείρως μεγαλύτερες δυνάμεις.
Μοναδική αναλαμπή χαράς στην πιο πάνω μαυρίλα είναι το λογότυπο της προεδρίας, η αναφορά στην άυλη και ξεχασμένη πολιτιστική μας κληρονομιά… και το υπέροχο βίντεο που το συνοδεύει.
Εύχομαι υγεία, χαρές, βροχές, θάλασσες, βιβλία, μουσικές, τζάκια…
Ελεύθερα, 28.12.2025